Max Hoffmann

Max Hoffmann

Max Hoffmann w 1914
generał major
Data i miejsce urodzenia	25 stycznia 1869 Homberg, Królestwo Prus, Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce śmierci	8 lipca 1927 Bad Reichenhall, Niemcy
Przebieg służby
Lata służby	1887–1918
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Max Hoffmann (ur. 25 stycznia 1869 w Homberg, zm. 8 lipca 1927 w Bad Reichenhall) – niemiecki generał major.

W 1898 ukończył akademię wojskową. W latach 1898–1899 przebywał w Rosji w celu doskonalenia języka rosyjskiego. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej był attaché wojskowym przy sztabie armii japońskiej. Po tym w okresie pięciu lat służył w oddziale rosyjskim Wielkiego Sztabu Generalnego pod komendą Alfreda von Schlieffena. Następnie w stopniu podpułkownika (niem. Oberstleutnant) przeniesiony na stanowisko szefa Departamentu I Ministerstwa Wojny^[1]. W latach 1913–1914 dowodził batalionem badeńskiego pułku piechoty księcia Wilhelma.

W czasie mobilizacji 1914 przed wybuchem I wojny światowej wyznaczony na oficera Sztabu Generalnego w sztabie 8 Armii w Prusach Wschodnich. Był pomysłodawcą planu bitwy pod Tannenbergiem, która doprowadziła w końcu sierpnia 1914 do rozbicia rosyjskiej 2 Armii gen. Aleksandra Samsonowa w Prusach.

Po sformowaniu 9 Armii (17 września 1914) wyznaczony na stanowisko generała – kwatermistrza tej armii. Od 1 października 1914 generał – kwatermistrz Naczelnego Dowódcy Frontu Wschodniego gen. feldmarszałka Hindenburga. Brał aktywny udział w opracowywaniu planów niemieckiego dowództwa na Froncie Wschodnim. Od 30 sierpnia 1916 szef sztabu Frontu Wschodniego. W październiku 1917 r. awansowany do stopnia generała majora.

Odegrał dużą rolę w formowaniu niemieckiej strategii wojennej na wschodzie. Uczestnik rozmów pokojowych w Brześciu. Przeciwnik oderwania krajów nadbałtyckich od Rosji. Uważał za konieczne przygotowanie podstaw do polityki zbliżenia Niemiec i Rosji po zakończeniu wojny. 5/18/.01.1918 na posiedzeniu Komisji politycznej przedstawił delegacji sowieckiej mapę z naniesioną linia graniczną i przedstawił warunki pokojowe: Polska, Litwa, część Łotwy i Białorusi, okupowane przez wojska niemieckie, przechodzą pod kontrolę Niemiec. Od 1920 w stanie spoczynku.

Autor pamiętników Wojna niezrealizowanych możliwości, w których przedstawił się jako faktyczny dowódca Frontu Wschodniego, pomniejszając rolę Hindenburga i Ludendorffa.

Otrzymane przez gen. Hoffmana odznaczenia to między innymi^[1]:

• Order Orła Czerwonego IV klasy z koroną
• Order Królewski Korony III klasy
• Odznaka za Służbę Wojskową
• Oficer IV klasy Orderu Zasługi Wojskowej z koroną (Bawaria)
• Kawaler I klasy Orderu Alberta z koroną (Saksonia)
• Kawaler Orderu Korony Wirtemberskiej z lwami (Wirtembergia)

• Thilo Vogelsang, Hoffmann, Max w: Neue Deutsche Biographie, t. 9, Wyd. Duncker & Humblot, Berlin 1972, ISBN 3-428-00190-7, s. 401 wersja elektroniczna
• Jan Dąbrowski, Wielka Historia Powszechna wyd. Trzaska, Evert, Michalski, Warszawa 1937, t. VII Wielka wojna.