Otton Czuruk

Otton Czuruk
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

16 stycznia 1887
Antonówka

Data i miejsce śmierci

5 lutego 1945
Paryż

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Wojsko Polskie we Francji

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”
62 Pułk Piechoty
Biuro Przem. Woj. MSWojsk.

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku piechoty
szef biura

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa)
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Order Krzyża Orła III Klasy (Estonia)
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych

Otton Czuruk (ur. 16 stycznia 1887 w Antonówce, zm. 5 lutego 1945 w Paryżu) – pułkownik dyplomowany piechoty inżynier Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Otton Czuruk urodził się 16 stycznia 1887 w Antonówce w ówczesnym powiecie taraszczańskim na obszarze Imperium Rosyjskiego[1]. Był synem Jerzego Ignacego Czuruka (oficer armii austriackiej, posądzony o szpiegostwo zbiegł pod Kijów, zostając plenipotentem w dobrch hr. Potockiego) i Franciszki z domu Bętkowskiej[2][3]. Miał braci Bolesława (1881-1950, nauczyciel, tłumacz), Bronisława (1888–1943, urzędnik), Leona (inżynier-cukiernik w Siedlcach, podczas I wojny ewakuowany w głąb ZSRR, tam pozostał, w 1937 oskarżony o szpiegostwo oraz sabotaż i rozstrzelany przez NKWD)[4], Karola (1893-1914, legionista poległy w bitwie pod Laskami)[5][6][7], Edwarda (1895–1981, oficer Wojska Polskiego) oraz siostry Kazimierę, Jadwigę, Krystynę i Helenę[8].

Ukończył gimnazjum w Krakowie, następnie studiował na Politechnice Lwowskiej. W latach 1912–1914 dowodził kompanią podoficerską rzemieślniczą lwowskich Drużyn Bartoszowych. Podczas I wojny światowej służył w armii austriackiej, a potem w Legionach Polskich[4][9].

U kresu wojny brał udział w obronie Lwowa[4]. Dekretem Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego z 19 lutego 1919 jako były oficer armii austro-węgierskiej został przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 1 stycznia 1918 wraz z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 sierpnia 1917[10] i rozkazem z tego samego dnia 19 lutego 1919 Szefa Sztabu Generalnego płk. Stanisława Hallera został mianowany komendantem kompanii 14 pułku piechoty w Jarosławiu[11]. Uczestniczył w obronie Lwowa. 28 października 1919 zawarł związek małżeński z Wandą Iwanowską (ur. 1890). 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[12]. Za męstwo wykazane w walkach z bolszewikami odznaczony został Krzyżem Walecznych[13].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 145. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. W 1923 roku pełnił służbę na stanowisku szefa Wydziału Ewidencyjnego Oddziału V Personalnego Sztabu Generalnego w Warszawie[15]. 31 marca 1924 został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 63. lokatą w korpusie oficerów piechoty[16]. 1 listopada 1924 został przeniesiony do macierzystego 14 pp, stacjonującego we Włocławku z równoczesnym odkomenderowaniem na IV Kurs Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[17][18]. 15 października 1925 r., po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do 21 pułku piechoty w Warszawie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[19]. Z dniem 24 października 1926 został przydzielony do składu osobowego inspektora armii generała dywizji Aleksandra Osińskiego na stanowisko II oficera sztabu[20]. 5 maja 1927 został przeniesiony z GISZ do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie[21]. 20 lutego 1928 otrzymał przeniesienie do 62 pułku piechoty w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy pułku[22][23]. 23 grudnia 1929 otrzymał przeniesienie do Oddziału IV Sztabu Głównego na stanowisko szefa wydziału[24]. Następnie pełnił służbę w Biurze Ogólno – Administracyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisku szefa wydziału. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty[25][26]. We wrześniu 1935 roku został szefem nowo utworzonego Biura Przemysłu Wojennego Ministerstwa Spraw Wojskowych. Równocześnie pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Normalizacyjnej Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1938 przeniesiony został w stan spoczynku i powołany na stanowisko prezesa Spółki z o.o. „Sepewe”. Do 1939 zamieszkiwał przy ulicy Sewerynów 5 w Warszawie[27].

Po wybuchu II wojny światowej w 1939 zgłosił się do armii, po czym trafił do Francji[4]. Tam pełnił funkcję inspektora Wojska Polskiego w okolicy Paryża[4]. Zmarł 5 lutego 1945 w Paryżu i został pochowany na podparyskim Cmentarzu Montmorency (kwatera H, grób 1554)[28][4].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Otton Czuruk. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2021-02-16].
  2. ↑ Gluza 2007 ↓, s. 172.
  3. ↑ Bolesław Czuruk. myheritage.pl. [dostęp 2021-02-16].
  4. 1 2 3 4 5 6 Gluza 2007 ↓, s. 174.
  5. ↑ Karol Czuruk. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2021-02-16].
  6. ↑ Pismo Biura Wywiadowczego Małopolskiego Oddziału Okręgowego Polskiego Towarzystwa Czerwonego Krzyża we Lwowie do Bolesława Czuruka z informacją o Karolu Czuruku, objętego listą strat 1-go pp. Leg.. dlibra.karta.org.pl. [dostęp 2021-02-16].
  7. ↑ Karol Czuruk. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2021-02-16].
  8. ↑ Gluza 2007 ↓, s. 175.
  9. ↑ Otton Czuruk. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2024-12-24].
  10. ↑ Dekret Naczelnego Wodza Wojsk Polskich o przyjęciu do W.P. oficerów z b. armii austro-węgierskiej (838). „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 645, Nr 26 z 8 marca 1919.
  11. ↑ Rozkaz Naczelnego Dowództwa Wojsk Polskich o przydziale oficerów (841). „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 652, Nr 26 z 8 marca 1919.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, poz. 671.
  13. ↑ Jednodniówka 14 Pułku Piechoty 1934 ↓, s. 42.
  14. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 29.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 13, 164, 400.
  16. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 167.
  17. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 78 z 12 października 1924 roku, s. 444.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 156, 343.
  19. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 106 z 15 października 1923 roku, s. 571.
  20. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 44 z 14 października 1926 roku, s. 355.
  21. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 129.
  22. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 20 lutego 1928 roku, s. 707.
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 76, 183.
  24. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 381.
  25. ↑ Lista oficerów Sztabu Generalnego, Oddział V Sztabu Generalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku), Drukarnia Sztabu Generalnego, Warszawa 1926, s. 4.
  26. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 18, 431.
  27. ↑ Książka telefoniczna 1939. genealogyindexer.org, 1939. [dostęp 2016-04-06].
  28. ↑ CZURUK Otton (1888–1945) - Polskie groby historyczne we Francji [online], www.tombeauxpolonais.eu [dostęp 2020-12-13].
    •Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 11.
  29. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2864 z 13 kwietnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 16, poz. 558)
  30. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 23.
  31. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 29 maja 1923, s. 360.
  32. ↑ Monitor Polski Nr 100 z 2 maja 1923. polona.pl. s. 17. [dostęp 2025-04-30].
  33. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 58)
  34. ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  35. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża Zasługi. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 4, s. 19, 19 marca 1935.
  36. ↑ Eesti tänab 1919-2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000, ISBN 9985-60-778-3 [dostęp 2014-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-27] (est.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.