Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa we Fryburgu Bryzgowijskim

Kościół Najświętszego Serca
Pana Jezusa

Herz-Jesu-Kirche

Widok ze wschodu
Państwo	Niemcy
Kraj związkowy	Badenia-Wirtembergia
Miejscowość	Fryburg Bryzgowijski
Adres	Amalie-Gramm-Weg 1, 79106 Freiburg im Breisgau
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki (łaciński)
Archidiecezja	Fryburga Bryzgowijskiego
Wezwanie	Najświętszego Serca Pana Jezusa
Historia Data rozpoczęcia budowy 10 czerwca 1892 Data zakończenia budowy 7 lipca 1896 Data zniszczenia 27 listopada 1944 17 grudnia 1944 Data odbudowy 1945–1952
Dane świątyni Styl neoromanizm, neogotyk Architekt Max Meckel Wieża kościelna • liczba wież • wysokość wież 2 65 m Liczba naw 3
Położenie na mapie Badenii-Wirtembergii Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa
Położenie na mapie Niemiec Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa
47°59′50″N 7°50′13″E/47,997222 7,836944
Strona internetowa

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa (niem. Herz-Jesu-Kirche) – neoromańsko-neogotycka świątynia rzymskokatolicka znajdująca się w niemieckim mieście Fryburg Bryzgowijski.

W XIX wieku wierni z dzielnicy Stühlinger uczęszczali do kościoła św. Marcina, który z powodu znacznego rozwoju miasta był przepełniony^[1]. Stowarzyszenie budowy nowego kościoła założono 18 września 1884, jego członkami byli m.in. biskup pomocniczy Justus Knecht i archidiecezjalny inspektor budowlany Franz Baer, a budowę wspomogli finansowo z własnych środków m.in. abp Johann Baptist Orbin, ks. Ludwig Wanner i Amalia Gramm^[2]. Po śmierci Baera zdecydowano się powierzyć projekt świątyni Maxowi Meckelowi. 10 czerwca 1892 rozpoczęto prace budowlane, a 2 października tego roku abp Christian Roos wmurował kamień węgielny. 7 lipca 1896 dachy wież zwieńczono krzyżami^[3]. Wspólnotę Najświętszego Serca Pana Jezusa erygowano w 1897 roku jako Pfarrkuratie, która do rangi parafii (niem. Pfarrei) została podniesiona w 1908 roku^[4].

Świątynia nie została trafiona podczas bombardowania z 27 listopada 1944, lecz uderzenia w pobliskie budynki i przykościelny plac spowodowały zerwanie dachu, uszkodzenie sklepienia i wybicie szyb w oknach. Kościół został ponownie zniszczony podczas kolejnego bombardowania z 17 grudnia 1944, dwie bomby zniszczyły północne ramię transeptu i zakrystię^[5].

Odbudowę rozpoczęto w 1945 roku, w następnym roku dach był już pokryty gontem, a sklepienia były podtrzymywane za pomocą rusztowań, które chroniły kościół przed katastrofą budowlaną. 9 stycznia 1947 jedno z żeber sklepień zawaliło się, zabijając jednego z robotników. W 1947 tymczasowym dachem przykryto nawę boczną, co umożliwiło odprawianie tu nabożeństw. Prace rekonstrukcyjne trwały do 1952 roku^[6], 27 kwietnia 1952 abp Wendelin Rauch konsekrował kościół i ołtarz główny^[7]. W 1969 rozpoczęto przebudowę prezbiterium zgodnie z wymogami soboru watykańskiego II, a 11 czerwca 1972 abp Hermann Schäufele poświęcił nowy ołtarz celebracyjny^[8]. W 1995 roku elewacje świątyni i wieże poddano renowacji^[9].

Świątynia łączy cechy neoromańskie i neogotyckie, jego architektura wzorowana była na katedrze w Limburgu^[10]. Jest trójnawowa, ma układ bazylikowy. Ma transept, nad skrzyżowaniem naw wznosi się sygnaturka. Wieże mają wysokość niecałych 65 metrów^[9]. Organy wykonano w 1956 roku w miejscowym warsztacie Willy’ego Dolda, składają się z 3 manuałów i pedału^[11]. Na wieżach świątyni zawieszono łącznie sześć brązowych dzwonów, odlanych w ludwisarni Friedricha Wilhelma Schillinga w Heidelbergu. Pięć mniejszych wisi w wieży południowej, a największy – w północnej^[12]. Cztery mniejsze dzwony poświęcono 21 grudnia 1952, a dwa największe – 7 czerwca 1959, w Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa^[13]. Dane dzwonów^[12][13]:

• 
  Widok z Wiwilíbrücke
• 
  Widok z południowego zachodu
• 
  Wnętrze
• 
  Ołtarz
• 
  Empora organowa