2 Pułk Pancerny (II RP)

2 pułk pancerny (2 ppanc) – oddział broni pancernych Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Pułk został sformowany na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych z dnia 16 czerwca 1931, w Żurawicy z połączenia 2 dywizjonu samochodów pancernych oraz II batalionu i parku czołgów typu II ze składu 1 pułku czołgów.

W 1933 pułk został przeformowany w 2 batalion czołgów i samochodów pancernych^[1]. W następnym roku do batalionu zostali przyjęci żołnierze z rozwiązanej kadry 10 dywizjonu samochodowego w Przemyślu, w tym komendant kadry major Władysław Srocki.

Na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych z dnia 26 lutego 1935 jednostka została przeformowana w 2 batalion pancerny.

• dowódca pułku – ppłk kaw. Józef Koczwara
• zastępca dowódcy pułku - ppłk dypl. piech. Stanisław Antoni Habowski
• dowódca batalionu czołgów – ppłk piech. Rudolf Kostecki
• dowódca dywizjonu samochodów pancernych – mjr kaw. Bolesław Kentro

• rtm. rez. kaw. Tadeusz Sulimirski

• Adam Jońca: Wrzesień 1939: pojazdy Wojska Polskiego: barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990.
• Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12106-5.
• Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim = Polish Army vehicles : 1918-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks"; Londyn: Komisja Historyczna b. Sztabu Głównego PSZ, 1995. ISBN 83-85621-57-1.
• Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 - 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.