Katastrofa lotu China Airlines 611

Katastrofa lotu China Airlines 611

Państwo	Tajwan
Miejsce	Wybrzeże Tajwanu
Data	25 maja 2002
Godzina	15:28 czasu lokalnego 9:28 czasu polskiego
Rodzaj	Dekompresja kadłuba
Przyczyna	Błąd obsługi naziemnej samolotu
Ofiary śmiertelne	225 osób
Statek powietrzny
Typ	Boeing 747-209B
Użytkownik	China Airlines
Numer	B-18255
Start	Taoyuan
Cel lotu	Hongkong
Numer lotu	611
Liczba pasażerów	206 osób
Liczba załogi	19 osób
Położenie na mapie Republiki Chińskiej miejsce zdarzenia
23°59′23″N 119°40′45″E/23,989722 119,679167

Katastrofa lotu China Airlines 611 – katastrofa, do której doszło 25 maja 2002 roku u wybrzeży Tajwanu. Samolot tajwańskich linii lotniczych China Airlines wpadł do morza 22 minuty po starcie z Taoyuan. Maszyna leciała ze stolicy Tajwanu do Hongkongu. Na pokładzie Boeinga 747-209B znajdowało się 225 osób. Nikt z pasażerów oraz członków załogi nie przeżył.

25 maja 2002 roku, Boeing 747-209B (nr rejestracyjny B-18255) przygotowywał się do rejsu nr 611 do Hongkongu. Był to jego ostatni dzień służby w chińskich liniach lotniczych przed przeniesieniem maszyny do towarzystwa Orient Thai Airlines. O godzinie 14:50 zamknięto bramkę lotu nr 611 – dziesięć minut po planowanym czasie rozpoczęcia kołowania na miejsce startowe. Siedem minut później, maszyna została przeholowana z miejsca postojowego B2, po czym załoga rejsu pokołowała na pas startowy nr 06.

O godzinie 15:07 Boeing 747 wzbił się w powietrze. Przecinając wysokość 490 m piloci skontaktowali się z kontrolą podejścia na lotnisku w Tajpej, po chwili otrzymali pozwolenie na wznoszenie do pułapu FL260 (26 tys. stóp – 7,9 km). Dziewięć minut po starcie, przecinając poziom FL187, maszyna ponownie skontaktowała się z tajwańskimi kontrolerami i otrzymała pozwolenie na osiągnięcie poziomu FL350.

O godzinie 15:28, gdy samolot znajdował się na zachód od wybrzeży Tajwanu, zniknął z ekranów radarów kontroli naziemnej. Maszyna rozpadła się w powietrzu na kilka części – niektóre z nich zostały odnalezione nieopodal Zhanghua, około 45 km od głównego miejsca katastrofy.

W rejon katastrofy wysłano 6 śmigłowców, 10 okrętów marynarki tajwańskiej i kilka statków przybrzeżnych. Szczątki wraku zlokalizowano około 45 km od Peskadorów – jedną z większych wydobytych części był fragment kokpitu Jumbo-Jeta.

Uczestniczący w katastrofie Boeing, 7 lutego 1980 roku, podczas lądowania w Hongkongu zawadził ogonem o pas startowy. Awaria doprowadziła do uszkodzenia kadłuba. Choć personel naziemny opisał naprawę jako przeprowadzoną zgodnie z wytycznymi napraw kadłuba zaaprobowanym przez firmę Boeing (Boeing SRM – Structural Repair Manual), w rzeczywistości nie spełniała ona wymagań SRM. Wytyczne owe wymagają, aby uszkodzony fragment kadłuba pokryto łatą 30% większą niż uszkodzony obszar kadłuba, który miał zostać wycięty. W rzeczywistości został on wypolerowany, a łata miała wielkość dokładnie równą uszkodzonemu fragmentowi kadłuba. Doprowadziło to w miarę eksploatacji maszyny do przyspieszonego zmęczenia materiału i powstania licznych mikropęknięć w rejonie uszkodzenia. 25 maja 2002 roku wzrost różnicy ciśnień po starcie (w miarę nabierania wysokości przez samolot ciśnienie na zewnątrz kadłuba malało, wewnątrz pozostawało niezmienne) doprowadził do pęknięcia kadłuba w rejonie dawnego uszkodzenia. Gwałtowna dekompresja kadłuba spowodowała jego rozerwanie wzdłuż powstałych mikropęknięć (m.in. oderwanie części ogonowej samolotu) na wiele części.

• (EN) ASC-AOR-05-02-001, the official Aviation Safety Council documents including the final reports
• (ZH) ASC-AOR-05-02-001, official ASC documents in Chinese including the final reports
• Aviation-Safety.Network.