Lotar
 XII-wieczne popiersie Lotara, muzeum w Reims | |
| Król Franków Zachodnich | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona |
Emma |
| Dzieci |
Ludwik V Gnuśny |
Lotar określany jako Lotar III, lub Lotar IV (ur. w 941[1], zm. 2 marca 986[1]) – król zachodniofrankijski w latach 954-986, syn Ludwika IV Zamorskiego, z dynastii Karolingów francuskich.
Za panowania Lotara ustały groźne najazdy Węgrów na zachodnie i południowe prowincje królestwa zachodniofrankijskiego. Główną tego przyczyną była wielka klęska jaką ponieśli Węgrzy w 955 roku w bitwie na Lechowym Polu z rąk cesarza rzymskiego Ottona I. Węgrzy zrezygnowali wówczas ze swych wypraw łupieżczych, przeszli na osiadły tryb życia i przyjęli wiarę chrześcijańską.
Południowej Francji przestali zagrażać Saraceni po klęskach, jakie zadał im w 973 roku książę Awinionu, Wilhelm.
W 966 roku poślubił Emmę, córkę Lotara II z Arles, króla Italii, z którą miał synów Ludwika i Eudesa (lub Ottona)[1]. Miał również nieślubnego syna Arnulfa, który został arcybiskupem Reims[2].
Po Lotarze królem zachodniofrankijskim został jego syn Ludwik V Gnuśny
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 E. Brandenburg, Die Nachkommen Karls des Großen, Leipzig 1935, s. 10.
- ↑ Genealogia Karolingów na stronie "Medieval Lands" (j. ang.)