Marek Gasztecki

Marek Gasztecki
Ilustracja
Typ głosu

bas

Gatunki

opera

Zawód

śpiewak operowy

Marek M. Gasztecki – polski śpiewak operowy, bas.

Kariera

Swoją muzyczną edukację rozpoczął w Poznańskiej Szkole Chóralnej i Poznańskim Chórze Chłopięcym Jerzego Kurczewskiego[1]. Kończąc naukę na Wydziale Wokalnym Akademii Muzycznej w Poznaniu w klasie prof. Henryka Łukaszka, zadebiutował w poznańskim Teatrze Wielkim w premierze „Snu nocy letniej” Benjamina Brittena[2].

Po międzynarodowym konkursie wokalnym w Tuluzie, już jako laureat, nawiązał współpracę z teatrami operowymi Niemiec – Norymberga, Darmstadt, Bonn. W uznaniu za kreacje wokalne i sceniczne (Leporello w „Don Giovannim” W.A. Mozarta, Daland w „Latającym Holendrze” R. Wagnera, Kardynał Brogni w „Żydówce” Halevy’ego) wydawane w Zurychu czasopismo „Opernwelt” wyróżniło śpiewaka tytułem „Artysta Roku 1994”[3].

„Salome” – La Scala, Mediolan 1995

W roku następnym debiutował Gasztecki w mediolańskiej „La Scali” w dyrygowanym przez Riccardo Mutiego „Czarodziejskim Flecie” W.A. Mozarta, a debiut ten przyniósł kolejne propozycje występów w Teatro alla Scala („Salome” R. Straussa – Myung-Whun Chung, H. Berlioza „Les Troyens” – Sir Colin Davis) i umożliwił współpracę m.in. z takimi artystami, jak: Leonie Rysanek, Edita Gruberová, Grace Bumbry, Thomas Hampson, Robert Hale, Cheryl Studer, James Morris, Barbara Bonney, Anna Nietriebko, Jonas Kaufmann, Natalie Dessay, Marlis Petersen, Peter Schreier, Piotr Beczała; reżyserami: Peter Stein, Peter Mussbach, Willy Decker, Johannes Schaaf, Marco Arturo Marelli, Mariusz Treliński.

Obok La Scali Marek M. Gasztecki gościł na deskach scen operowych i koncertowych takich, jak sceny w Amsterdamie, Berlinie, Brukseli, Teatro Colón w Buenos Aires, Frankfurcie, Hamburgu, Jerozolimie, Madrycie, Nicei, Pekinie[4], Rzymie, Stuttgarcie, Sevilii, Tel Awiwie, Tokio i Wiedniu. W Paryżu śpiewał pod batutą Christopha von Dohnányiego, w Zurychu – Nikolausa Harnoncourta, w Salzburgu i Hamburgu – Kenta Nagano, w Brukseli – Antonio Pappano, we Florencji pod dyrekcją Ivora Boltona i Simone Young, w Edinburghu i Lyonie – Kirilla Petrenki, w Amsterdamie – Jaapa van Zwedena. Gaszteckiego łączyła również współpraca artystyczna z polskimi dyrygentami – Agnieszką Duczmal, Jerzym Maksymiukiem i Grzegorzem Nowakiem.

Repertuar muzyki XX i XXI wieku wykonywany przez Marka M.Gaszteckiego skupiał się wokół twórczości następujących kompozytorów: Schönberg, Berg, Bartók, Riehm, Szostakowicz, Prokofiew, Penderecki[5], Hosokawa, Glanert.

Japoński kompozytor Toshio Hosokawa w 1999 roku powierzył Gaszteckiemu tytułową rolę króla Leara swojej opery „Vision of Lear” (przedstawienia: Tokyo, Shizuoka – „2 Theater Olympics”; wznowienie: Hiroszima). W roku 2016 T. Hosokawa zaprosił M. M. Gaszteckiego do współpracy w realizacji swojego kolejnego dzieła, opery „The Silent Sea”[6][7]. Prapremiera odbyła się w Hamburskiej Staatsoper, przedstawienie prowadził Kent Nagano, inscenizował Oriza Hirata.

Marek M. Gasztecki (jako Phtolomeus) i Elisabeth Whitehause (jako Cleopatra) w Staatstheater Darmstadt

Artysta współpracował z orkiestrami takimi, jak: Wiener Philharmoniker, Philharmonia London, Orchestra Accademia Santa Cecilia, Berliner Symphoniker, Orquesta Nacional de España, Israel Philharmonic Orchestra, Orchestra del Maggio Musicale Fiorentino, China Philharmonic Orchestra[8], Osaka Philharmonic Orchestra, Real Orquesta Sinfónica de Sevilla, Orchestre Philharmonique de Nice, Koninklijk Concertgebouworkest, Gewandhausorchester Leipzig, Edmonton Symphony Orchestra, Detroit Symphony Orchestra.

Sparafucile w Verdiowskim „Rigoletto” w operze w Wiedniu, jak i partia Geronte de Ravoir w produkcji „Manon Lescaut” G. Pucciniego[9], i Dr Kolenatý w „Sprawie Makropulos” L. Janáčka w Operze Narodowej w Warszawie[10][11], Fisherman w „The Silent Sea”[7] w operze T. Hosokawy w Staatsoper w Hamburgu[12][13], Generał w „Graczu” S. Prokofiewa w Nationaltheater Mannheim i Operze w Bazylei, to ostatnie produkcje, w których wziął udział Marek M. Gasztecki.

Według stanu na początek 2020, dotychczasowy dorobek artystyczny solisty, to osiemdziesiąt partii operowych i czterdzieści pięć oratoryjno-kantatowych, około 2200 przedstawień.

Dyskografia

Listę nagrań DVD i CD rozpoczyna opera „Sosarme” G.F. Haendla, L. van Beethovena „Fidelio”, M. von Schillingsa „Mona Lisa”[14], W.A. Mozarta „Czarodziejski Flet”, i „Don Giovanni, G. Verdiego „Don Carlos”, F. von Suppé’ego „Missa pro defunctis d-moll”, A. Berga „Wozzeck”, D. Szostakowicza „XIV Symfonia”, T. Hosokawy „Vision of Lear” i „The Silent Sea”[6][7], „Mozart and Verdi Arias” (dyr. Grzegorz Nowak) podczas Festiwalu Music & Amitié, R. Schumanna „Dichterliebe” (Francois Killian – fortepian) oraz M. Karłowicza „Pieśni” (Ewa Kandulska – fortepian).

Przypisy

  1. ↑ Poznańska Szkoła Chóralna Jerzego Kurczewskiego – Poznański Serwis Oświatowy – Poznan.pl [online], poznan.pl [dostęp 2020-02-04] (pol.).
  2. ↑ Marek Gasztecki, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2020-02-04].
  3. ↑ Marek Gasztecki [online], opera.lv [dostęp 2020-02-04].
  4. ↑ Symphony of a Thousand to Open Music Festival [online], english.china.org.cn [dostęp 2020-02-04].
  5. ↑ Penderecki’s Polish Requiem [online], ryga.msz.gov.pl [dostęp 2020-02-04].
  6. 1 2 „The Silent Sea”. euroarts.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-04)]..
  7. 1 2 3 Alamy Limited, Stock Photo – Marek Gasztecki and actors in the new Fukushima-opera „Quiet Sea” by Toshio Hosokawa’s which had its world-premiere performance on January 24, 2016 at the Hamburg State [online], Alamy [dostęp 2020-02-04] (ang.).
  8. ↑ China Daily Print Edition [online], chinadaily.com.cn [dostęp 2020-02-04].
  9. ↑ Manon Lescaut [online], dziennikteatralny.pl [dostęp 2020-02-04].
  10. ↑ Wydarzenia – „Sprawa Marcopulos” w Teatrze Wielkim – Kulturalna Warszawa [online], Kultruralna Warszawa [dostęp 2020-02-04] (pol.).
  11. ↑ Ruch Muzyczny: ROK LVII • NR 20 • PAŹDZIERNIK 2013 • [online], ruchmuzyczny.pl [dostęp 2020-02-04].
  12. ↑ „The Silent Sea”.
  13. ↑ Der Himmel über Fukushima | nmz – neue musikzeitung [online], nmz.de [dostęp 2020-02-04].
  14. ↑ KOBV Portal [online], portal.kobv.de [dostęp 2020-02-04].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.