Macchi M.3

Macchi M.3 (L.3)

Zdobyczny Macchi L.3 w bazie w Cattaro w 1917 roku
Dane podstawowe
Państwo	Włochy
Producent	Società Anonima Nieuport-Macchi, Varese
Typ	łódź latająca
Konstrukcja	dwupłat konstrukcji drewnianej
Załoga	2 (pilot, obserwator)
Historia
Data oblotu	1916
Wycofanie ze służby	1924
Liczba egz.	ok. 200
Dane techniczne
Napęd	1 silnik rzędowy Isotta Fraschini V.4B
Moc	118 kW (160 KM)
Wymiary
Rozpiętość	15,95 m
Długość	10,25 m
Wysokość	3,33 m
Powierzchnia nośna	45 m²
Masa
Własna	900 kg
Startowa	1350 kg
Osiągi
Prędkość maks.	145 km/h
Prędkość wznoszenia	5 min 30 s na 1000 m, 38 min na 4000 m
Pułap	5400 m
Zasięg	450 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 działko kal. 40 mm i 1 km kal. 6,5 mm (lub 2 km kal. 6,5 mm) bomby o masie do 100 kg
Użytkownicy
Włochy

Macchi M.3 (L.3) – włoska rozpoznawcza łódź latająca z okresu I wojny światowej, zaprojektowana i zbudowana w 1916 roku w wytwórni lotniczej Società Anonima Nieuport-Macchi w Varese. Samoloty te służyły do zadań rozpoznawczych, patrolowych, bombowych i dywersyjnych, a ze służby we włoskim lotnictwie zostały wycofane w 1924 roku.

Wodnosamolot Macchi L.3 był pierwszą samodzielną konstrukcją zakładów Società Anonima Nieuport-Macchi, po modelach L.1 i L.2, bazujących na przechwyconej w 1915 roku austro-węgierskiej łodzi latającej Lohner L^[1][a]. Prototyp L.3 oblatano w 1916 roku, po czym w kwietniu tego roku skierowano do produkcji seryjnej, budując do końca 1917 roku 107 sztuk, a do końca 1918 roku jeszcze kilkadziesiąt (łącznie powstało około 200 egzemplarzy)^[1][2]. Wkrótce po rozpoczęciu produkcji nazwę samolotu zmieniono na M.3. Maszyna miała bardzo dobre osiągi i właściwości lotne, a także silne uzbrojenie (osiągnięty przez M.3 pułap 5400 metrów był w 1916 roku rekordowy w kategorii łodzi latających)^[1].

M.3 był łodzią latającą o układzie dwupłatu i konstrukcji całkowicie drewnianej^[1]. Konstrukcja kadłuba skorupowa, o przekroju prostokątnym i sklejkowym pokryciu^[1]. Długość samolotu wynosiła 10,25 metra, a jego wysokość 3,33 metra^[1][b]. Podłodzie jednoredanowe^[1]. Na końcu kadłuba znajdowało się klasyczne usterzenie drewniane, kryte płótnem^[1]. Komora płatów dwuprzęsłowa, podparta dwoma parami zastrzałów z rurek o przekroju kroplowym oraz ukośnymi podporami końcówek górnego płata, wykrzyżowana drutem stalowym^[1]. Skrzydła dwudźwigarowe, drewniane, o dużym skosie krawędzi natarcia, kryte płótnem^[1]. Płat górny bez wzniosu, dolny z niewielkim wzniosem, o mniejszej rozpiętości^[1]. Rozpiętość skrzydeł wynosiła 15,95 metra, a powierzchnia nośna 45 m²^[1]. Pomocnicze małe pływaki o konstrukcji drewnianej i prostokątnym przekroju usytuowano pod skrajnymi zastrzałami dolnego płata^[1]. Masa własna wynosiła 900 kg, zaś masa całkowita (startowa) 1350 kg^[1].

Napęd stanowił chłodzony cieczą 6-cylindrowy silnik rzędowy Isotta Fraschini V.4B o mocy 118 kW (160 KM), zawieszony pod górnym płatem, w układzie pchającym^[1]. Śmigło drewniane, dwułopatowe^[1]. Prędkość maksymalna wynosiła 145 km/h^[1]. Maszyna osiągała wysokość 1000 metrów w czasie 5 minut i 30 sekund, zaś na osiągnięcie 4000 metrów samolot potrzebował 38 minut^[1]. Pułap wynosił 5400 metrów, a zasięg 450 km^[1][c].

Kabina dwuosobowa, otwarta, osłonięta wiatrochronem, z miejscami obok siebie (pilot z lewej strony)^[1]. Uzbrojenie samolotu składało się z działka lotniczego Hotchkiss kal. 40 mm i karabinu maszynowego Fiat-Revelli kal. 6,5 mm, umieszczonych na kadłubie przed stanowiskiem obserwatora (w części egzemplarzy w miejsce działka montowano drugi karabin maszynowy kal. 6,5 mm)^[1]. Prócz tego pod skrzydłami mógł przenosić w wyrzutnikach do 100 kg bomb, zwalnianych przy pomocy mechanizmu linkowego^[1].

Samoloty Macchi M.3 używane były podczas I wojny światowej przez Regia Marina do zadań rozpoznawczych, patrolowych, bombowych i dywersyjnych^[1]. Silne uzbrojenie strzeleckie pozwalało na skuteczną obronę przed myśliwcami przeciwnika; M.3 bombardowały często austro-węgierskie bazy morskie w Cattaro i Poli oraz prowadziły rozpoznanie fotograficzne ruchów nieprzyjacielskiej floty^[1]. Po zakończeniu wojny służyły do 1924 roku głównie jako samoloty szkolne, jak też latały w lotnictwie cywilnym^[1][2].

• Wiesław Bączkowski: Samoloty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-54-4.
• Jane’s Encyclopedia of Aviation. Michael J.H. Taylor (red.). London: Studio Editions, 1989. ISBN 1-85170-324-1. (ang.).
• Zbigniew Jankiewicz: Wodnosamoloty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1986. ISBN 83-11-07272-8.
• Adam Jońca: Lotnictwo morskie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1969.

• Sylwetka samolotu Macchi L.3 w serwisie «Уголок неба». airwar.ru. [dostęp 2023-06-26]. (ros.).