Karol (książę Durazzo)
 Herb Andegawenów z Durazzo | |
| hrabia Graviny | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca |
Ludwik |
| książę Durazzo | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca |
Joanna |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia |
Andegawenowie z Durazzo |
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Agnieszka z Périgord |
| Rodzeństwo |
Ludwik |
| Żona | |
| Dzieci |
Ludwik |
Karol z Durazzo, it. Carlo di Durazzo, fr. Charles de Durazzo (ur. 1323, zm. 23 stycznia 1348) – książę Durazzo (władca Albanii, bez tytułu królewskiego), hrabia Graviny. Syn Jana de Gravina i Agnieszki z Périgord.
Małżeństwo i potomstwo
W marcu 1343 w tajemnicy przed wdową po królu Neapolu Robercie Sanchą i przed samą królową Joanną I odbyły się zaręczyny Karola z Marią, siostrą i dziedziczką panującej królowej[1]. Inicjatorką tego mariażu była matka Karola[1]. Wuj Karola, kardynał Talleyrand de Périgord, wręczył papieżowi łapówkę, w wyniku której wymagana dyspensa papieska (Maria była prawnuczką Karola Kulawego, Karol był jego wnukiem) została bardzo szybko wystawiona[1].
Królowa ostatecznie wydała zgodę na ślub swojej siostry z Karolem, który odbył się 21 kwietnia 1343[1].
Karol i Maria mieli pięcioro dzieci:
- Ludwik (ur. grudzień 1343, zm. 14 stycznia 1344)
- Joanna[2] (ur. 1344, zm. 1387), księżna Durazzo, żona od 1366 Ludwik z Nawarry, hrabiego Beaumont (zm. 1372) i Robert IV z Artois, hrabiego Eu (zm. 1387)
- Agnieszka[3] (ur. 1345, zm. 1388); 6 czerwca 1363 poślubiła Cansignorio della Scala, władcę Werony (zm. 1375). Jej drugi mężem był Jakub de Baux (zm. 1383).
- Klemencja[4] (ur. 1346, zm. 1363)
- Małgorzata[5] (ur. 28 lipca 1347, zm. 6 sierpnia 1412), poślubiła swojego kuzyna Karola III z Durazzo.
Śmierć
W dniu 23 stycznia 1348[6] Karol został stracony z polecenia króla Węgier Ludwika Wielkiego, brata zamordowanego w 1345 męża królowej Joanny Andrzeja[7]. Ludwik uważał go za jednego ze spiskowców, którzy przyczynili się do zabójstwa Andrzeja[7].
Przypisy
- 1 2 3 4 Kazimierz Chłędowski, Historie neapolitańskie, Polskie Wydawnictwo Naukowe, 1959, s. 51-53.
- ↑ BASILICA di SAN LORENZO MAGGIORE [online], Vestigia Medievali Campania [dostęp 2025-04-11] (wł.).
- ↑ BASILICA di SAN LORENZO MAGGIORE [online], Vestigia Medievali Campania [dostęp 2025-04-11] (wł.).
- ↑ BASILICA di SAN LORENZO MAGGIORE [online], Vestigia Medievali Campania [dostęp 2025-04-11] (wł.).
- ↑ BASILICA di SAN LORENZO MAGGIORE [online], Vestigia Medievali Campania [dostęp 2025-04-11] (wł.).
- ↑ BASILICA di SAN LORENZO MAGGIORE [online], Vestigia Medievali Campania [dostęp 2025-04-11] (wł.).
- 1 2 Kamil Janicki, Damy polskiego imperium, 2017, s. 117, ISBN 978-83-240-4248-7.
Bibliografia
- Émile G. Léonard, Les Angevins de Naples, Paris 1954.