Kuku-nor
 Zdjęce satelitarne jeziora Kuku-nor | |
| Położenie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość lustra |
3196 m n.p.m. |
| Morfometria | |
| Powierzchnia |
ok. 4500 km² |
| Głębokość • maksymalna |
|
| Hydrologia | |
| Rzeki zasilające | |
| Rodzaj jeziora |
tektoniczne |
Położenie na mapie Chin  | |
 36°55′N 100°10′E/36,916667 100,166667 | |
Kuku-nor (chiń. 青海湖; pinyin Qīnghǎi Hú; tyb.: མཚོ་སྔོན་པོ, Wylie: Mtsho-sngon-po, ZWPY: Co Ngoinbo) – słone, bezodpływowe jezioro pochodzenia tektonicznego w Chinach, w prowincji Qinghai. Zajmuje powierzchnię ok. 4,5 tys. km² i leży na wysokości 3196 m n.p.m.[1], jego maksymalna głębokość to 33 m[2]. Jest to największe jezioro w Chinach.
Przyjęta na Zachodzie nazwa Kuku-nor pochodzi z języka mongolskiego i oznacza dosłownie „Błękitne Jezioro”[3].
Jezioro położone jest w tektonicznym zagłębieniu Wyżyny Tybetańskiej, w górach Qilian Shan, pomiędzy pasmem Datong Shan na północy a Qinghai Nanshan na południu[4]. Zasilane jest 23 rzekami i strumieniami, z których największą jest Buh He. Jezioro stopniowo zanika, kiedyś miało powierzchnię ok. 6000 km². Przez 5 miesięcy w roku jezioro jest zamarznięte. Występują ryby, głównie z rodziny karpiowatych[5].
Jezioro Kuku-nor zostało zbadane w 1872 roku przez Nikołaja Przewalskiego[5].
Przypisy
- ↑ 河流和湖泊. gov.cn. [dostęp 2011-02-26]. (chiń.).
- ↑ Songqiao Zhao: Physical geography of China. New York: John Wiley & Sons, 1986, s. 49–50. ISBN 0-471-09597-4.
- ↑ Lakes and Wetlands. edited by John P. Rafferty. New York: Britannica Educational Publishing, 2011, s. 180. ISBN 978-1615303205.
- ↑ Andrzej Maryański, Andrzej Halimarski: Chiny. red. Hanna Krzysztofik. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1980, s. 307. ISBN 83-01-00952-7.
- 1 2 Кукунор (озеро в Китае). Большая Советская Энциклопедия. [dostęp 2012-02-27]. (ros.).