Okręty transportowo-minowe projektu 767

Okręt transportowo-minowy projektu 767 typu Lublin

ORP Poznań (2004)
Historia
Stocznia	Stocznia Północna
Marynarka Wojenna
Wejście do służby	12 października 1989
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	pełna – 1675 t
Długość	95,8 m
Szerokość	10,8 m
Zanurzenie	2,38 m
Napęd
3 silniki spalinowe Cegielski-Sulzer 6ATL25D o mocy 1320 kW każdy, napędzające 3 śruby
Prędkość	16,8 w.
Zasięg	850 Mm
Uzbrojenie
4 morskie zestawy rakietowo-artyleryjskie ZU-23-2MR Wróbel II składające się z podwójnej armaty 23 mm i podwójnej wyrzutni rakiet przeciwlotniczych Strzała 2M, 9 wyrzutni ładunków wydłużonych ŁWD-100/5000
Załoga	37 osób

Okręty transportowo-minowe projektu 767 typu Lublin – polskie okręty desantowo-minowe, zbudowane w Stoczni Północnej w Gdańsku. Wszystkie okręty desantowe (przeklasyfikowane na transportowo-minowe) zostały zaprojektowane i zbudowane w Polsce.

Do prac nad nową generacją większych okrętów desantowych służących do wyładunku uzbrojenia bezpośrednio na brzeg doszło w Polsce w 1977 roku^[1]. Efektem tych działań były opracowane w Polsce okręty desantowe, później przeklasyfikowane na transportowo-minowe projektu 767 (typu Lublin). Wstępne projekty stosunkowo silnie uzbrojonych okrętów, w tym w wyrzutnie niekierowanych pocisków rakietowych, zostały jednak odrzucone w 1984 roku (w tym projekty nawiązujące do budowanych dla ZSRR okrętów proj. 775)^[1]. Ponowne prace projektowe podjęto pod koniec 1984 roku, a prototypowy okręt zamówiono pod koniec kolejnego roku^[1].

Mogą one transportować w odkrytej przelotowej ładowni 9 czołgów podstawowych T-72 lub 17 samochodów lub ich ekwiwalent (w postaci sprzętu wojskowego, zdolnego do pływania lub nie) i 135 żołnierzy desantu morskiego z pełnym wyposażeniem. Są to dość nowoczesne jednostki, o wysokim stosunku masy zabieranego ładunku do wyporności i ciekawych rozwiązaniach, jak możliwość łączenia okrętów ładowniami, jeden do drugiego, tworząc przelotowy ciąg. Uzbrojenie stanowią 4 zestawy ZU-23-2MR Wróbel II, składające się z podwójnego działka 23 mm i dwóch ręcznych pocisków rakietowych plot Strzała-2. Okręty mogą również transportować i stawiać miny, dzięki możliwości szybkiego montażu torów minowych.

W 1983 roku zakładano, że do 2000 roku powstanie aż 18 takich jednostek, zastępujących mniejsze okręty proj. 770 i pochodnych^[1]. Rozważano też zaprojektowanie okrętów wsparcia ogniowego desantu proj. 768 i okrętu dowodzenia desantem proj. 769^[1]. Na skutek zmian politycznych w Europie oraz problemów finansowych, już w 1988 roku plany zredukowano do sześciu okrętów, a w czerwcu 1989 roku do pięciu^[1]. Weszły one do służby w latach 1989-1991. Wszystkie trafiły do 2. Brygady Okrętów Desantowych w Świnoujściu, w 1991 roku przemianowanej na 2. Brygadę Okrętów Transportowo-Minowych^[1]. 1 grudnia 1991 roku okręty przeklasyfikowano z okrętów desantowych na transportowo-minowe, co odzwierciedlało odprężenie w Europie i odejście od agresywnych planów desantu w Danii^[2]. 1 września 1992 roku brygadę zredukowano do 2. Dywizjonu Okrętów Transportowo-Minowych 8. Flotylli Obrony Wybrzeża^[1].

• Okręty transportowo-minowe projektu 767 typu „Lublin” [online], 8 Flotylla Obrony Wybrzeża [dostęp 2020-04-11]  (pol.).
• Okręt transportowo-minowy proj. 767/Lublin [online], Facta Nautica  (pol.).
• Okręty transportowo-minowe projektu 767 typu Lublin [online], Marynarka Wojenna [dostęp 2011-07-15] [zarchiwizowane z adresu 2018-11-11]  (pol.).
• Robert Rochowicz. Polskie zdolności do morskiej operacji desantowej. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 6/2022, czerwiec 2022. Magnum-X. ISSN 1230-1655. 

• 2. Dywizjon Okrętów Transportowo-Minowych [online], Jednostki wojskowe [dostęp 2020-04-11]  (pol.).
• ORP „Lublin” [online], Młodzieżowy Dom Kultury nr 2 w Lublinie  (pol.).