La Louvière
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Region | |||||
| Prowincja | |||||
| Dystrykt | |||||
| Burmistrz |
Jacques Gobert | ||||
| Powierzchnia |
64,54 km² | ||||
| Populacja (1 stycznia 2024) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
| Nr kierunkowy |
064 | ||||
| Kod pocztowy |
7100, 7110 | ||||
Położenie na mapie Hainaut  | |||||
Położenie na mapie Belgii  | |||||
 50°28′N 4°11′E/50,466667 4,183333 | |||||
| Strona internetowa | |||||
.svg.png){kind=small}
| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
 Dźwig przenoszący łodzie na kanale Canal du Centre | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ |
kulturowy |
| Spełniane kryterium |
III, IV |
| Numer ref. | |
| Region[b] |
Europa i Ameryka Północna |
| Historia wpisania na listę | |
| Wpisanie na listę |
1998 |
La Louvière (wa. El Louvire) – miasto w środkowej Belgii, w Regionie Walońskim, w prowincji Hainaut, siedziba administracyjna okręgu La Louvière. Siedziba polskiego konsulatu honorowego.
Historia
Mityczne początki
Legenda o wilczycy opiekującej się dziećmi w La Louvière jest reminiscencją mitycznych narodzin Rzymu. Prawdziwe początki miasta sięgają XII wieku. W tym czasie zalesione i prawdopodobnie zamieszkane przez wilki terytorium obecnego miasta nosiło nazwę Menaulu, co w języku starofrancuskim oznacza „siedlisko wilków”. Region ten był częścią większej gminy Saint-Vaast, która z kolei należała do opactwa Aulne.
W 1284 roku nazwa terytorium została przetłumaczona na łacinę, a następnie znów na francuski jako La Louvière. W 1390 roku po raz pierwszy wydobyto tu węgiel. Opactwo odmówiło stworzenia potrzebnej infrastruktury, co opóźniło rozwój miasta aż do XVIII wieku.
Narodziny La Louvière
W XIX wieku powstanie dróg, kanałów i linii kolejowych umożliwiło eksport wydobywanego tutaj węgla. Przyciągnęło to inwestycje. La Louvière szybko przewyższyło podległe suwerenowi Saint-Vaast, zarówno pod względem liczby mieszkańców jak i rozwoju gospodarki. W ciągu pięćdziesięciu lat miasto to stało się jednym z najważniejszych miast w Walonii. La Louvière zostało uznane za samodzielne miasto w 1869 roku. Obecnie jest piątym pod względem wielkości miastem w Walonii, po Charleroi, Liège, Namur i Mons.
Podział administracyjny
W skład miasta wchodzi dziewięć dzielnic (section):
Turystyka
- cztery hydrauliczne dźwigi na starym kanale Canal du Centre, które łącza Mozę ze Skaldą. Te podwójne windy pochodzą z ok. 1900 roku i zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa w 1998 roku
- odrestaurowane centrum mieszkalne zbudowane dla górników z kopalni Bois-du-Luc w pierwszej połowie XIX wieku. Można obejrzeć jeden z takich domów, a także kilka muzeów przedstawiających historię górnictwa w regionie
- liczne kaplice i kościoły zbudowane pomiędzy XIII a XVI wiekiem
- znajduje się tutaj jedna z najlepszych kolekcji Idela Ianchelvici.
Kultura
Karnawał w La Louvière nosi nazwę Laetare, co po łacinie znaczy "cieszyć się". Trwa on trzy dni, od niedzieli do wtorku i odbywa się w połowie wielkiego postu.
Osoby
urodzone w La Louvière
- Maurice Baudoux, kanadyjski ksiądz (1902–1988)
- Pol Bury, rzeźbiarz (1922–2005)
- Maurice Grevisse, gramatyk (1895–1980)
- Eden Hazard, piłkarz (ur. 1991)
- Kylian Hazard, piłkarz (ur. 1995)
- Thorgan Hazard, piłkarz (ur. 1993)
- Jean Louvet, dramaturg (ur. 1934)
- Enzo Scifo, piłkarz (ur. 1966)
Sport
La Louvière ma klub piłkarski Eerste klasse A o nazwie RAA Louviéroise. Klub ten zdobył Puchar Belgii w 2003 roku.
Współpraca
Miejscowości partnerskie:
Linki zewnętrzne
- oficjalna strona La Louvière
- Karnawał. laetare.be. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-30)]., po francusku, flamandzku i angielsku