Neal Foulds

Neal Foulds
ilustracja
Pseudonim

Fouldsy, Buzby

Obywatelstwo

Wielka Brytania

Reprezentuje kraj

Anglia

Data urodzenia

13 lipca 1963

Gra zawodowa

1983–2003

Najwyższy ranking

3 (1987/88, 1988/89)

Najwyższy break

142 (Matchroom League 1992)

Breaki 100+ pkt.

86

Zwycięstwa w turniejach
Rankingowe

1

Nierankingowe

6

Pot Black

1992

Scottish Masters

1992

Neal Foulds (ur. 13 lipca 1963) – angielski zawodowy snookerzysta i sześciokrotny zwycięzca turniejów, w tym International Open w 1986, Dubai Masters w 1988 i Scottish Masters w 1992[1], a także zaproszeniowego Pot Black w 1992 r. Był finalistą UK Championship 1986 i British Open w 1987, a także dotarł do półfinału trzech turniejów Masters i Mistrzostw Świata w 1987 r[1]. Po przejściu na emeryturę Foulds został komentatorem BBC, a także jest członkiem zespołu prezenterów ITV i Eurosportu[2].

Kariera

Syn zawodowego snookerzysty Geoffa Fouldsa, zaczął grać w snookera w wieku 11 lat, a na początku lat 80. był już jednym z najlepszych graczy w swojej okolicy. Po zwycięstwie w krajowych mistrzostwach do lat 19 i pokonaniu w finale Johna Parrotta, Foulds w 1983 roku przeszedł na zawodowstwo.

Pod koniec sezonu zakwalifikował się do finałów Mistrzostw Świata już przy pierwszym podejściu. W pierwszej rundzie pokonał dwukrotnego mistrza Alexa Higginsa 10–9, a następnie w 1/8 finału uległ Dougowi Mountjoyowi 9-13. Dzięki temu zwycięstwu znalazł się na 30. miejscu w rankingu.

Foulds szybko piął się w rankingu w kolejnych sezonach i w ciągu czterech lat osiągnął 3. miejsce. W 1986 roku wygrał swój pierwszy turniej rankingowy, BCE International, pokonując w finale Cliffa Thorburna wynikiem 12–9. W tym samym sezonie był finalistą UK Championship, przegrywając ze Steve’em Davisem, a także dotarł do półfinału Mistrzostw Świata w 1987 roku, przegrywając 9-16 z Joe Johnsonem. Sezon 1987/88 rozpoczął na najwyższej w karierze pozycji, czyli trzeciej; dotarł w nim do ćwierćfinału Mistrzostw Świata w Snookerze 1988, w którym przegrał z Terrym Griffithsem, co zapewniło mu utrzymanie trzeciego miejsca w rankingu. Foulds zwyciężył także w turnieju Dubai Masters w 1988 roku, pokonując w finale Steve’a Davisa, choć wydarzenie to nie było punktowane aż do następnego roku.

Od tego momentu jednak zaczął mieć problemy, spadając o 17 miejsc na 20. pozycję w rankingu i stając w obliczu konieczności kwalifikacji do zawodów w kolejnym sezonie. Jednak sezon 1989/90 przyniósł mu odrodzenie i pomimo przegranej w pierwszej rundzie mistrzostw świata z Wayne’em Jonesem, zdołał odzyskać miejsce w pierwszej szesnastce, a następnie pod koniec sezonu 1990/1 awansować na siódme miejsce[3].

W 1992 roku Foulds został koronowany na mistrza Scottish Masters, a także wygrał edycję Pot Black 1992, pokonując Nigela Bonda, Jimmy’ego White’a i Gary'ego Wilkinsona w drodze do finału, w którym pokonał Jamesa Wattanę 252–176 w finale opartym na sumie punktów.

Foulds i Jimmy White w wywiadzie z Shaunem Murphym po jego zwycięstwie nad Markiem Allenem

Choć udało mu się utrzymać miejsce w pierwszej szesnastce do końca sezonu 1993/4, a także obecność w Tourze do 2003, to swój ostatni mecz jako zawodnik Main Tour rozegrał 13 stycznia 2003 r., zanim w wieku 39 lat zakończył karierę sportową.

Foulds na krótko powrócił jako zawodnik w listopadzie 2011 r. na Mistrzostwach Świata Seniorów (w wieku 48 lat), zanim ostatecznie przegrał z Dene O'Kane.

W swojej karierze Foulds zaliczył 88 breaków stupunktowych.

Kariera komentatora

Po przejściu na emeryturę Foulds pracował jako komentator stacji Eurosport, BBC i Sky Sports, a także współprowadzi wszystkie relacje z turniejów na kanale ITV4, gdzie przeprowadza wywiady z zawodnikami i komentuje mecze. W 2014 roku Foulds zagrał epizodyczną rolę, komentując fikcyjny mecz w kulminacyjnym momencie krótkometrażowego dramatu o snookerze „Extended Rest”.

Życie osobiste

Foulds jest żonaty, ma syna i córkę[4]. Kibicuje drużynie Queens Park Rangers.

Występy w turniejach w karierze

Tournament 1983/
84		 1984/
85		 1985/
86		 1986/
87		 1987/
88		 1988/
89		 1989/
90		 1990/
91		 1991/
92		 1992/
93		 1993/
94		 1994/
95		 1995/
96		 1996/
97		 1997/
98		 1998/
99		 1999/
00		 2000/
01		 2001/
02		 2002/
03
Ranking[5] [i] 30 23 13 3 3 20 13 6 4 14 25 28 21 30 34 40 73 71 78
Turnieje rankingowe
LG Cup[ii] LQ SF 2R SF 1R 3R 2R QF 3R QF 3R 1R 2R 2R 1R LQ 1R LQ LQ LQ
British Open NR 2R 2R F 3R 3R QF 2R 3R 1R 1R 3R 2R 1R QF LQ LQ LQ 1R LQ
UK Championship NR LQ 3R F 1R 2R 2R 3R QF 1R 1R 1R 2R 1R 3R 1R LQ 1R LQ LQ
Welsh Open nie rozegrano 3R 3R 1R 2R 2R 1R 1R 1R LQ LQ LQ LQ
European Open[iii] nie rozegrano 1R QF QF 3R 1R 1R 1R 1R LQ NH LQ NH LQ LQ
Irish Masters nierankingowy LQ
Scottish Open[iv] A 1R SF W 2R 2R 3R NH 1R QF 2R 3R 1R 2R LQ LQ LQ LQ LQ
World Championship 2R 1R 1R SF QF 1R QF 2R 2R QF 2R LQ 1R LQ LQ LQ LQ LQ LQ LQ
Turnieje nierankingowe
Scottish Masters A A A A QF NH A A QF W QF A LQ A A A A A A A
The Masters A A A 1R 1R SF A QF SF 1R SF A A A A A A A A A
Premier League[v] A NH F RR RR RR RR RR A A A A A A A A A A A
Dawne turnieje rankingowe
Canadian Masters NH nierankingowy LQ nie rozegrano
Hong Kong Open[vi] nierankingowy NH QF nie rozegrano NR NR nie rozegrano
Classic LQ LQ QF 1R 2R 2R 1R SF 2R nie rozegrano
Strachan Open Tournament NH 1R MR NR nie rozegrano
Dubai Classic[vii] nie rozegrano NR A 3R 3R 1R 1R LQ LQ 1R nie rozegrano
German Open nie rozegrano 1R LQ LQ NR nie rozegrano
Malta Grand Prix nie rozegrano nierankingowy LQ NR NH
China Open[viii] nie rozegrano NR LQ LQ LQ LQ NH
Thailand Masters[ix] nierankingowy NH 2R QF 2R 1R 2R LQ 1R 1R 1R LQ LQ LQ LQ NR
Dawne turnieje nierankingowe
UK Championship 1R nie rozegrano
International Masters RR rankingowy
Malaysian Masters NH A NH QF nie rozegrano A nie rozegrano
Carling Challenge NH A A A SF A nie rozegrano
Tokyo Masters NH QF nie rozegrano
Canadian Masters NH A A SF R nie rozegrano
Dubai Masters nie rozegrano W rankingowy nie rozegrano
Matchroom Professional Championship NH 1R SF SF nie rozegrano
Norwich Union Grand Prix nie rozegrano RR A A nie rozegrano
English Professional Championship NH 2R F 1R F SF nie rozegrano
London Masters nie rozegrano QF A A nie rozegrano
Shoot-Out nie rozegrano 4R nie rozegrano
World Masters nie rozegrano 2R nie rozegrano
Thailand Masters A A A A NH Ranking SF rankingowy NR
Hong Kong Challenge[x] A A A QF QF F NH A 1R nie rozegrano
Indian Challenge nie rozegrano QF nie rozegrano
World Matchplay nie rozegrano A A 1R 1R A nie rozegrano
Belgian Challenge nie rozegrano 1R nie rozegrano
Kent Classic[xi] NH QF A A A A NH 1R nie rozegrano
European Challenge nie rozegrano QF A nie rozegrano
Belgian Masters nie rozegrano A F QF NH A nie rozegrano
Irish Masters A A A A F QF A A 1R 1R A A A A A A A A A R
Pot Black A QF A nie rozegrano QF W 1R nie rozegrano
Pontins Professional A QF QF W QF A A W F QF QF QF QF SF QF A A NH
  1. ↑ Nowi zawodnicy w Tourze nie mają rankingu.
  2. ↑ Turniej występował pod różnymi nazwami: Professional Players Tournament (1983/1984) and Grand Prix (1984/1985 do 2000/2001).
  3. ↑ Turniej występował pod różnymi nazwami: European Open (1988/1989 do 1996/1997 i 2001/2002 do 2003/2004) oraz Irish Open (1998/1999).
  4. ↑ Turniej występował pod różnymi nazwami: International Open (1983/1984 to 1984/1985, 1986/1987 to 1996/1997), Goya Matchroom Trophy (1985/1986) oraz Players Championship (2003/2004).
  5. ↑ Turniej występował pod różnymi nazwami: Professional Snooker League (1983/1984), Matchroom League (1986/1987–1991/1992) oraz European League (1992/1993–1996/1997).
  6. ↑ Turniej występował pod różnymi nazwami: Australian Masters (1983/1984 do 1987/1988 and 1995/1996) oraz Australian Open (1994/1995).
  7. ↑ Turniej występował pod różnymi nazwami: Dubai Masters (1988/1989), Thailand Classic (1995/1996) oraz Asian Classic (1996/1997).
  8. ↑ Turniej występował również pod nazwą China International (1997/1998 i 1998/1999).
  9. ↑ Turniej występował pod różnymi nazwami: Asian Open (1989/1990 do 1992/1993) oraz Thailand Open (1993/1994 do 1996/1997).
  10. ↑ Turniej występował również pod nazwą Hong Kong Masters (1983/1984–1988/1989).
  11. ↑ Turniej występował również pod nazwą Kent Cup (1986/1987–1987/1988 & 1989/1990–1990/1991).

Finały w karierze

Finały rankingowe: 3 (1-2)

Legenda
UK Championship (0–1)
Inne (1–1)
Rezultat Rok Turniej Przeciwnik Wynik
Zwycięzca 1. 1986 International Open Kanada Cliff Thorburn 12–9
Finalista 1. 1986 UK Championship Anglia Steve Davis 7–16
Finalista 2. 1987 British Open Anglia Jimmy White 9–13

Finały nierankingowe: 12 (5-7)

Finały Pro-am: 3 (2-1)

Rezultat Rok Turniej Przeciwnik Wynik
Zwycięzca 1. 1983 Warners Open Anglia Danny Fowler 4–0
Zwycięzca 2. 1984 Pontins Spring Open Walia Doug Mountjoy 7–4[6][7]
Finalista 1. 1998 Pontins Spring Open Szkocja James McGouran 0–7[6][7]

Finały drużynowe: 2 (2-0)

Rezultat Rok Turniej Zespół/partner Przeciwnicy w finale Wynik
Zwycięzca 1. 1988 PucharNarodów Anglia Australia 9–7
Zwycięzca 2. 1989 Puchar Narodów (2) Anglia Reszta świata 9–8

Finały amatorskie: 1 (1-0)

Rezultat Rok Turniej Przeciwnik Wynik
Zwycięzca 1. 1982 Mistrzostwa Wielkiej Brytanii do lat 19 Anglia Jan Parrott 3–2

Przypisy

  1. 1 2 Neal Foulds Player Profile. Snookerdatabase.co.uk. [dostęp 2025-02-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-11-15)]. (ang.).
  2. ↑ Then and Now: Neal Foulds. Eurosport.com. [dostęp 2021-11-19].
  3. ↑ Neal Foulds – The Big Interview. Wpbsa.com, 2011-10-16. [dostęp 2025-02-19]. (ang.).
  4. ↑ Neal Foulds: Army Saved Me From Floods. Inside Snooker, 2014-02-25. [dostęp 2025-02-19]. (ang.).
  5. ↑ Ranking History. Snooker.org. [dostęp 2025-02-19]. (ang.).
  6. 1 2 Pontin’s Snooker. 2008-12-19. [dostęp 2025-02-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-19)]. (ang.).
  7. 1 2 pontins. 2012-02-28. [dostęp 2025-02-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-28)]. (ang.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.