Kariera
Pierwsze sukcesy w karierze Nino Schurter osiągnął w 2003 roku, kiedy zdobył srebrne medale w kategorii juniorów i sztafecie na mistrzostwach świata w Lugano, a na mistrzostwach Europy w Grazu zwyciężył w sztafecie. W sezonie 2004 zdobył już cztery medale: złoty wśród juniorów i srebrny w sztafecie na mistrzostwach świata w Les Gets oraz złote w sztafecie i wśród juniorów na mistrzostwach Europy w Wałbrzychu. Podczas mistrzostw świata w Livigno w 2005 roku był trzeci za Rosjaninem Jurijem Trofimowem i swym rodakiem Lukasem Flückigerem, a na mistrzostwach Europy był drugi w sztafecie. W latach 2006 i 2007 zdobył łącznie cztery złote medale w sztafecie: podczas MŚ w Rotorua i ME w Limosano (2006) oraz na MŚ w Fort William i ME w Kapadocji (2007). Równocześnie na obu imprezach w 2006 roku był najlepszy w kategorii U-23, a rok później został mistrzem Europy i wicemistrzem świata w tej kategorii wiekowej. W 2008 roku wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Pekinie, gdzie zdobył brązowy medal, przegrywając z dwoma Francuzami: Julienem Absalonem i Jean-Christophe'em Péraudem. W tym samym roku zdobył złoty medal U-23 i srebrny w sztafecie na MŚ w Val di Sole oraz złoty w kategorii U-23 na ME w St. Wendel. Pierwszy indywidualny medal wśród seniorów zdobył na mistrzostwach świata w Canberze w 2009 roku, gdzie zwyciężył w cross-country, wyprzedzając Juliena Absalona i swego rodaka Floriana Vogela. Kolejne sukcesy osiągnął dwa lata później, kiedy wspólnie z kolegami z reprezentacji zdobył srebro w sztafecie, a indywidualnie był drugi za Czechem Jaroslavem Kulhavým na mistrzostwach świata w Champéry. Swój drugi indywidualny tytuł mistrzowski zdobył na MŚ w Leogang w 2012 roku, gdzie wyprzedził dwóch kolejnych Szwajcarów: Lukasa i Matthiasa Flückigerów. Brał także udział w igrzyskach olimpijskich w Londynie, zajmując drugie miejsce za Kulhavým, a przed Włochem Marco Aurelio Fontaną. W 2013 roku zdobył swój pierwszy indywidualnym medal w kategorii seniorów na mistrzostwach Europy, kiedy w Bernie zajął drugie miejsce za Absalonem w cross-country. Na tych samych mistrzostwach Szwajcarzy z Schurterem w składzie zajęli drugie miejsce w sztafecie. W 2013 roku zdobył również indywidualnie kolejny złoty medal na mistrzostwach świata w Pietermaritzburgu.
Szwajcar wielokrotnie wygrywał zawody Pucharu Świata, przy czym w sezonach 2010, 2012 i 2013 triumfował w klasyfikacji generalnej. Tym samym przerwał dominację Juliena Absalona, który w latach 2006-2009 był czterokrotnie najlepszy. W sezonach 2011 i 2014 zajmował drugie miejsce, ulegając odpowiednio Kulhavemu i Absalonowi.
Puchar Świata
Miejsca na podium XCO (elita)
| Sezon | 1. miejsce | 2. miejsce | 3. miejsce | Razem |
| 2007 | - | - | 1 | 1 |
| 2008 | - | 2 | - | 2 |
| 2009 | - | - | - | - |
| 2010 | 2 | 2 | 1 | 5 |
| 2011 | 1 | 4 | - | 5 |
| 2012 | 4 | 1 | - | 5 |
| 2013 | 3 | 1 | 1 | 5 |
| 2014 | 4 | 1 | - | 5 |
| 2015 | 3 | 3 | - | 6 |
| 2016 | 3 | - | - | 3 |
| 2017 | 6 | - | - | 6 |
| 2018 | 5 | 2 | - | 7 |
| Suma | 27 | 16 | 3 | 46 |
Linki zewnętrzne
Mistrzowie świata w kolarstwie górskim (cross-country)
Mistrzowie świata w kolarstwie górskim (sztafeta)
- 2002:
 Francja (Absalon, Demaret, Leboucher, Ravanel)
- 2003:
.svg.png) Szwajcaria (Näf, Weber, Schurter, Blatter)
- 2004: Szwajcaria (Näf, Schurter, Henzi, Vogel)
- 2005:
 Włochy (Bui, Longo, Lechner, Schweiggl)
- 2006: Szwajcaria (Näf, Henzi, Fanger, Schurter)
- 2007: Szwajcaria (Vogel, Litscher, Henzi, Schurter)
- 2008: Francja (Péraud, Jouffroy, Leboucher, Vuillermoz)
- 2009:
 Szwecja (Lindgren, Ludvigsson, Wengelin, Engen)
- 2010: Szwajcaria (Litscher, Näf, Walder, Leumann)
- 2011: Francja (Canal, Koretzky, Bresset, Marotte)
- 2012: Włochy (Casagrande, Bertolini, Lechner, Braidot)
- 2013: Włochy (Bertolini, Lechner, Fontana, Kerschbaumer)
- 2014: Francja (Sarrou, Pigeon, Moschetti, Marotte)
|
Identyfikatory zewnętrzne:
_pictogram.svg.png){kind=small}
_pictogram.svg.png)
.svg.png){kind=small}
