Julian Lewiński

Julian Lewiński

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	13 października 1942 Dykla, Kocēni, Łotwa
Przebieg służby
Lata służby	1960–1997
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Stanowiska	dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego
Odznaczenia

Julian Lewiński (ur. 13 października 1942 w Dykli, Łotwa) – generał dywizji Wojska Polskiego.

W 1960 po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w Paczkowie przyjęty został do Oficerskiej Szkoły Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. W 1963 rozpoczął zawodową służbę wojskową na stanowisku dowódcy plutonu w 42 Pułku Zmechanizowanym w Żarach, następnie był dowódcą plutonu i kompanii podchorążych w WSOWZ we Wrocławiu. Po studiach w Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie został skierowany do SOW, gdzie w latach 1972–1975 pełnił służbę w Oddziale Operacyjnym, a następnie objął stanowisko szefa sztabu 11 Pułku Zmechanizowanego w Krośnie Odrzańskim. W latach 1975–1976 dowodził 17 Pułkiem Zmechanizowanym w Międzyrzeczu, a następnie w latach 1976–1978 był szefem sztabu 5 Saskiej Dywizji Pancernej w Gubinie. W latach 1978–1980 był słuchaczem Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR.

W latach 1980–1984 był dowódcą 5 Dywizji Pancernej w Gubinie. Następnie pełnił służbę w Sztabie Śląskiego Okręgu Wojskowego na stanowisku szefa Oddziału Szkolenia Bojowego. W latach 1986–1988 był zastępcą szefa Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego WP – szefem Zarządu Operacyjnego, a w latach 1988–1992 Szefem Zarządu Szkolenia Bojowego. W okresie od 4 września 1992 do 21 marca 1997 dowodził Warszawskim Okręgiem Wojskowym. W 1999 przeszedł w stan spoczynku.

W czasach PRL członek PZPR. Po przejściu na emeryturę należał do partii Inicjatywa dla Polski i kandydował z 1. miejsca jej listy w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 w okręgu lubusko-zachodniopomorskim^[1] (ugrupowanie nie osiągnęło progu wyborczego).

• generał brygady – 10 października 1986
• generał dywizji – 9 listopada 1992

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Medal „Za umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych” II stopnia (CSSR, 1984)^[2]

• Warszawski Okręg Wojskowy. Historia i współczesność, Wyd. Bellona, Warszawa 1997.