Kuna amerykańska

Kuna amerykańska
	Martes americana
	(Turton, 1806)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Rodzina	łasicowate
Podrodzina	łasice
Rodzaj	kuna
Gatunek	kuna amerykańska
Podgatunki
	M. a. abieticola (Preble, 1902); M. a. abietinoides Gray, 1865; M. a. actuosa (Osgood, 1900); M. a. americana (Turton, 1806); M. a. atrata (Bangs, 1897); M. a. caurina (Merriam, 1890); M. a. humboldtensis Grinnell & Dixon, 1926; M. a. kenaiensis (Elliot, 1903); M. a. nesophila (Osgood, 1901); M. a. origensis (Rhoads, 1902); M. a. sierrae Grinnell & Storer, 1916; M. a. vancourverensis Grinnell & Dixon, 1926; M. a. vulpina (Rafinesque, 1819);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski

Kuna amerykańska^[3], kuna świerkowa (Martes americana) – północnoamerykański gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych. Jest bardzo podobna do kuny leśnej - różni się jedynie większymi stopami oraz jasnym pyszczkiem. Od kuny rybożernej, która również występuje w jej środowisku można ją odróżnić po wielkości (jest mniejsza) oraz kolorze futra (kuna świerkowa jest jaśniejsza, ma żółtawą plamę na podgardlu oraz wyżej wymieniony jasny pyszczek).

Biotop i zagrożenia

Kuny amerykańskie występują głównie w starych lasach iglastych i mieszanych w Kanadzie, na Alasce oraz w Północnej Nowej Anglii. Polowania oraz niszczenie lasów zredukowało liczbę jej osobników, ale nadal jest bardziej liczna niż kuna wodna. Nowofundlandzki podgatunek tej kuny, Martes americana atrata, jest zagrożony.

Wygląd

Podobna do innych kun - posiada długie, smukłe ciało pokryte błyszczącym, brązowawym futrem. Gardło jest żółtawe, pysk jaśniejszy. Ogon długi i puszysty. Podobnie do kotów, ma pół-wciągalne pazury, które ułatwiają wspinaczkę po drzewach. Mają również stosunkowo duże stopy, przydatne w bardziej ośnieżonych rejonach.

Pożywienie

Jest to zwierzę wszystkożerne, preferuje jednak małe ssaki, szczególnie sosnowiórkę czerwoną (Tamiasciurus hudsonicus). Chętnie zjada również ryby, żaby, owady, padlinę oraz owoce i warzywa, kiedy są dostępne.

Tryb życia

Kuna ta jest najbardziej aktywna wczesnym rankiem, późnym popołudniem i nocą. Poza sezonem godowym prowadzi samotniczy tryb życia. Samce chronią swojego terytorium o wielkości około 8 kilometrów kwadratowych, które pokrywają się z terytoriami samic, o wielkości około 2,5 kilometrów kwadratowych. Występuje duża agresja pomiędzy osobnikami tej samej płci.

Rozmnażanie

Krycie odbywa się latem, ale występuje ciąża przedłużona i młode w liczbie jednego do pięciu rodzą się następnej wiosny, najczęściej w dziupli drzewa lub jamie skalnej.

Podgatunki

Wyróżnia się kilkanaście podgatunków kuny amerykańskiej^[4]^[1]^[3]:

M. americana abieticola
M. americana abietinoides
M. americana actuosa
M. americana americana
M. americana atrata – kuna ciemna
M. americana caurina – kuna zachodnia
M. americana humboldtensis
M. americana kenaiensis
M. americana nesophila
M. americana origensis
M. americana sierrae
M. americana vancourverensis
M. americana vulpina

Przypisy

1 2 Martes americana, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ K.K. Helgen K.K., F.F. Reid F.F., Martes americana, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-07-19] (ang.).
1 2 Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 157. ISBN 978-83-88147-15-9.
↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Martes americana w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2 września 2009]

[itis-1] 1 2 Martes americana, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] K.K. Helgen K.K., F.F. Reid F.F., Martes americana, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-07-19] (ang.).

[miiz-3] 1 2 Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 157. ISBN 978-83-88147-15-9.

[4] Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Martes americana w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2 września 2009]

[1]

[2]

[3]

[4]