Lironos wielkoskrzydły
| Lyroderma lyra[1] | |||
| (É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1810) | |||
![]() | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
lironos wielkoskrzydły | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[7] | |||
![]() | |||
| Zasięg występowania | |||
![]() Zasięg występowania w starszym ujęciu systematycznym – wraz z L. sinense klasyfikowanym wówczas jako podgatunek L. lyra | |||
Lironos wielkoskrzydły[8] (Lyroderma lyra) – gatunek ssaka z rodziny lironosowatych (Megadermatidae).
Taksonomia
Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1810 roku francuski przyrodnik Étienne Geoffroy Saint-Hilaire, nadając mu nazwę Megaderma lyra[2]. Holotyp pochodził z Indii[9].
Zaproponowano kilka synonimów lub podgatunków L. lyra, ale obecnie nie są uznawane, a populacje indyjskie są średnio nieco mniejsze niż populacje wschodnie[10].
Etymologia
Zasięg występowania
Lironos wielkoskrzydły występuje w południowej i południowo-wschodniej Azji, zamieszkując skrajnie wschodni Afganistan, Pakistan, Indie, Sri Lankę, Nepal, Bangladesz i zachodnią Mjanmę; może również występować w Bhutanie[10].
Morfologia
Długość ciała 70–95 mm, ogona brak, długość ucha 31–45 mm, długość tylnej stopy 14–20 mm, długość przedramienia 56–72 mm; masa ciała 40–60 g[13].
Ekologia
Tryb życia
Lironos wielkoskrzydły oprócz owadów, pająków i innych bezkręgowców, zjada również inne gatunki nietoperzy, ryby, gryzonie i płazy. Lironosy wielkoskrzydłe sypiają ze sobą w grupach od 3 do 50 osobników w miejscach nie obranych przez inne zwierzęta.
Rozmnażanie
Okres godowy u lironosa wielkoskrzydłego przypada na listopad i po ciąży trwającej około 20 tygodni rodzi się 1 młode. Na krótko przed porodem samica porzuca samca, opuszczając dotychczasową kryjówkę, powracając do niej dopiero po około 3–4 miesiącach.
Przypisy
- ↑ Lyroderma lyra, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- 1 2 É. Geoffroy Saint-Hilaire. Sur les phyllostomes et les mégadermes, deux genres de la famille des chauve-souris. „Annales du Muséum d’Histoire naturelle”. 15, s. 190, 1810. (fr.).
- ↑ W. Elliot. A Catalogue of the Species of Mammalia found in the Southern Mahratta Country; with their Synonimes in the native languages in use there. „Madras Journal of Literature and Science”. 10, s. 96, 1839. (ang.).
- ↑ J.A. Wagner: Beiträge zur Säugthier-Fauna von Kaschmir. W: K.A.F. von Hügel: Kaschmir Und Das Reich Der Siek. Cz. 4. Stuttgart: Hallberger, 1844, s. 569, ryc.. (niem.).
- ↑ Hodgson 1847 ↓, s. 889.
- ↑ K.C. Andersen & R.Ch. Wroughton. On the bats of the family Megadermatidæ. „The Annals and Magazine of Natural History”. Seventh series. 19 (110), s. 136, 1907. (ang.).
- ↑ C. Srinivasulu & B. Srinivasulu, Lyroderma lyra, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2021-3 [dostęp 2022-06-15] (ang.).
- ↑ Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 96. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Megaderma (Lyroderma) lyra. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-06-15].
- 1 2 C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 116. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
- ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 390, 1904. (ang.).
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 129.
- ↑ Ch.M. Francis: Family Megadermatidae (False-vampire Bats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 9: Bats. Barcelona: Lynx Edicions, 2019, s. 192. ISBN 978-84-16728-19-0. (ang.).
Bibliografia
- B.H. Hodgson. The slaty blue megaderme. Megaderma schistacea, N. S.. „The Journal of the Asiatic Society of Bengal”. 16 (2), s. 889–894, 1847. (ang.).
- Edmund C. Jaeger, Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 1–256, OCLC 637083062 (ang.).
.jpg)

