Jerzy Fularski
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Narodowość | |
| Odznaczenia | |
 | |
Jerzy Fularski (ur. 7 maja 1917 w Pielaszowie[1], zm. 26 listopada 2013[2]) – polski podporucznik Wojska Polskiego, jeniec oflagu II C Woldenberg.
Życiorys
Był synem Antoniego i Anieli Łukasiewicz[1] W 1935 zdał maturę w Gimnazjum im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Sandomierzu[3]. W szkole był harcerzem, m.in. w latach 1933–1934 uczestniczył w obozach żeglarskich prowadzonych przez Mariusza Zaruskiego, pływał na jachcie „Zawisza Czarny”, zdobył stopień żeglarza jachtowego[1]. Po maturze został przyjęty do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, a po jej ukończeniu przydzielono go do 86 Pułku Piechoty w Mołodecznie[4].
Po wybuchu wojny walczył w rejonie Łowicza. Po rozbiciu pułku w bitwie pod Białobrzegami w dniach 21–22 września, próbował przedostać się do Warszawy, został jednak złapany i przewieziony do obozu jenieckiego w Lienzu nad Drawą[4]. Z Lienzu trafił do Oflagu II C w Woldenbergu, skąd 28 czerwca 1940 uciekł razem z przyjacielem Janem Mickunasem[5]. Chciał dalej walczyć, próbował ponownie przedostać się do Warszawy, co udało się jesienią. Włączył się w działalność konspiracyjną, nawiązał kontakt z Janem Rzepeckim i otrzymał przydział do grupy pozyskującej i kompletującej broń dla Armii Krajowej[5]. Na skutek „wsypy” został aresztowany i osadzony w alei Szucha. Uciekł z transportu wiozącego go na rozstrzelanie. Zatrzymał się w Końskich u brata, który również działał w AK. Po pewnym czasie na polecenie gen. Grota Roweckiego jako kurier przedostał się przez Węgry do Turcji w celu nawiązania kontaktu z gen. Tokarzewskm[6]. W październiku 1943 został aresztowany przez Turków, przekazany Niemcom i przetransportowany do Wiednia. Stamtąd ponownie trafił do Oflagu II C w Woldenbergu. Odzyskał wolność 30 stycznia 1945[6].
W 1948 wrócił wraz z najbliższymi do rodzinnego domu w Sandomierzu, gdzie do emerytury w 1977 pracował w Spółdzielni Owocarsko-Warzywniczej[3].
Za bohaterską postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari[7].
Wydał książkę Według gwiazd na wschód: moja ucieczka z oflagu i inne wojenne przeżycia, Międzychód: Drukarnia-Międzychód; Witnica: Miejska Biblioteka Publiczna [2009] ISBN 978-83-929388-0-4.
Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Krukowie w Sandomierzu (sektor 24, grób 4632)[8].
Ordery i odznaczenia
Przypisy
- 1 2 3 Dariusz Stawicki: Jerzy Fularski (1917–2013). W: Andrzej Pazda (red.): Woldenberczycy - bliscy i znani: żołnierze września 1939 i powstania warszawskiego. Poznań: Stowarzyszenie Woldenberczyków; G&P Oficyna Wydawnicza Poznań, 2022, s. 81. ISBN 978-83-945881-2-0.
- ↑ Władysław Wróblewski: Zmarł Woldenberczyk Jerzy Fularski. zielonagora.wyborcza.pl, 26 listopada 2013. [dostęp 2025-05-13].
- 1 2 Jerzy Fularski. lo1.sandomierz.pl. [dostęp 2025-05-13].
- 1 2 Dariusz Stawicki: Jerzy Fularski (1917–2013). W: Andrzej Pazda (red.): Woldenberczycy - bliscy i znani: żołnierze września 1939 i powstania warszawskiego. Poznań: Stowarzyszenie Woldenberczyków; G&P Oficyna Wydawnicza Poznań, 2022, s. 82. ISBN 978-83-945881-2-0.
- 1 2 Dariusz Stawicki: Jerzy Fularski (1917–2013). W: Andrzej Pazda (red.): Woldenberczycy - bliscy i znani: żołnierze września 1939 i powstania warszawskiego. Poznań: Stowarzyszenie Woldenberczyków; G&P Oficyna Wydawnicza Poznań, 2022, s. 83. ISBN 978-83-945881-2-0.
- 1 2 Dariusz Stawicki: Jerzy Fularski (1917–2013). W: Andrzej Pazda (red.): Woldenberczycy - bliscy i znani: żołnierze września 1939 i powstania warszawskiego. Poznań: Stowarzyszenie Woldenberczyków; G&P Oficyna Wydawnicza Poznań, 2022, s. 84. ISBN 978-83-945881-2-0.
- ↑ Witold Stefan Wróblewski: Ucieczki. W: Edmund Ginalski (red.): Oflag II C Woldenberg: wspomnienia jeńców. Książka i Wiedza, 1984, s. 170. ISBN 83-05-11162-8.
- ↑ Fularski Jerzy. mogily.pl. [dostęp 2025-05-13].