Morfem fleksyjny

Morfem fleksyjny (końcówka fleksyjna) – końcowa część wyrazu występująca po temacie, niesamodzielny morfem reprezentujący formę fleksyjną (np. przypadek, osobę, liczbę). Morfemy fleksyjne są wykładnikami relacji składniowych w zdaniu. W odróżnieniu od morfemów słowotwórczych nie tworzą nowych leksemów, a jedynie formy gramatyczne jednego leksemu[1][2].

Przykłady: dom- u, (w języku niemieckim) Buch-es (znaczenie gramatyczne: dopełniacz liczby pojedynczej rzeczownika), czyt-am[1], (w języku niemieckim) (ich) les-e, versteh-e (1. osoba liczby pojedynczej czasownika).

Przypisy

  1. 1 2 Daniela Podlawska, Iwona Płóciennik, Słownik nauki o języku, 2003, s. 274 [dostęp 2025-01-05].
  2. ↑ Jan Czochralski, Gramatyka niemiecka dla Polaków, 1990, s. 101-102 [dostęp 2025-01-05].

Bibliografia

  • Jan Czochralski: Gramatyka niemiecka dla Polaków. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1990. ISBN 83-214-0552-5.
  • Renata Grzegorczykowa: Wstęp do językoznawstwa. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, seria: Krótkie Wykłady z Językoznawstwa. ISBN 978-83-01-15233-8.
  • Daniela Podlawska, Iwona Płóciennik: Słownik nauki o języku. Bielsko Biała: Wydawnictwo „Park”, 2003. ISBN 83-7266-232-0.
  • Elżbieta Tabakowska: Kognitywne podstawy języka i językoznawstwa. Kraków: Universitas, 2001. ISBN 83-7052-635-7.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.