Paolo Lorenzi
_(28995075287).jpg) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 grudnia 1981 |
| Wzrost |
183 cm |
| Gra |
praworęczny, oburęczny bekhend |
| Status profesjonalny |
2003 |
| Zakończenie kariery |
2021 |
| Trener |
Pietro Griccioli |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
1 |
| Najwyżej w rankingu |
33 (15 maja 2017) |
| Australian Open |
2R (2015, 2017) |
| Roland Garros |
2R (2017) |
| Wimbledon |
2R (2017, 2018) |
| US Open |
4R (2017) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
1 |
| Najwyżej w rankingu |
82 (29 stycznia 2018) |
| Australian Open |
2R (2013) |
| Roland Garros |
QF (2017) |
| Wimbledon |
1R (2011–2014, 2016–2018) |
| US Open |
2R (2017) |
Paolo Lorenzi (ur. 15 grudnia 1981 w Rzymie) – włoski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Rio de Janeiro (2016).
Kariera tenisowa
Lorenzi karierę tenisową rozpoczął w 2003 roku.
Wielokrotnie w swojej karierze wygrywał zawody z cyklu ATP Challenger Tour. W lipcu 2016 roku zwyciężył w zawodach rangi ATP World Tour, w Kitzbühel. W spotkaniu finałowym pokonał Nikoloza Basilaszwiliego. Lorenzi jest także finalistą turnieju w São Paulo z sezonu 2014 oraz Quito i Umagu z sezonu 2017.
W grze podwójnej Lorenzi zwyciężył w 1 turnieju kategorii ATP Tour, w lutym 2013 roku w Viña del Mar. Wspólnie z Potito Starace pokonali w spotkaniu o tytuł Juana Mónaco i Rafaela Nadala. Dodatkowo Włoch przegrał 2 finały.
W marcu roku 2010 Włoch zadebiutował w Pucharze Davisa w meczu przeciwko reprezentacji Holandii. Lorenzi pokonał w swoim meczu singlowym Igora Sijslinga 6:4, 6:3, a Włosi ostatecznie wygrali rywalizację 4:1.
W 2016 zagrał w turnieju singlowym na igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro, dochodząc do 2. rundy.
Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 33. miejscu 15 maja 2017 roku, natomiast w zestawieniu deblistów 29 stycznia 2018 roku zajmował 82. pozycję.
W 2021 roku zakończył karierę zawodową[1].
Finały w turniejach ATP Tour
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (1–3)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 2 marca 2014 | São Paulo | Ceglana (hala) |  Federico Delbonis |
6:4, 3:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 1. | 24 lipca 2016 | Kitzbühel | Ceglana |  Nikoloz Basilaszwili |
6:3, 6:4 |
| Finalista | 2. | 12 lutego 2017 | Quito | Ceglana |  Víctor Estrella |
7:6(2), 5:7, 6:7(6) |
| Finalista | 3. | 23 lipca 2017 | Umag | Ceglana |  Andriej Rublow |
4:6, 2:6 |
Gra podwójna (1–2)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 10 lutego 2013 | Viña del Mar | Ceglana |  Potito Starace |
Juan Mónaco Rafael Nadal |
6:2, 6:4 |
| Finalista | 1. | 15 lutego 2015 | São Paulo | Ceglana (hala) | Diego Schwartzman |
 Juan Sebastián Cabal Robert Farah |
4:6, 2:6 |
| Finalista | 2. | 14 lutego 2016 | Buenos Aires | Ceglana | Íñigo Cervantes |
Juan Sebastián Cabal Robert Farah |
3:6, 0:6 |
Przypisy
- ↑ Andrew Eichenholz: Lorenzi Retires: 'The Best Journey Of My Life’. Association of Tennis Professionals, 2022-08-27. [dostęp 2022-06-28]. (ang.).
Bibliografia
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2020-09-24] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2020-09-24] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2020-09-24] (ang.).