Nibugar jasnonogi

Nibugar jasnonogi
	Berytinus signoreti
	(Fieber, 1859)
	; Imago
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	pluskwiaki
Podrząd	pluskwiaki różnoskrzydłe
Rodzina	smukleńcowate
Podrodzina	Berytinae
Plemię	Berytinini
Rodzaj	nibugar
Gatunek	nibugar jasnonogi
Synonimy
	Berytus signoreti Fieber, 1859; Neides signoreti (Fieber, 1859); Berytus driebergensis Vollenhoven, 1869; Berytus (Xanthocerus) gracilis Mulsant & Rey, 1871; Berytus pygmaeus Reuter, 1871;
	Berytus signoreti Fieber, 1859; Neides signoreti (Fieber, 1859); Berytus driebergensis Vollenhoven, 1869; Berytus (Xanthocerus) gracilis Mulsant & Rey, 1871; Berytus pygmaeus Reuter, 1871;

Nibugar jasnonogi^[1] (Berytinus signoreti) – gatunek pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny smukleńcowatych.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1859 roku przez Franza Xaviera Fiebera pod nazwą Berytus signoreti^[2]^[3]. Przez część autorów umieszczany jest w podrodzaju Berytinus (Lizinus)^[4].

Morfologia

Pluskwiak o silnie wydłużonym ciele długości od 4,2 do 6 mm. Podstawowe ubarwienie ma jasnobrązowawożółte. Głowa ma pomiędzy oczami złożonymi pozbawione owłosienia, nagie, jaśniejsze niż reszta jej powierzchni żeberka. Za oczami brak jest ciemnej, podłużnej smużki. Na czole umieszczony jest wyrostek o mniejszych rozmiarach i bardziej zaokrąglonym kształcie niż u podobnego B. striola. Wszystkie pary odnóży mają w odsiebnych częściach ud zgrubienia tak samo jasne, jak ich niezgrubiałe części. Czułki mają czarne lub ciemnobrązowe człon ostatni i wierzchołek członu przedostatniego, natomiast zgrubienie u szczytu członu pierwszego jest nieprzyciemnione. Półpokrywy charakteryzują się ciemnobrązowym do czarnego wierzchołkiem przykrywki oraz obecnością w użyłkowaniu zakrywki komórki pozbawionej ciemnej plamy; występują w zakrywce natomiast brązowe plamy między żyłkami. Półpokrywy składają się tak, że górna zakrywka całkowicie nakrywa tą położoną pod nią^[4].

Ekologia i występowanie

Owad kserofilny, preferujący stosunkowo suche siedliska^[4]. Spotykany jest m.in. na murawach kserotermicznych i psammofilnych oraz śródlądowych wydmach. Aktywny jest od marca do października i zimuje w stadium imago^[1]. Do jego roślin żywicielskich należą komonice, macierzanki i wilżyny^[4].

Gatunek palearktyczny^[2]. W Europie wykazany został z Portugalii, Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Luksemburga, Belgii, Holandii, Niemiec, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Słowenii, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Macedonii Północnej, Rumunii, Bułgarii i Grecji^[3]. Ponadto znany jest z Turcji i Tunezji. Błędnie podawany był z Algierii i Egiptu^[2]. W Polsce jest rzadki, znany z południowej części kraju^[4].

Przypisy

1 2 Berytinus signoreti – Nibugar jasnonogi. [w:] Insektarium.net [on-line]. [dostęp 2020-06-06].
1 2 3 Pablo M. Dellapé, Thomas J. Henry, David C. Eades: species Berytinus signoreti (Fieber, 1859). [w:] Lygaeoidea Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2020-06-06].
1 2 Berytinus (Lizinus) signoreti (Fieber, 1859). [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2020-06-06].
1 2 3 4 5 Barbara Lis. Płaszczyńcowate – Piesmatidae, smukleńcowate – Berytidae, kowalowate – Pyrrhocoridae. „Klucze do oznaczania owadów Polski”. 18 (9), s. 14–28, 2007.

[insektarium-1] 1 2 Berytinus signoreti – Nibugar jasnonogi. [w:] Insektarium.net [on-line]. [dostęp 2020-06-06].

[lsf-2] 1 2 3 Pablo M. Dellapé, Thomas J. Henry, David C. Eades: species Berytinus signoreti (Fieber, 1859). [w:] Lygaeoidea Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2020-06-06].

[fe-3] 1 2 Berytinus (Lizinus) signoreti (Fieber, 1859). [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2020-06-06].

[Lis-4] 1 2 3 4 5 Barbara Lis. Płaszczyńcowate – Piesmatidae, smukleńcowate – Berytidae, kowalowate – Pyrrhocoridae. „Klucze do oznaczania owadów Polski”. 18 (9), s. 14–28, 2007.

[1]

[2]

[3]

[4]