Kościół Beatae Mariae Virginis w Wolfenbüttel

Kościół Beatae Mariae Virginis

Hauptkirche Beatae Mariae Virginis

kościół parafialny
Widok z północnego zachodu
Państwo	Niemcy
Kraj związkowy	Dolna Saksonia
Miejscowość	Wolfenbüttel
Adres	Michael-Praetorius-Platz 9, 38300 Wolfenbüttel
Wyznanie	protestanckie
Kościół	Ewangelicko-Luterański Krajowy Brunszwiku
Wspomnienie liturgiczne	Błogosławionej Maryi Dziewicy
Historia Data rozpoczęcia budowy 1608 Data zakończenia budowy 1624
Dane świątyni Styl gotyk, manieryzm, barok Architekt Paul Francke Wieża kościelna • liczba wież 1 Liczba naw 3 Dzwonnica • typ dzwonnicy wbudowana
Położenie na mapie Dolnej Saksonii Kościół Beatae Mariae Virginis
Położenie na mapie Niemiec Kościół Beatae Mariae Virginis
52°09′43″N 10°32′15″E/52,161944 10,537500
Strona internetowa

Kościół Beatae Mariae Virginis (niem. Hauptkirche Beatae Mariae Virginis) – luterańska świątynia znajdująca się w niemieckim mieście Wolfenbüttel. Należy do parafii św. Marii i św. Trójcy i jest tu odprawiana większość jej nabożeństw^[1].

Pierwsza wzmianka o świątyni w Wolfenbüttel pochodzi z roku 1301, była to kaplica poświęcona Matce Bożej. W 1533 książę Henryk II Młodszy rozbudował ją jako miejsce swojego pochówku^[2]. Obecną świątynię ufundował książę Brunszwiku Henryk Juliusz. Prace budowlane rozpoczęto w 1608 roku pod nadzorem nadwornego budowniczego Paula Franckego^[3]. W 1613 w nieukończonej wciąż świątyni złożono szczątki zmarłego niespodziewanie w Pradze księcia Henryka Juliusza. Budowę w większości zakończono do roku 1624 z wyjątkiem szczytów i iglicy wieży. Tymczasowy dach wieży zastąpiono w 1751 barokowym hełmem, znacznie niższym, niż planował Francke. Podczas restauracji z lat 1969–1985 przywrócono XVII-wieczną kolorystykę wnętrza^[2].

Bryła kościoła nawiązuje do gotyckich kościołów halowych, detale reprezentują styl manierystyczny. W zachodnią elewację wbudowana jest masywna wieża. Przypory zaaranżowano jako cokoły rzeźb apostołów i ewangelistów. Gotyckie, ostrołukowe okna zdobią maswerki. Portale: południowy i północny reprezentują manieryzm, a portal zachodni, ukończony dopiero w roku 1645, jest barokowy; zdobi go rzeźba błogosławiącego Chrystusa, figury Mojżesza i Aarona oraz książąt: Henryka Juliusza i Fryderyka Ulryka. Kruchta wieży przykryta jest nisko zawieszonym sklepieniem gwiaździstym. Żebrowe sklepienia korpusu nawowego dźwigają masywne filary na planie ośmiokąta, szersze niż pierwotnie planowano, przedzielone fryzami i zwieńczone kapitelami udekorowanymi rzeźbami głów aniołów. Od północy do prezbiterium dostawiona jest zakrystia^[2]. Pierwotnie świątynię otaczał cmentarz^[4].

Ołtarz główny ze scenami Męki Pańskiej pierwotnie miał znajdować się w kościele ewangelickim w Pradze, wykonał go Bernhard Ditterich z Freibergu. Ambona została wykonana przez Georga Steygera i Friedricha Greyssa, podtrzymywana jest przez figurę Mojżesza trzymającego tablicę z Dekalogiem. Chrzcielnica pochodzi z roku 1722. Bogato zdobiony prospekt organowy wykonali Georg Huebsch i Friedrich Greyss^[2]. Kryje on czteromanuałowe organy z 53 głosami z warsztatu Karla Schukego z 1959 roku. Pierwotny instrument wykonał Gottfried Fritzsche w latach 1619–1623, ufundował go nadworny kapelmistrz Michael Praetorius^[5]. Żyrandol wykonano w Polsce, w 1566 został podarowany świątyni przez rodzinę książęcą^[2]. Na wieży kościoła zawieszone są trzy dzwony^[6].

• 
  Widok z północnego wschodu
• 
  Widok z południowego zachodu
• 
  Północna elewacja
• 
  Barokowy portal główny
• 
  Stary, stalowy dzwon
• 
  Chrzcielnica
• 
  Wnętrze
• 
  Ołtarz główny
• 
  Ambona
• 
  Organy
• 
  Krypta książęca