Lorenzo Tio
 | |
| Imię i nazwisko |
Anselme Lorenzo Tio |
|---|---|
| Pseudonim |
„Junior” |
| Data i miejsce urodzenia |
21 kwietnia 1893 |
| Data i miejsce śmierci |
24 grudnia 1933 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
muzyk |
| Instrument | |
| Klarnet systemu Alberta | |
| Zespoły | |
| Pirón’s New Orleans Orchestra | |
Anselme Lorenzo Tio, ps. „Junior” (ur. 21 kwietnia 1893 w Nowym Orleanie, zm. 24 grudnia 1933 w Nowym Jorku)[1][2] – amerykański muzyk ragtime’owy i prekursor jazzu, innowator i nauczyciel gry na klarnecie, saksofonista, oboista i aranżer[1].
Życiorys
Pochodził z rodziny muzyków. Jego ojciec – Lorenzo senior (1866–1920) oraz stryj – Louis „Papa” (1863–1927) byli znanymi nauczycielami gry na klarnecie, obaj też grali w nowoorleańskiej The Lyre Club Symphony Orchestra[1][3]. Tiowie wprowadzili nową metodę gry na klarnecie opartą m.in. na stosowaniu instrumentu systemu Alberta, miękkich stroików i podwójnym zadęciu.
Utalentowany Lorenzo junior (tak go nazywano dla odróżnienia z ojcem), idąc w ślady rodzica i stryja, został wirtuozem klarnetu oraz cenionym nauczycielem gry na tym instrumencie[1]. Kształcili się u niego tak wybitni klarneciści, jak Barney Bigard, Jimmie Noone, Albert Nicholas i Johnny Dodds[3]. Podobno zagraną przez niego frazę wykorzystał później Biggard w temacie standardu Mood Indigo, skomponowanego z Duke’m Ellingtonem.
Ok. 1910 grał w The Onward Brass Band i już nauczał. Od 1913 był członkiem jednej z grup „Papy” Celestina, a w 1915 został przyjęty do zespołu „Kinga” Olivera, z którym grał w Pete Lala’s Cafe. W 1916, występując z zespołem Manuela Pereza, podczas tournée dotarł z Nowego Orleanu do Chicago[1]. Rok później wrócił do rodzinnego miasta i ponownie dołączył do „Papy” Celestina i jego The Tuxedo Orchestra, współpracując z nią w przerwach pomiędzy innymi angażami[3]. W 1918 skrzypek Armand Pirón, jego kolega z The Tuxedo, założył Pirón’s New Orleans Orchestra, do której przystąpił jako klarnecista i saksofonista tenorowy[4]. W 1923 i 1924 grał z nią w Nowym Jorku na kontraktach w Cotton Clubie i Roseland Ballroom[4]. Podczas pobytów w Wielkim Jabłku odbył też kilka sesji nagraniowych[5]. Wracał do Nowego Orleanu, żeby znów przybyć do Nowego Jorku, gdzie jako „wolny strzelec” otrzymywał lepiej płatną pracę. W końcu lat 20. XX wieku i na początku 30. grał na parowcach wycieczkowych, pływającymi między Nowym Jorkiem a Albany oraz miał stały angaż w nowojorskim klubie The Nest[4].
Zmarł przedwcześnie w Nowym Jorku wskutek niewydolności serca, miał 40. lat[6]. Został pochowany w Nowym Orleanie na cmentarzu Saint Louis nr 2[6].
Dyskografia
- 1924 Piron’s New Orleans Orchestra – Do Doodle Oom/West Indies Blues (Victor) – 78 RPM
- 1964
- 2003 Piron’s New Orleans Orchestra – Featuring Lorenzo Tio Jr. (Retrival – Great Moments in Jazz)
Zestawienie wg dat wydania płyt
Przypisy
- 1 2 3 4 5 Lorenzo Tio, Jr. encyclopedia.com. [dostęp 2025-01-19]. (ang.).
- ↑ Lorenzo Tio. Discogs. [dostęp 2025-01-18]. (ang.).
- 1 2 3 Lorenzo Tio. allmusic.com. [dostęp 2025-01-18]. (ang.).
- 1 2 3 Armand „A.J.” Piron’s (1893–1933). The Syncopated Times. [dostęp 2025-01-18]. (ang.).
- ↑ Piron’s New Orleans Orchestra. The Syncopated Times. [dostęp 2025-01-18]. (ang.).
- 1 2 Anselme Lorenzo Tio Jr.. Find a Grave. [dostęp 2025-01-18]. (ang.).
Bibliografia
- Lorenzo Tio, Jr, encyclopedia.com
- Lorenzo Tio, allmusic.com
- Armand „A.J.” Piron’s (1893–1933), The Syncopated Times