Klasztor Ottobeuren

Klasztor Ottobeuren

Kloster Ottobeuren

Państwo	Niemcy
Kraj związkowy	Bawaria
Miejscowość	Ottobeuren
Kościół	rzymskokatolicki
Właściciel	benedyktyni
Obiekty sakralne
Bazylika	śś. Aleksandra i Teodora
Styl	barokowy
Data zamknięcia	1 grudnia 1802
Data reaktywacji	1834
Położenie na mapie Bawarii Klasztor Ottobeuren
Położenie na mapie Niemiec Klasztor Ottobeuren
47°56′25″N 10°17′53″E/47,940278 10,298056
Strona internetowa

Klasztor Ottobeuren – barokowy klasztor benedyktynów, znajdujący się w bawarskiej gminie Ottobeuren.

Około 764 roku landgraf Silach i jego żona Ermenswint przekazali mnichom z Sankt Gallen i Reichenau darowiznę pod założenie klasztoru. W 769 Karol Wielki nadał zakonnikom przywilej wyboru opata i wójta kościelnego oraz zwolnienia z opłat celnych. Około 830 roku przebywało tu ok. 22 mnichów, lecz w ciągu IX wieku ich liczba wzrosła do ponad stu. Znaczenia opactwa wzrosło w latach 972–973, gdy biskup Ulryk z Augsburga na krótko przejął obowiązki opata i uzyskał dla placówki status majątku cesarskiego od Ottona I Wielkiego. W XII wieku rozwijał się tu zapoczątkowany w Hirsau ruch reformatorski. W XVI uruchomiono tu drukarnię. Opactwo ucierpiało podczas wojny trzydziestoletniej, lecz w XVIII wieku przeżyło ono rozkwit za kadencji opata Ruperta II Neßa, kiedy to wzniesiono barokowe skrzydła klasztorne i nowy kościół, konsekrowany w 1766 roku. 1 grudnia 1802 elektor Maksymilian I Józef Wittelsbach zsekularyzował placówkę, a w 1805 roku jej zabudowania przeszły na własność miejscowej parafii. Część zakonników nie opuściła kompleksu, a w 1834 Ludwik I ustanowił tu przeorat nowo założonego opactwa św. Szczepana w Augsburgu. W 1918 Benedykt XV wyniósł przeorat do rangi samodzielnego opactwa^[1], a 25 listopada 1925 wyniósł kościół śś. Aleksandra i Teodora do godności bazyliki mniejszej^[2]. W latach 60. XX wieku kompleks odrestaurowano^[1].

Główną częścią kompleksu jest barokowa bazylika śś. Aleksandra i Teodora. Kamień węgielny pod jej budowę wmurowano 27 września 1737, a konsekracja miała miejsce w roku 1766. Za jej projekt odpowiadają Simpert Kraemer i Johann Michael Fischer. Nawa główna ma długość 89 m i wysokość 36 m. Dwie wieże, kryte cebulastymi hełmami, wznoszą się na wysokość 82 m. Najcenniejszym elementem wyposażenia jest romański krucyfiks z 1220 roku^[3]. Organy wykonało w latach 1952–1957 przedsiębiorstwo G. F. Steinmeyer & Co., pierwotnie składały się z 5 manuałów, pedału i 86 głosów, lecz podczas renowacji z lat 2000–2002 liczbę manuałów zmniejszono do czterech z jednoczesnym zwiększeniem liczby głosów do 92. Dwa mniejsze instrumenty organowe znajdują się po obu stronach prezbiterium, wykonał je w 1766 roku Karl Joseph Riepp^[4]. Kościół posiada siedem dzwonów^[5]:

• 
  Fasada bazyliki
• 
  Wnętrze bazyliki
• 
  Ambona
• 
  Stalle chórowe i organy Rieppa
• 
  Organy na emporze
• 
  Biblioteka klasztorna

• Ulrich Faust: Abtei Ottobeuren. Geschichtlicher Überblick 764 bis heute. 2 Auflage. Kunstverlag Josef Fink, Lindenberg 2007, ISBN 978-3-89870-189-1.