Koczargi Stare
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2023) |
1212[1] |
| Strefa numeracyjna |
22 |
| Kod pocztowy |
05-080[2] |
| Tablice rejestracyjne |
WZ |
| SIMC |
0008970[3] |
Położenie na mapie gminy Stare Babice _location_map.png) | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
Położenie na mapie powiatu warszawskiego zachodniego  | |
 52°15′56″N 20°47′44″E/52,265556 20,795556[4] | |
Koczargi Stare – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie warszawskim zachodnim, w gminie Stare Babice[3][5]. Ma status sołectwa[6].
Koczargi wspomniane zostały w księgach w roku 1275. Wieś leżała na szlaku z Czerwińska nad Wisłą do Warszawy. Nazwa wsi pochodzi od staropolskiego słowa "koczerga" co oznaczało ostrze sierpa lub kosy.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa warszawskiego.
O miejscowości
W Koczargach Starych znajduje się szkoła podstawowa.[7] Wieś jest też połączona ze stolicą liniami autobusowymi 714 i 729 obsługiwanymi przez ZTM Warszawa. Przez wieś kursują także busy linii komunikacji lokalnej 96 organizowane przez Grodziskie Przewozy Autobusowe od grudnia 2024[8].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Raport o stanie gminy Stare Babice w 2023. Liczba mieszkańców w dn. 31.12.2023 s. 8
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 487 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- 1 2 GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 55646
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Strona gminy, sołectwa
- ↑ Szkoła Podstawowa w Koczargach Starych. [dostęp 2020-04-09].
- ↑ Rozkład jazdy linii 96 [dostęp 2025-05-31]
Linki zewnętrzne
- Koczargi, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 237.
