Ludwik Meisner
 | |
 kapitan broni pancernych | |
| Pełne imię i nazwisko |
Ludwik Stefan Meisner |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
31 maja 1899 |
| Data i miejsce śmierci |
między 4 a 7 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
_2r_BAR.svg.png){kind=small} _BAR.svg.png){kind=small}   | |
Ludwik Stefan Meisner[a], właściwie Meissner[3][4][5][6] (ur. 31 maja 1899 w Mińsku Mazowieckim, zm. między 4 a 7 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan broni pancernych Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Karola i Marii z Urbańskich urodzony 31 maja 1899 w Mińsku Mazowieckim[4][5]. Do Wojska Polskiego wstąpił w 1918, został przydzielony do 7 pułku ułanów. W szeregach 13 pułku ułanów walczył w wojnie z bolszewikami.
5 sierpnia 1922 Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz Józef Piłsudski mianował go z dniem 1 czerwca 1922 podporucznikiem w korpusie oficerów jazdy z równoczesnym wcieleniem do 13 pułku ułanów[7]. 16 listopada 1923 został przemianowany z dniem 1 listopada 1923 na oficera zawodowego w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1922 i 20. lokatą w korpusie oficerów jazdy[8]. Na stopień porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1924 i 14 lokatą w korpusie oficerów kawalerii.
5 października 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[9]. Początkowo pełnił służbę w 8 szwadronie kawalerii w Krasnem nad Uszą, a następnie w 1 szwadronie kawalerii w Budsławiu i 14 szwadronie kawalerii w Zaleszczykach[4]. W kwietniu 1928 został przeniesiony z 13 puł. do kadry oficerów kawalerii z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w KOP[10][11].
W marcu 1930 został przeniesiony z KOP do 1 pułku ułanów w Augustowie[12]. Z dniem 3 stycznia 1931 został przydzielony na sześciomiesięczny II kurs uniatrny oficerów broni pancernych w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Warszawie[13]. W październiku 1931 został przeniesiony do 2 pułku pancernego, by następnie pełnić służbę w 2 batalionie czołgów i samochodów pancernych[14][15]. W 1934 został przeniesiony do 10 pułku ułanów w Białymstoku[16]. W sierpniu 1935 został przeniesiony do Brygady Kawalerii „Białystok”[17]. Na stopień rotmistrza awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 40. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[18]. W 1937 został przeniesiony do nowo utworzonego korpusu oficerów broni pancernych w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1936[19]. W 1937 został odkomenderowany do 8 batalionu pancernego w Bydgoszczy[4]. W listopadzie 1938 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie na stanowisko dowódcy 1 kompanii podchorążych rezerwy Szkoły Podchorążych Broni Pancernych[20][4].
2 września 1939 otrzymał rozkaz udania się z podchorążymi w kierunku Lwowa, prawdopodobnie do Ośrodka Zapasowego Broni Pancernych typ III nr 3, który później ewakuował się do Przemyśla, a następnie do Podkamienia na Podolu. Przypuszczalnie tam dostał się do sowieckiej niewoli[4][b]
Zgodnie z datą ostatniej wiadomości do bliskich, 28 listopada 1939 był już w Kozielsku. Według stanu z kwietnia 1940 jeniec obozu kozielskiego. Między 3 a 5 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD (lista wywózkowa bez numeru z 2 kwietnia 1940)[6]. Został zamordowany między 4 a 7 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[6]. Nie został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943[23][24]. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarz parafialnym w Otwocku (sektor VI, rząd 31, nr 1698)[3].
Był żonaty z Wierą z Koronkiewiczów (1903–1998), z którą miał córkę Janinę (1924–2017), lekarkę i syna Jerzego, inżyniera[3][4][5].
Upamiętnienie
Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Dąb Pamięci Ludwika Stefana Meisnera został posadzony przez Zespół Szkół Ekonomicznych przy ul. Kazikowskiego 18 w Mińsku Mazowieckim[25]
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[26][27]
- Srebrny Krzyż Zasługi[28][26]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej[26][29]
- Krzyż Kampanii Wrześniowej – pośmiertnie 1 stycznia 1986[30]
- Znak Pancerny nr 679 – 11 listopada 1934[31]
Zobacz też
Uwagi
- ↑ W ewidencji oficerów Wojska Polskiego figurował początkowo jako Ludwik Stefan Mejsner, a później Meisner[1][2].
- ↑ Według Jędrzeja Tucholskiego podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej[21]. Ludwik Głowacki umieścił go wśród oficerów Szefostwa Intendentury Armii „Warszawa” jako porucznika intendentury[22].
Przypisy
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-04-22].
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 234, 480.
- 1 2 3 Ludwik Meissner. Parafia św. Wincentego a Paulo w Otwocku. [dostęp 2025-04-22].
- 1 2 3 4 5 6 7 Kiński 1996 ↓, s. 270.
- 1 2 3 Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 392.
- 1 2 3 Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 482.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 12 sierpnia 1922, s. 601, jako Meysner.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 72 z 17 listopada 1923, s. 764, jako Mejsner.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925, s. 399.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 145, jako Mejsner.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 334 jako Meizner, 364 jako Mejsner.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 120, jako Mejsner.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 42.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 331.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 162.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 273.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935, s. 98.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 395.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 234, w marcu 1939 zajmował 10. lokatę.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 480.
- ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 168.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 287.
- ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
- ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online] [dostęp 2019-03-15] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
- ↑ Bohaterowie – Strona 319 – Katyń… ocalić od zapomnienia [online] [dostęp 2019-03-14] [zarchiwizowane z adresu 2020-07-01] (pol.).
- 1 2 3 Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 234.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-04-22].
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 163.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-04-22].
- ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1934, s. 238.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Убиты в Катыни. Книга Памяти польских военнопленных – узников Козельского лагеря НКВД, расстрелянных по решению политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940 года. Aleksandr Gurianow (red.). Moskwa: Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья», 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Jan Kiński. Pro memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 1 (155), 1996. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny. ISSN 0043-7182.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon, 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.