Labry (część hełmu)

Hełm z labrami oraz klejnotem
Dwaj rycerze w hełmach z labrami i klejnotami o rozbudowanej fantazyjnej formie, XV w.

Labry – ozdobna chusta okrywająca tylną część hełmu rycerskiego.

Historia

Pierwotnie labry stosowane były przez krzyżowców w trakcie krucjat na Bliskim Wschodzie, gdzie miały czysto praktyczne zastosowanie jako osłona przed promieniami słonecznymi w gorącym środowisku. Pod koniec XII wieku zwyczaj ich noszenia został przeniesiony do Europy Zachodniej, gdzie pełniły już tylko funkcję dekoracyjną. Uległy tam z czasem znacznemu wydłużeniu przybierając również finezyjne zdobione formy przykładowo poprzez wycinanie w „zęby”, obszywanie chwostami, dzwoneczkami itp.[1]

Od połowy XIV wieku nabrały bardziej formalnego charakteru odpowiadając barwom herbowym właściciela. W takiej formie ich zewnętrzna strona musiała mieć barwę heraldycznej figury, natomiast wewnętrzna odpowiadać polu herbowemu[1].

W Polsce zwyczaj noszenia labr pojawił się na początku XIV wieku, jednak nigdy nie zdobył szerszej popularności[1].

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

  • Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981. ISBN 83-11-06559-4.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.