Muhammad ibn Ra’ik
| amir al-umara | |
| Okres |
od 21 września 941 |
|---|---|
| Poprzednik |
Kurankij |
| amir al-umara | |
| Okres |
od 10 listopada 936 |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data śmierci |
13 lutego 942 |
| Dzieci |
Muzahim |
Abu Bakr Muhammad ibn Ra’ik, znany lepiej jako Muhammad ibn Ra’ik (arab. محمد بن رائق, zm. 13 lutego 942 roku) – wysoki urzędnik kalifatu Abbasydów, który został dwukrotnie mianowany amir al-umara, czyli dowódcą dowódców.
Życiorys
Rodzina Muhammada miała korzenie chazarskie. Przed funkcją amir al-umarem był oficerem wojskowym szesnastego kalifa, Al-Mu’tadida. Wraz ze swoim bratem, Ibrahimem, był protegowanym naczelnego dowódcy Mu’nis al-Muzaffara[1][2].
W międzyczasie w Bagdadzie roznosiły się plotki, według których Mu’nis planuje się pozbyć Muhammada i Ibrahima z urzędu. Gdy kalifat w 932 roku został przejęty przez Al-Kahira, Muhammad i jego brat opuścili Bagdad, podobnie jak inni członkowie dworu, którzy sprzeciwiali się Mu’nisowi.
Muhammad ibn Ra’ik który uciekł do Syrii, został wzmocniony napływem dowódców tureckich opuszczających Bagdad i otrzymał list od Al-Muttakiego zapraszający go do powrotu do stolicy Abbasydów[3]. Gdy Kurankij dowiedział się, że Muhammad wraca do Bagdadu, wysłał swoją armię, która spotkała siły zbrojne Muhammada w Ukbarze. Obie armie walczyły kila dni, ale ibn Ra’ik nie był w stanie zapewnić sobie zwycięstwa. Niemniej jednak oddział armii ibn Ra’ika wkroczył do Bagdadu, a dwa dni później większość jego armii. W walce, która wybuchła w samym mieście, armia Kurankija została rozgromiona, ponieważ byli atakowani również przez ludność. Kurankij ukrył się, a dominacja Muhammada została zapewniona[4][5]. 22 września kazał stracić ocalałych ludzi Kurankija, a następnego dnia został ponownie mianowany tytułem amir al-umara. Kurankij został odnaleziony i uwięziony w pałacu[6][5].
Muhammad jako nowy amir al-umara przekonał Al-Muttakiego dla jego bezpieczeństwa, aby uciekł do Mosulu, gdzie został powitany przez dynastię Hamdanidów. Zorganizowali oni kampanię, aby przywrócić kalifa do stolicy. Ich cele były jednak czysto egoistyczne: zamordowali ibn Ra’ik i dołączyli jego rząd syryjski do swojego, a następnie zwrócili swoje ambicje w stronę Bagdadu. Ówczesny wódz Hamdanidów, Nasir Al-Daula, ruszył z kalifem do Bagdadu[2][7].
Życie prywatne
Muhammad ożenił się z siostrą Dżafara ibn al-Furata, potomka dynastii Ichszydydów[8]. Ich syn nazywał się Muzahim[8]. Muzahim był pierwotnie przetrzymywany jako zakładnik na dworze Ichszydydzi, ale później awansował na starszego dowódcę w armii Ichszydydów i poślubił księżniczkę Ichszydydzi[8].
Przypisy
- ↑ Bowen 1928 ↓, s. 326, 345.
- 1 2 Sourdel 1971 ↓, s. 902.
- ↑ Amedroz i Margoliouth 1921 ↓, s. 20-21.
- ↑ Amedroz i Margoliouth 1921 ↓, s. 21-23.
- 1 2 Bowen 1928 ↓, s. 373.
- ↑ Amedroz i Margoliouth 1921 ↓, s. 23-24.
- ↑ Kennedy 2004 ↓, s. 195-196.
- 1 2 3 Bianquis 1972 ↓, s. 58.
Bibliografia
- Henry Frederick Amedroz, David Margoliouth: The eclipse of the 'Abbasid caliphate; original chronicles of the fourth Islamic century. Oksford: Basil Blackwell, 1921. [dostęp 2024-11-14]. (ang.).
- Thierry Bianquis: La prise de pouvoir par les Fatimides en Égypte (357‑363/968‑974). W: Annales Islamologiques. T. XI. s. 49-108. DOI: 10.3406/anisl.1972.950. (fr.).
- Harold Bowen: The Life and Times of ʿAlí Ibn ʿÍsà, ‘The Good Vizier. Cambridge: Cambridge University Press, 1928. OCLC 386849. [dostęp 2024-11-14]. (ang.).
- Hugh N. Kennedy: The Prophet and the Age of the Caliphates: The Islamic Near East from the 6th to the 11th Century. Wyd. 2. Pearson Education, 2004. ISBN 978-0-582-40525-7. [dostęp 2024-11-14]. (ang.).
- Dominique Sourdel: bn Rāʾiḳ. W: Bernard Lewis, Victor Louis Ménage, Charles Pellat, Joseph Schacht: The Encyclopedia of Islam. T. VII. New Edition, 1971, s. 902. DOI: 10.1163/1573-3912_islam_SIM_3330. OCLC 495469525. (ang.).