Krasew

Krasew
wieś
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

radzyński

Gmina

Borki

Liczba ludności (2021)

700[1][2]

Strefa numeracyjna

81

Kod pocztowy

21-345[3]

Tablice rejestracyjne

LRA

SIMC

0378900[4]

Położenie na mapie gminy Borki
Mapa konturowa gminy Borki, u góry znajduje się punkt z opisem „Krasew”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej znajduje się punkt z opisem „Krasew”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Krasew”
Położenie na mapie powiatu radzyńskiego
Mapa konturowa powiatu radzyńskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Krasew”
Ziemia51°45′42″N 22°28′30″E/51,761667 22,475000[5]

Krasewwieś w Polsce, położona w województwie lubelskim, w powiecie radzyńskim, w gminie Borki[6][4].

W latach 1954–1959 wieś należała i była siedzibą władz gromady Krasew, po jej zniesieniu należała do gromady Wola Osowińska. W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do ówczesnego województwa lubelskiego.

Wieś stanowi sołectwo gminy Borki[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 755 mieszkańców[8].

Przez wieś płyną rzeki Bystrzyca i Mała Bystrzyca. Znajduje się tam cmentarz poległych w czasie II wojny światowej.

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Małgorzaty w Ulanie-Majoracie lub do parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Woli Osowińskiej.

Integralne części wsi

Integralne części wsi Krasew[6][4]
SIMCNazwaRodzaj
1024066Łanczęść wsi
1024072Makówczęść wsi
1024089Poddąbrowaczęść wsi
1024095Przymiarkiczęść wsi
1024103Rudaczęść wsi
1024385Sachalinczęść wsi
1024400Starowieśczęść wsi

Historia

Wieś szlachecka z XV wieku początkowo w parafii łukowskiej, w roku 1418 było tu także czterech osiadłych kmieci. W dokumentach źródłowych występuje jako „Crasow” i „Craszow”. W 1529 r. „Crassow” i „Crasow” należał już do parafii Ulan erygowanej po 1418 r. W 1533 r. istniała tam Ruda żelaza z młynem rudnickim o 3 kołach (dzisiejsza nazwa części wsi Ruda pochodzi od tamtej rudnicy). W 1564 roku były w Krasowie 4 łany ziemi i 2 młyny w rękach szlachty zagrodowej oraz dwa majątki szlachty z kmieciami pracującymi na roli. W tym mniej więcej okresie z Krasowa wyodrębniają się dwa byty osadnicze bowiem w 1595 roku odnotowano w parafii Ulan „Krassow” i „Crassow maior” (potwierdzają to kościelne księgi wizytacyjne). Podział na dwie wsie nastąpił pewnie przed 1580 rokiem a przetrwał przez XVII i XVIII wiek. W 1721 roku księgi wizytacyjne kościelne wskazują na „Stary Krasow” i „Krasow Nowy”. W spisie z 1827 r. odnotowano Kraszew Stary i Kraszew Wielki co wskazuje, iż pierwszy nazywany był poprzednio mniejszym Krasewem. SgKP wymienia tylko jedną wieś Kraszew podając odmiany nazewnictwa stosowane dla wsi (Kraszew, Krassów, Kraszew)[9][10].

Przypisy

  1. Wieś Krasew w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-10-08], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-10-08].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 613 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. 1 2 3 TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
  5. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 61292
  6. 1 2 Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
  7. BIP gminy, sołtysi
  8. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  9. Krasew, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014.
  10. Kraszew 1(4), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 648.

Linki zewnętrzne