Newton (1912)

Newton (Q80)
Ilustracja
„Newton” w czasie wizyty w Paryżu w 1922 roku
Klasa

okręt podwodny

Typ

Brumaire

Historia
Stocznia

Arsenal de Rochefort

Położenie stępki

1907

Wodowanie

20 maja 1912

 Marine nationale
Wejście do służby

1914

Wycofanie ze służby

grudzień 1925

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


397 ton
551 t

Długość

52,1 m

Szerokość

5,14 m

Zanurzenie

3,1 m

Zanurzenie testowe

40 m

Rodzaj kadłuba

dwukadłubowy

Napęd
2 silniki diesla o łącznej mocy 840 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 660 KM
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


13 węzłów
8,8 w.

Zasięg

powierzchnia: 1700 Mm przy 10 w.
zanurzenie: 84 Mm przy 5 w.

Uzbrojenie
8 torped; od 1916: 1 działo kal. 75 mm
Wyrzutnie torpedowe

7 × 450 mm (1 wewnętrzna na dziobie, 6 zewnętrznych)

Załoga

29

Newton (Q80) – francuski oceaniczny okręt podwodny z czasów I wojny światowej i okresu międzywojennego, dziewiąta zamówiona jednostka typu Brumaire. Została zwodowana 20 maja 1912 roku w stoczni Arsenal de Rochefort, a do służby w Marine nationale weszła w 1914 roku. Jednostka została skreślona z listy floty w grudniu 1925 roku.

Projekt i budowa

„Newton” zamówiony został na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z 1906 roku[1][2]. Jednostkę zaprojektował inż. Maxime Laubeuf, lekko modyfikując swój poprzedni projekt (Pluviôse) poprzez zastąpienie napędu parowego licencyjnymi silnikami Diesla MAN, znacznie bardziej niezawodnymi od francuskich modeli[3][4].

„Newton” zbudowany został w Arsenale w Rochefort[2][5]. Stępkę okrętu położono w 1907 roku[4], został zwodowany 20 maja 1912 roku[2][3]. Okręt otrzymał nazwę na cześć wybitnego angielskiego naukowca z XVII i XVIII wieku – Isaaca Newtona.

Dane taktyczno–techniczne

Wnętrze bliźniaczego okrętu „Montgolfier” (przed 1919 r.)

„Newton” był średniej wielkości oceanicznym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej. Długość całkowita wynosiła 52,1 metra, szerokość 5,14 metra i zanurzenie 3,1 metra[3][5]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 397 ton, a w zanurzeniu 551 ton[5][6]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki Diesla MAN (wyprodukowane na licencji we Francji) o łącznej mocy 840 koni mechanicznych (KM)[5][6]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 660 KM[3][5][a]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 13 węzłów na powierzchni i 8,8 węzła w zanurzeniu[5][7]. Zasięg wynosił 1700 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym oraz 84 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[2][5]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 40 metrów[4].

Okręt wyposażony był w siedem wyrzutni torped kalibru 450 mm: jedną wewnętrzną na dziobie, cztery zewnętrzne systemu Drzewieckiego oraz dwie zewnętrzne po obu stronach kiosku, z łącznym zapasem 8 torped model 1904[2][8]. W 1916 roku okręt wyposażono w działo pokładowe kal. 75 mm M1897 L/35[4][7]. Załoga okrętu składała się z 29 oficerów, podoficerów i marynarzy[3][5].

Przebieg służby

„Newton” został wcielony do służby w Marine nationale w 1914 roku[4]. Jednostka otrzymała numer taktyczny Q80[5]. „Newton” podczas wojny pełnił służbę na wodach Morza Śródziemnego[1][3]. Okręt został skreślony z listy floty w grudniu 1925 roku[4][5][b].

Uwagi

  1. ↑ J. Labayle-Couhat podaje, że moc silników elektrycznych wynosiła 2 x 230 KM[6].
  2. ↑ J. Labayle-Couhat podaje, że stało się to w 1926 roku[2].

Przypisy

  1. 1 2 Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 210.
  2. 1 2 3 4 5 6 Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 145.
  3. 1 2 3 4 5 6 Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 83.
  4. 1 2 3 4 5 6 Ivan Gogin: BRUMAIRE submarines (1913-1914). Navypedia. [dostęp 2017-02-01]. (ang.).
  5. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 209.
  6. 1 2 3 Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 143.
  7. 1 2 J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 537.
  8. ↑ John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 199.

Bibliografia

  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Ivan Gogin: BRUMAIRE submarines (1913-1914). Navypedia. [dostęp 2017-02-01]. (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
  • John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
  • Gordon Smith: World War 1 at Sea, FRENCH NAVY. Naval History Homepage. [dostęp 2017-02-01]. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.