Kaplica w Woli Rzeczyckiej

Kaplica Matki Boskiej Częstochowskiej

nr rej. A-540 z 28.07.1987
Państwo	Polska
Miejscowość	Wola Rzeczycka
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Józefa w Woli Rzeczyckiej
Przedmioty szczególnego kultu
Cudowne wizerunki	Matka Boska Częstochowska
Historia Data rozpoczęcia budowy ok. 1904 r. Data zakończenia budowy ok. 1905 r. Fundator mieszkańcy Woli Rzeczyckiej
Dane świątyni Styl neogotycki Architekt nieznany Świątynia • materiał bud. • murowany Wieża kościelna • liczba wież 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 1 Liczba naw 1 Dzwonnica • typ dzwonnicy sygnaturka
Położenie na mapie gminy Radomyśl nad Sanem Kaplica Matki Boskiej Częstochowskiej
Położenie na mapie Polski Kaplica Matki Boskiej Częstochowskiej
Położenie na mapie województwa podkarpackiego Kaplica Matki Boskiej Częstochowskiej
Położenie na mapie powiatu stalowowolskiego Kaplica Matki Boskiej Częstochowskiej
50°39′26″N 22°01′04″E/50,657222 22,017778

Kaplica Matki Boskiej Częstochowskiej – zabytkowa kaplica w Woli Rzeczyckiej^[1], ufundowana przez mieszkańców wsi i wybudowana pod koniec XIX wieku, przez miejscowego murarza. Autor projektu architektonicznego nieznany. Zlokalizowana jest w części centralnej wsi, po północnej stronie drogi z Radomyśla do Stalowej Woli.

Od XV wieku Wola Rzeczycka należała do parafii w Charzewicach, a następnie Rozwadowie. Trudny dostęp do kościoła parafialnego, z racji braku mostu na Sanie, spowodował wybudowanie we wsi pod koniec XIX wieku skromnej kaplicy, gdzie odprawiano msze w większe święta kościelne, do czasu wybudowania kościoła w 1914.

Wybudowana w stylu neogotyckim, zwieńczona sygnaturką. Wymurowana z cegły czerwonej i obustronnie otynkowana. Dach nawy głównej dwuspadowy. Więźba dachu, drewniana, krokwiowa, strop wykonany został z desek. Podłoga wykonana z płytek piaskowca. Przy ścianie północnej został wymurowany z cegły mały „ołtarzyk”, z obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej, autorstwa Józefa Kuczmana^[2] ujęty w dwie kolumny i zwieńczony trójkątnym przyczółkiem.

Więźba kolumn i sygnaturki, drewniana, czterospadowa, całość została przykryta czerwoną dachówką. Drzwi wejściowe, dwuskrzydłowe, płycinowe, u góry przeszklone, okna w drzwiach jednoskrzydłowe. Ściany wewnętrzne malowane na biało farbami emulsyjnymi, a dołem pomalowane olejną lamperią, imitującą marmur. Na ścianach bocznych, we wnękach okiennych widnieją dwa ludowe feretrony drewniane; z rzeźbami Matki Boskiej w otoczeniu aniołów i św. Barbary, m.in. orędowniczki w czasie burz i pożarów. Odnawiana po I i II wojnie. Po renowacji dachówkę zastąpiono blachą, ogrodzona płotkiem sztachetowym z połowy lat 80. XX w.^[3] Obecnie nieużywana do liturgii.