Kustrzebka pęcherzykowata
 | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
kustrzebka pęcherzykowata |
| Nazwa systematyczna | |
| Peziza vesiculosa Bull. Herb. Fr. 10: tab. 457, fig. 1 (1790) | |
Kustrzebka pęcherzykowata (Peziza vesiculosa Bull.) – gatunek grzybów z rodziny kustrzebkowatych (Pezizacae)[1].
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Peziza, Pezizaceae, Pezizales, Pezizomycetidae, Pezizomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Synonimów nazwy naukowej ma ponad 30. Niektóre z nich[2]:
- Aleuria vesiculosa (Bull.) Gillet 1881
- Galactinia vesiculosa (Bull.) 1953
- Helvella vesiculosa (Bull.) Bolton
- Peziza isochroa (Pers.) Sacc. 1889
- Pustularia vesiculosa (Bull.) Fuckel 1870
- Scodellina vesiculosa (Bull.) Gray 1821
Morfologia
O średnicy 4–8 cm, czasami nawet do 15 cm. Początkowo jest kulisty i długo utrzymuje taki kształt. W czasie dojrzewania zarodników otwiera się i rozpłaszcza. Jego zewnętrzna powierzchnia ma barwę od białawej do beżowej i jest delikatnie szorstka, łuseczkowata i delikatnie popękana. Powierzchnia wewnętrzna jest gładka, o barwie od bladocielistej do brązowej[3][4].
Bardzo cienki, kruchy, jasnoochrowobiaławy, nie zmienia barwy po uszkodzeniu. Bez wyraźnego zapachu i smaku[3].
Wysyp zarodników biały do białokremowego. Zarodniki bezbarwne, gładkie, eliptyczne, o rozmiarach 21–24 × 10–14 μm[4].
Występowanie i siedlisko
Notowana jest w Ameryce Północnej, Południowej, Europie, Azji, Australii i Nowej Zelandii[5]. W Polsce jest dość pospolita[4].
Wyrasta w ogrodach, przy drogach, na polach, na kompoście, na żyznej, nawożonej ziemi. Pojawia się od wiosny do jesieni[4].
Znaczenie
Saprotrof. Nie jest trująca, jednak ze względu na brak smaku oraz miejsce występowania uważana jest za grzyb niejadalny[4].
Gatunki podobne
- kustrzebka wygięta (Peziza repanda) rosnąca na drewnie[3]
- kustrzebka zmienna (Peziza varia)
Przypisy
- 1 2 Index Fungorum. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2015-12-16]. (ang.).
- 1 2 3 J. Breitenbach, F. Kraenzlin – Fungi of Switzerland 1 – Acomycota (1981)
- 1 2 3 4 5 Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda: Grzyby i ich oznaczanie. Warszawa: PWRiL, 1985. ISBN 83-09-00714-0.
- ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2016-01-10].