Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubięcinie

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubięcinie
Zabytek: nr rej. 206, 18 z dnia 31 maja 1950, 2 kwietnia 1963[1]
kościół parafialny
Ilustracja
Widok ogólny
Państwo

 Polska

Województwo

 lubuskie

Miejscowość

Lubięcin

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia Najświętszego Serca Jezusowego w Lubięcinie

Wezwanie

Najświętszego Serca Pana Jezusa

Położenie na mapie gminy wiejskiej Nowa Sól
Mapa konturowa gminy wiejskiej Nowa Sól, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubięcinie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubięcinie”
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubięcinie”
Położenie na mapie powiatu nowosolskiego
Mapa konturowa powiatu nowosolskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubięcinie”
Ziemia51°53′13,0″N 15°52′19,3″E/51,886944 15,872028
Odsłonięta elewacja z wypełnieniem ceglanym

Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubięcinie – katolicki kościół parafialny znajdujący się w Lubięcinie (gmina Nowa Sól). Funkcjonuje przy nim parafia pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa[2].

Historia

Stojący w centrum wsi[3] obiekt powstał w 1747, jako ewangelicki dom modlitwy. Sygnaturkę dobudowano później - w 1862. W 1945 został zmieniony w świątynię katolicką. W 1960 zlikwidowano arkady łączące filary w części wschodniej. Po wojnie oryginalną posadzkę ceglaną zastąpiono drewnianą i lastrikową. Poważny remont przeprowadzono w 1985 (m.in. założono boazerie wewnątrz). W 1987 wykonano sklepienie pozorne, jak również wymieniono stolarkę okienną i drzwiową. Nieznana jest data zamurowania części otworów okiennych (zapewne przed 1990). Zachowana dokumentacja fotograficzna z 1958 pokazuje, że w okresie po II wojnie światowej poszczególne otwory, dzisiaj zamurowane, posiadały oszklenie[4].

Architektura

Salowa, ryglowa świątynia wybudowana została na rzucie wydłużonego ośmioboku. Od południa, północy i zachodu dobudowano dość płytkie kruchty. Kościół nakryto dachem wielospadowym (ryzality - dachami dwuspadowymi). Na środku dachu umieszczona jest sygnaturka z krzyżem. Okna rozmieszczone są w dwóch poziomach (niektóre z nich zamurowane), wszystkie zamknięte łukami odcinkowymi (szklenie współczesne)[4].

Wnętrze

Wnętrze obiega empora. Wspiera się ona na ośmiu filarach z drewna i dwóch kolumnach (kapitele kompozytowe). W części zachodniej znajduje się chór muzyczny z wybrzuszonym parapetem w centrum. Prospekt organowy pochodzi z przełomu XVIII i XIX wieku. W prezbiterium znajduje się architektoniczny, przyścienny ołtarz pochodzący z drugiej połowy XVIII wieku. Całość wnętrza wtórnie przekryto sklepieniem pozornym[4]. Wyposażenie w większości barokowe[3].

Otoczenie

Przy kościele stoi parterowa, murowana plebania z 1 połowy XIX wieku[3]. Oprócz tego na terenie przykościelnym stoją: dzwonnica murowana, Pietà i figura Serca Jezusowego.

We wsi (na cmentarzu) stoi jeszcze drugi kościół - jest to świątynia cmentarna z pierwszej połowy XVIII wieku[3].

Galeria

1
Widok elewacji
2
Dzwonnica
3
Pietà

Przypisy

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.