Opera Wrocławska

Opera Wrocławska
Zabytek: nr rej. 205 z 25 listopada 1991
Ilustracja
gmach Opery
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Miejscowość

Wrocław

Adres

Świdnicka 35

Styl architektoniczny

klasycyzm

Architekt

pierwotny Carl Ferdinand Langhans
odbudowa z 1865 Karl Lüdecke
odbudowa z 1871–1872 Karl Schmidt

Rozpoczęcie budowy

1839

Ważniejsze przebudowy

1865
1871–1872
1954–1956
1997–2006

Właściciel

Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Położenie na mapie Wrocławia
Mapa konturowa Wrocławia, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Opera Wrocławska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Opera Wrocławska”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Opera Wrocławska”
Ziemia51°06′10″N 17°02′04″E/51,102778 17,034444
Strona internetowa

Opera Wrocławska – jeden z teatrów mieszczących się we Wrocławiu na Dolnym Śląsku, przy ulicy Świdnickiej pod numerem 35. Zarówno budynek, jak i mająca w nim swoją siedzibę instytucja przystosowane są przede wszystkim do wystawiania spektakli operowych i innych (na przykład baletu).

Budynek

Gmach Teatru Miejskiego wzniesiono przy ulicy Świdnickiej w latach 1839–1841 według projektu Carla Ferdinanda Langhansa, z nowoczesną sceną i widownią na około 1600 miejsc. Po pożarach (w 1865 i 1871), budynek przebudowano podwyższając widownię i nadscenium, dostawiono pawilon malarni i rozbudowano portyk oraz ozdobiono z zewnątrz malowidłami. Odbudową z 1865 kierował Karl Lüdecke, a tą z 1871–1872 Karl Schmidt. W 1871 postawiono także na krawędzi dachu rzeźby muz wykonane ze sztucznego piaskowca (obecnie stoją tam odlewy z zaginionych oryginałów wykonane na początku XXI wieku). Po 1945 usunięto zniszczone pociskami figury muz oraz z przyczyn politycznych zdjęto z fasady nieuszkodzone popiersia artystów niemieckich: Beethovena, Goethego, Mozarta i Schillera oraz skuto freski Schmidta z zewnętrznej ściany. W 1954–1956 rozbudowano południową część budynku. Gruntowna modernizacja rozpoczęła się w 1997, a zakończyła w 2006.

W bardzo bogato zdobionym wnętrzu zachowało się większość zdobień z XIX wieku, m.in.: plafon z portretami kompozytorów, główny żyrandol (przerobiony z gazowego na elektryczny) oraz loża cesarska. Sumaryczna powierzchnia złocona prawdziwym złotem wynosi 10 tysięcy m², a powierzchnia kryształowych luster 200 m².

Działalność sceniczna

Tradycje operowe we Wrocławiu sięgają pierwszej połowy XVIII wieku, wówczas Ballhaus (Dom Zabaw), odwiedzały teatry wędrowne. Duże znaczenie miała działalność włoskiej trupy operowej, utrzymującej stały kontakt z teatrami w Bolonii i Wenecji oraz z Antonio Vivaldim. Ich siedziba w 1727 otrzymała status teatru miejskiego a w grudniu 1795 otrzymała nazwę Teatru Królewskiego we Wrocławiu.

W latach 1804–1806 teatr prowadził Carl Maria von Weber, twórca niemieckiej opery romantycznej.

W obecnym budynku opery mieścił się najpierw teatr miejski (wbrew nazwie początkowo był własnością różnych spółek, przede wszystkim Teatralnego Towarzystwa Akcyjnego, na własność miasta przeszedł w 1878), grający także opery i operetki. Dopiero na przełomie XIX/XX wieku teatr przekształcono w operę. Prowadziła ona działalność do 1944, jako jedna z czołowych scen niemieckich. Na scenie teatru gościło wielu znakomitych europejskich śpiewaków i śpiewaczek, dyrygentów i wirtuozów, m.in. Władysław Mierzwiński, Marcelina Sembrich-Kochańska, Apolinary Kątski, Richard Wagner, Richard Strauss, Wilhelm Furtwängler, Niccolò Paganini, Karol Lipiński, Anton Rubinstein, Ferenc Liszt i Henryk Wieniawski.

8 września 1945 nastąpiła reaktywacja działalności Opery przedstawieniem Halki Moniuszki w reżyserii Stanisława Drabika (pierwszego powojennego dyrektora opery). Do 1950 wystawiano oprócz oper także sztuki teatralne, teatr lalki i operetki (z powodu braku budynków dla tych instytucji). Od 1997, z inicjatywy dyrektor Ewy Michnik, w czasie generalnego remontu gmachu (1997–2006), rozpoczęto serię monumentalnych widowisk operowych realizowanych w Hali Ludowej lub w plenerze, co stało się wyróżnikiem Opery Wrocławskiej względem innych tego typu placówek w Polsce.

W 2014 r. operę we Wrocławiu odwiedziło 105 tys. 451 osób[1].

Dyrekcja

Twórcą polskiej sceny operowej we Wrocławiu został Stanisław Drabik. Od 1 stycznia 2025, dyrektorem opery wrocławskiej została powołana pani profesor Agnieszka Franków-Żelazny[2].

Dyrektorzy opery

Nazwa

  • 1727–1795 – Teatr Miejski we Wrocławiu
  • 1795 – przeł XIX/XX w. – Teatr Królewski we Wrocławiu
  • przeł XIX/XX w. – 1944 – Opera we Wrocławiu (?)
  • 1945–1949 – Opera Dolnośląska (w sezonie 1948/1949 Teatry Dolnośląskie – Opera Dolnośląska)
  • 1949–2000 – Opera Wrocław
  • 2000–2005 – Opera Dolnośląska
  • od 2005 – Opera Wrocławska[4][5]

Galeria

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Opery i filharmonie ciągle popularne. Zobacz ranking frekwencji
  2. ↑ Agnieszka Franków-Żelazny nową dyrektor Opery Wrocławskiej [online], Wroclaw.pl, 7 maja 2025 [dostęp 2025-05-16].
  3. ↑ Maciej Rajfur, Dyrektorka Opery Wrocławskiej Halina Ołdakowska została odwołana jednogłośnie przez zarząd województwa [online], Gazeta Wrocławska, 28 lutego 2023 [dostęp 2025-05-16].
  4. ↑ Teatry Dolnośląskie (Opera Wrocław), [w:] Encyklopedia teatru polskiego (teatry i zespoły teatralne) [dostęp 2020-05-02].
  5. ↑ Opera Wrocławska. www.opera.wroclaw.pl. [dostęp 2020-05-02].

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.