Ludwik Szenborn
 podpułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia |
25 sierpnia 1915 |
|---|---|
| Data śmierci |
1 lipca 1990 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1946-1956 |
| Formacja | |
| Jednostki |
WUBP Rzeszów |
| Stanowiska |
Kierownik U ds. BP w Warszawie |
| Odznaczenia | |
 | |
Ludwik Andrzej Szenborn, właściwie Ludwik Schönborn (ur. 25 sierpnia 1915 w Rzeszowie, zm. 1 lipca 1990 tamże) – funkcjonariusz Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego.
Życiorys
Od 1929 był członkiem Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom, od 1930 PPS-Lewicy i Komunistycznego Związku Młodzieży Polski (KZMP), od 1935 w Komunistycznej Partii Polski, od 1942 w Polskiej Partii Robotniczej. W latach 30. kilkakrotnie aresztowany za działalność komunistyczną. Od 1941 był agentem radzieckiego wywiadu. 12 maja 1943 został aresztowany za działalność na rzecz sowieckiego wywiadu; był więziony na zamku w Rzeszowie, w Tarnowie, w więzieniu na Montelupich w Krakowie, w obozie pracy w Pustkowie i w obozach koncentracyjnych Groß-Rosen i Sachsenhausen. W Pustkowie działał wraz z Mieczysławem Bombą i Józefem Tkaczowem w zorganizowanej przez KPP grupie ruchu oporu, która usiłowała ratować więźniów poprzez wywieranie wpływu na funkcjonariuszy obozowych[1].
Po uwolnieniu i powrocie został II sekretarzem Komitetu Miejskiego PPR w Rzeszowie. Skierowany do pracy w rzeszowskim UB przez Komitet Wojewódzki PPR. Od 21 września 1946 zastępca kierownika Sekcji I Wydziału V Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego (WUBP) w Rzeszowie. W latach 1946–1947 brał udział w walkach z „bandami i reakcyjnym podziemiem”, czyli z żołnierzami wyklętymi. 1947–1948 sprawował funkcję naczelnika Wydziału V WUBP w Rzeszowie. W 1949 został zastępca kierownika WUBP w Krakowie. Od 1951 do 1952 był naczelnikiem Wydziału II Departamentu X Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Następnie, do 1954 pełnił funkcję szefa Miejskiego UBP dla miasta stołecznego Warszawy i kierownika Obiektu Spacer w Miedzeszynie. Od 1955 do 1956 był kierownikiem Wojewódzkiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Publicznego w Bydgoszczy. Podczas śledztw stosował wobec przesłuchiwanych tortury fizyczne i psychiczne. 30 listopada 1956 został zwolniony z bezpieki.
Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 12 czerwca 1946 został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi za zasługi położone w walce z okupantem i za udział w Pracach konspiracyjnych w okresie okupacji[2].
Zmarł 1 lipca 1990 i został pochowany na cmentarzu Wilkowyja w Rzeszowie[3]. Był żonaty z Władysławą[4].
Przypisy
- ↑ Tadeusz Kowalski, Obozy hitlerowskie w Polsce południowo-wschodniej 1939–1945, Warszawa: Książka i Wiedza, 1973, s. 146.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 115, poz. 214.
- ↑ Ludwik Szenborn. grobonet.erzeszow.pl. [dostęp 2017-12-14].
- ↑ Władysława Szenborn. grobonet.erzeszow.pl. [dostęp 2017-12-14].
Bibliografia
- Twarze bezpieki w Polsce południowo-wschodniej. Informator personalny, Instytut Pamięci Narodowej, Rzeszów 2007.
- Aparat bezpieczeństwa w Polsce. Kadra kierownicza (1944-1956) t. I, red. Krzysztof Szwagrzyk, Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2005.
- Katalog pracowników, funkcjonariuszy, żołnierzy organów bezpieczeństwa państwa [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2017-02-11].