Koło Lipowieckie
| zniesiona miejscowość; pola i łąki | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Część miejscowości | |
| Liczba ludności (1883) |
84 |
| SIMC | |
Położenie na mapie gminy Przeciszów ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu oświęcimskiego ![]() | |
Koło Lipowieckie – dawna miejscowość, obecnie pola i łąki[1] w granicach wsi Przeciszów w Polsce, w województwie małopolskim, w powiecie oświęcimskim, w gminie Przeciszów.
Historia
Koło Lipowieckie to dawniej odrębna miejscowość u ujścia Soły do Wisły, które w tym miejscu tworzą zaokrąglony półwysep[2], od którego osada bierze swoją nazwę[3].
Pod zaborem austriackim Koło Lipowieckie stanowiło gminę jednostkową w powiecie oświęcimskim[4]. Następnie gminę zniesiono, włączając ją do gminy Przeciszów[5] jako przysiółek Przeciszowa, który w końcu XIX wieku liczył 84 mieszkańców[3].
Historyczne Koło Lipowieckie obejmuje obecnie zabudowania Przeciszowa w rejonie ulicy Porzeczkowej[6], także na południu wzdłuż ulicy Szkolnej[7]. Nazwa wyszła z użycia[8] 1 stycznia 2020 dotychczasową nazwę Koło zmieniono na Koło Lipowieckie do określenia lokalnych pól i łąk o lokalizacji geograficznej 50°01'55" 19°23'32"[1].
Przypisy
- 1 2 LEX [online], sip.lex.pl [dostęp 2025-02-18].
- ↑ Synchronized view | Arcanum Maps [online], maps.arcanum.com [dostęp 2025-02-12] (ang.).
- 1 2 Koło Lipowieckie, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 277.
- ↑ Allgemeines Landesgesetz- und Regierungsblatt für das Kronland Galizien und Lodomerien (1854)
- ↑ Gemeindelexikon der im Reichsrate vertretenen Königreiche und Länder, Bd. 12 Galizien
- ↑ Synchronized view | Arcanum Maps [online], maps.arcanum.com [dostęp 2025-02-12] (ang.).
- ↑ Synchronized view | Arcanum Maps [online], maps.arcanum.com [dostęp 2025-02-12] (ang.).
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
Linki zewnętrzne
- Koło Lipowieckie (3), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 277.
_location_map.png)



