Kim Gordon

Kim Gordon przyszła na świat 28 kwietnia 1953 w Rochester w stanie Nowy Jork^[4][5]. Jej matka Althea Gordon zajmowała się krawiectwem i domem^[5], a ojciec Calvin Wayne Gordon był profesorem socjologii. Calvin urodził się w Centralii w Kansas w rolniczej rodzinie^[6]. Kim miała starszego brata, Kellera Gordona, który według niej miał największy wpływ na jej życie^[7]. Keller dokuczał Kim i w dzieciństwie często się kłócili^[5][8]. Po ukończeniu studiów z literatury klasycznej na Berkeley przez Kellera, zdiagnozowano u niego schizofrenię paranoidalną^[9]. Zmarł w 2023 roku^[9].

Dorastała w Los Angeles^[10][11]. W wieku pięciu lat Kim przeprowadziła się wraz z całą rodziną do tego miasta, w którym jej ojciec podjął pracę na Uniwersytecie Kalifornijskim^[5][12]. W kolejnych latach Calvin został dziekanem na tym uniwersytecie^[6]. Uczęszczała do szkoły podstawowej przy uniwersytecie, na którym uczył jej ojciec^[13]. Nie lubiła chodzić do szkoły i często ją opuszczała^[13]. Była nieśmiała w dzieciństwie, często bawiła się sama^[14]. Od dziecka chciała zostać artystką^[15]. Uczęszczała do Santa Monica College i zamieszkała w Venice^[16], później przeprowadziła się do kanadyjskiego Toronto gdzie rozpoczęła studia na Uniwersytecie York^[17]. Wtedy pierwszy raz grała w zespole muzycznym, założonym na potrzeby zajęć uczelnianych^[10]. Zaprzyjaźniła się w tym okresie z artystą Mikiem Kelleyem^[10]. Nie ukończyła studiów w Toronto^[18][19]. Wróciła do Los Angeles^[5], w którym ukończyła Otis College of Art and Design^[20][12].

W 1980 r. Gordon przeprowadziła się do Nowego Jorku z nadzieją na zostanie artystką^[21]. Na początku lat 80. prowadziła projekt artystyczny „Design Office” polegający na dokonywaniu artystycznych metamorfoz mieszkań swoich znajomych^[10][22]. Pracowała w galerii sztuki marszanda Larry’ego Gagosiana^[12][23]. W 1981 r. miała miejsce wystawa jej prac w nowojorskiej galerii White Columns^[12].

Na początku lat 80. Gordon była zainteresowana nowojorską sceną zespołów no–wave^[24][23][25]. Swoją pierwszą gitarę dostała od koleżanki^[23]. Przez krótki okres grała w krótko istniejącym zespole CKM^[26]. Jej znajoma Miranda Stanton zapoznała ją z pięć lat młodszym Thurstonem Moore, który grał wtedy w zespole Coachmen^[23]. Kim weszła w związek z Thurstonem, w 1984 r. wzięli ślub^[4][15][27]. W 1981 r. razem z Thurstonem i Lee Ranaldo założyła noise–rockowy zespół Sonic Youth^[28][29]. Kim grała na basie i gitarze, śpiewała na wokalu (choć nie miała muzycznego wykształcenia^[30])^[11][31], Thurston i Lee grali na gitarach^[4]. Rok po założeniu zespołu nagrali debiutancką, beztytułowy album^[32][33]. Zespół działał w podziemiu aż do wydania trzeciego albumu pt. EVOL^[28][29]. W 1986 r. na stałe do zespołu dołączył Steve Shelley jako perkusista^[4], który wprowadził więcej rytmicznych impulsów do muzyki zespołu^[29]. Znacznym sukcesem grupy okazał się album Daydream Nation wydany w 1988 roku^[34][24][35]. Zdobył uznanie krytyków^[36][37] i przyniósł szerszą rozpoznawalność zespołu. Zespół był określany jako „pionierzy rocka alternatywnego”^[36]. W 1990 wydali album Goo^[38], a w 1992 album Dirty^[36]. Oba zyskały popularność^[35].

Była współproducentką debiutanckiego albumu Pretty on the Inside grupy Hole, o co poprosiła ją Courtney Love^[39][40]. W 1991 r. Sonic Youth było supportowane przez Nirvanę podczas ich europejskiej trasy koncertowej^[41]. W 1993 r. razem ze stylistką Daisy von Furth założyła firmę odzieżową X–Girl, twarzą marki została Chloë Sevigny^[42]. W tym samym roku Gordon wraz z Julią Cafritz założyła zespół Free Kitten, swój pierwszy poboczny projekt muzyczny^[30]. W 1994 r. Kim urodziła córkę Coco, swoje pierwsze i jedyne dziecko^[43]. Myśląc o wychowaniu swojej córki, w 1999 r. przeprowadziła się z Thurstonem do miasteczka Northampton w stanie Massachusetts^[21][33].

Od 1997 r. Sonic Youth wydało serię eksperymentalnych albumów^[4]. W 2009 r. grupa wydała swój szesnasty album pt. The Eternal^[44], który okazał się ich ostatnim albumem^[45]. W 2011 r. Gordon i Moore rozstali się po 27 latach małżeństwa z powodu niewierności Moore’a^[46][11][47]. W listopadzie 2011 r. gitarzysta Ranaldo poinformował o zawieszeniu zespołu^[45]. 14 listopada 2011 r. w brazylijskim São Paulo Sonic Youth zagrało swój ostatni koncert^[48].

Po rozpadzie Sonic Youth, Gordon angażowała się w różne projekty muzyczne. W 2012 r. występowała na koncertach w duecie z japońską perkusistką Ikue Mori^[49]. Wraz z Billem Nace’em założyła dwuosobowy zespół Body/Head i zagrała europejską trasę koncertową^[49][50]. Razem wydali albumy m.in. No Waves oraz The Switch^[51]. W 2013 r. miała miejsce retrospektywna wystawa prac Gordon w galerii White Columns w Nowym Jorku^[24].

W 2015 r. wydała autobiograficzną powieść pt. Girl in a Band (pol. Dziewczyna z zespołu^[52]). W książce Gordon wspomina i opisuje wydarzenia ze swojego życia w tym m.in. swoje dzieciństwo, życie w Nowym Jorku czy rozpad Sonic Youth^[53][54].

Zagrała role m.in. w serialu Dziewczyny, Simpsonowie oraz w filmie Bez obaw, daleko nie zajdzie^[55].

W 2016 r. przeprowadziła się do Los Angeles^[56]. W 2019 r. odbyła się indywidualna wystawa dzieł Gordon w The Andy Warhol Museum w Pittsburgu^[57].

W 2019 r. wydała swój pierwszy solowy album pt. No Home Record^[58]. W 2024 r. wydała drugi solowy album pt. The Collective^[59].