Sosnowiórka czerwona
| Tamiasciurus hudsonicus[1] | |||
| (Erxleben, 1777) | |||
![]() | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
sosnowiórka czerwona | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
![]() | |||
| Zasięg występowania | |||
![]() | |||
_(1).jpg)
Sosnowiórka czerwona[4] (Tamiasciurus hudsonicus) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych[5]. Występuje w niemal całej Ameryce Północnej – od Alaski, przez Kanadę (aż do wybrzeży Atlantyku w Quebecu oraz Nowej Fundlandii i Labradorze) po Arizonę i Nowy Meksyk na południu oraz Georgię na południowym wschodzie Stanów Zjednoczonych[3].
Wygląd
Czerwono-brązowe futro z białym brzuchem.
Średnie wymiary:
- długość ciała 17–23 cm,
- długość ogona 9–16 cm,
- masa ciała 140–360 g.
Tryb życia
Dzienny tryb życia, żyje samotnie w lasach iglastych.
Żywi się głównie nasionami drzew iglastych. W niektórych regionach również zjada nasiona drzew liściastych. Żywi się też grzybami. Bierze udział w ich rozsiewaniu. Zdarza się jej zjadać jaja i pisklęta. Sama pada ofiarą przede wszystkim kuny amerykańskiej, a także innych ssaków i ptaków drapieżnych[6].
W północno-wschodniej części Stanów Zjednoczonych żyje w Appalachach, preferując ekoton między borami iglastymi z dominacją jodły balsamicznej a borami mieszanymi[6].
Status zagrożenia
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów gatunek ten został zaliczony do kategorii LC (najmniejszej troski). Nie ma poważniejszych zagrożeń dla populacji tego gatunku[3].
Podgatunki
Wyróżnia się następujące podgatunki T. hudsonicus[5]:
- T. hudsonicus hudsonicus (Erxleben, 1777)
- T. hudsonicus abieticola (A.H. Howell, 1929)
- T. hudsonicus baileyi (J.A. Allen, 1898)
- T. hudsonicus dacotensis (J.A. Allen, 1894)
- T. hudsonicus dixiensis Hardy, 1942
- T. hudsonicus fremonti (Audubon & Bachman, 1853)
- T. hudsonicus grahamensis (J.A. Allen, 1894)
- T. hudsonicus gymnicus (Bangs, 1899)
- T. hudsonicus kenaiensis A.H. Howell, 1936
- T. hudsonicus lanuginosus (Bachman, 1839)
- T. hudsonicus laurentianus Anderson, 1942
- T. hudsonicus loquax (Bangs, 1896)
- T. hudsonicus lychnuchus (Stone & Rehn, 1903)
- T. hudsonicus minnesota (J.A. Allen, 1899)
- T. hudsonicus mogollonensis (Mearns, 1890)
- T. hudsonicus palescens A.H. Howell, 1942
- T. hudsonicus petulans (Osgood, 1900)
- T. hudsonicus picatus (Swarth, 1921)
- T. hudsonicus preblei A.H. Howell, 1936
- T. hudsonicus regalis A.H. Howell, 1936
- T. hudsonicus richardsoni (Bachman, 1839)
- T. hudsonicus streatori (J.A. Allen, 1898)
- T. hudsonicus ungavensis Anderson, 1942
- T. hudsonicus ventorum (J.A. Allen, 1898)
Przypisy
- ↑ Tamiasciurus hudsonicus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ J.C.P. Erxleben, Systema regni animalis per classes, ordines, genera, species, varietates : cvm synonymia et historia animalivm : Classis I. Mammalia, Lipsiae 1777, s. 416 (łac.).
- 1 2 3 Tamiasciurus hudsonicus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- 1 2 Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Tamiasciurus hudsonicus w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2015-11-28]
- 1 2 Toni Lyn Morelli i inni, Does habitat or climate change drive species range shifts?, „Ecography”, 2025, e07560, DOI: 10.1111/ecog.07560, ISSN 1600-0587 (ang.).


