Māris Riekstiņš

Māris Riekstiņš
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 kwietnia 1963
Ryga

Minister spraw zagranicznych Łotwy
Okres

od 8 listopada 2007
do 29 kwietnia 2010[1]

Przynależność polityczna

Partia Ludowa

Poprzednik

Helēna Demakova (p.o.)

Następca

Aivis Ronis

Odznaczenia
Order Trzech Gwiazd III klasy (Łotwa) Krzyż Uznania II klasy (Łotwa) Komandor z Gwiazdą Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi Komandor Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi Wielki Oficer Orderu Infanta Henryka (Portugalia) Order Zasługi Republiki Włoskiej II Klasy Order Księcia Jarosława Mądrego III klasy

Māris Riekstiņš (ur. 8 kwietnia 1963 w Rydze) – łotewski polityk i dyplomata, minister spraw zagranicznych w latach 2007–2010, ambasador w USA, przy NATO oraz w Rosji.

Życiorys

W 1985 uzyskał uprawnienia nauczycielskie po ukończeniu pedagogiki. w latach 1989–1993 studiował prawo na Uniwersytecie Łotwy w Rydze. Początkowo pracował w organizacjach młodzieżowych. Na początku lat 90. dołączył do Ministerstwa Spraw Zagranicznych Republiki Łotewskiej. W 1992 został podsekretarzem stanu, a w 1993 sekretarzem stanu w tym resorcie. Funkcję tę pełnił do 2004. Wielokrotnie przewodniczył łotewskim delegacjom zagranicznym, m.in. podczas negocjacji w sprawie delimitacji granicy Łotwy z Litwą i Estonią. Brał udział w negocjacjach akcesyjnych dotyczących przystąpienia Łotwy do NATO i WTO.

W listopadzie 2004 został łotewskim ambasadorem w Stanach Zjednoczonych oraz w Meksyku. Po zakończeniu misji dyplomatycznej w styczniu 2007 stanął na czele kancelarii premiera Aigarsa Kalvītisa.

27 kwietnia 2007 został mianowany przez Partię Ludową oficjalnym kandydatem na urząd prezydenta[2]. Ostatecznie wycofał swoją kandydaturę na rzecz wspólnego kandydata całej koalicji rządzącej, Valdisa Zatlersa, który zwyciężył w tych wyborach.

8 listopada 2007 objął stanowisko ministra spraw zagranicznych w gabinecie premiera Aigarsa Kalvītisa. Zachował je w kolejnych rządach Ivarsa Godmanisa i Valdisa Dombrovskisa. 17 marca 2010 wraz z pozostałymi członkami tego ostatniego gabinetu z ramienia Partii Ludowej podał się do dymisji, pełniąc jednocześnie obowiązki ministra do czasu mianowania nowego ministra w kolejnym miesiącu. W wyborach w 2010 bez powodzenia ubiegał się o mandat poselski z ramienia ruchu O lepszą Łotwę. Został następnie mianowany przez prezydenta Valdisa Zatlersa ambasadorem Łotwy przy NATO[3]. Zachował wówczas członkostwo w Partii Ludowej[4]. Zakończył urzędowanie w 2015, po czym był inspektorem generalnym w MSZ[5].

W latach 2017–2023 pełnił misję jako ambasador w Rosji[6][7], następnie zaś powrócił na stanowisko ambasadora przy NATO[8].

Życie prywatne

Żonaty, ma dwoje dzieci.

Odznaczenia

Przypisy

  1. Od 22 marca 2010 jako p.o.
  2. Talis Saule Archdeacon, Riekstins joins presidential race [online], baltictimes.com, 2 maja 2007 [dostęp 2025-01-27] (ang.).
  3. Zatlers par Latvijas vēstnieku NATO apstiprinājis Riekstiņu [online], jauns.lv, 31 października 2010 [dostęp 2025-01-27] (łot.).
  4. Riekstiņš: domāju, ka vēlēšanu rezultāts tomēr bija pārsteigums daudziem [online], diena.lv, 5 marca 2011 [dostęp 2025-01-27] (łot.).
  5. Ambassador to NATO: Latvia must change childish public opinions [online], baltictimes.com, 30 lipca 2015 [dostęp 2025-01-27] (ang.).
  6. Akreditēts Latvijas vēstnieks Krievijā Māris Riekstiņš [online], lvportals.lv, 3 października 2017 [dostęp 2025-01-27] (łot.).
  7. Latvija nebija gatava sūtīt uz Maskavu jaunu vēstnieku [online], lsm.lv, 29 stycznia 2023 [dostęp 2025-01-27] (łot.).
  8. Mainīsies vairāki Latvijas vēstnieki, Riekstiņš atgriežas pārstāvniecībā NATO [online], lsm.lv, 21 lipca 2023 [dostęp 2025-01-27] (łot.).
  9. 1 2 Valsts prezidents pasniedz akreditācijas vēstuli Latvijas vēstniekam NATO Mārim Riekstiņam [online], mfa.gov.lv, 27 lipca 2023 [dostęp 2025-05-08] (łot.).
  10. 1 2 Tildelinger av ordener og medaljer [online], kongehuset.no [dostęp 2025-05-08] (norw.).
  11. Entidades Estrangeiras Agraciadas com Ordens Portuguesas [online], ordens.presidencia.pt [dostęp 2025-04-28] (port.).
  12. Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana [online], quirinale.it, 19 kwietnia 2004 [dostęp 2025-05-08] (wł.).
  13. Указ Президента України № 582/2008 Про відзначення державними нагородами України, rada.gov.ua, 25 czerwca 2008 [zarchiwizowane 2021-08-25] (ukr.).

Bibliografia