Paolo Vanoli

Paolo Vanoli

Data i miejsce urodzenia	12 sierpnia 1972 Varese
Wzrost	184 cm
Pozycja	obrońca/pomocnik
Informacje klubowe
Klub	Venezia (trener)
Kariera juniorska
Lata Klub –1990 Corsico
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1990–1991 Varese 0 (0) 1991–1992 Bellinzago 28 (1) 1992–1993 Corsico 31 (3) 1993–1995 Venezia 56 (2) 1995–1998 Hellas 84 (2) 1998–2000 Parma 43 (2) 2000–2002 Fiorentina 44 (1) 2002–2003 Bologna 21 (2) 2003–2005 Rangers 28 (2) 2005 Vicenza 17 (2) 2005–2006 → Akratitos (wyp.) 4 (0) 2006–2007 CastelnuovoSandrà
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1999–2000  Włochy 2 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2007–2009 Domegliara 2010–2013 Włochy U-17 (asystent) 2013–2015 Włochy U-18 2014–2015 Włochy U-19 (asystent) 2015–2016 Włochy U-19 2016–2017 Włochy (asystent) 2017–2018 Chelsea (asystent) 2018–2021 Inter Mediolan (asystent) 2021–2022 Spartak Moskwa 2022–2024 Venezia 2024– Torino
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Paolo Vanoli (ur. 12 sierpnia 1972 w Varese) – włoski piłkarz grający na pozycji obrońcy lub pomocnika, reprezentant kraju, trener piłkarski.

Jego pierwszym seniorskim klubem było Varese, do którego przeszedł w 1990 roku z Corsico^[1]. W klubie tym nie zagrał żadnego ligowe spotkania i w latach 1991–1993 występował w klubach z piątego poziomu rozgrywkowego: Bellinzago i Corsico^[2]. W 1993 roku przeszedł do Venezii, występującej wówczas w Serie B. W oficjalnym meczu tego klubu zadebiutował 5 września 1993 roku, kiedy to Venezia przegrała w lidze 0:4 z Fiorentiną^[1]. W 1995 roku został piłkarzem Hellasu Verona. Z klubem tym w sezonie 1995/1996 awansował do Serie A, w której po raz pierwszy wystąpił 15 września w przegranym 0:2 spotkaniu z Bologną. Po sezonie 1996/1997 Hellas spadł do Serie B. W 1998 roku Vanoli został piłkarzem Parmy. W 1999 roku zdobył z Parmą Puchar UEFA, Puchar Włoch i Superpuchar Włoch^[1]. Ponadto dwukrotnie wystąpił w reprezentacji Włoch w meczach towarzyskich: 13 listopada 1999 roku w przegranym 1:3 spotkaniu z Belgią (gdzie zdobył gola) oraz 26 kwietnia 2000 roku w wygranym 2:0 meczu z Portugalią^[2]. W 2000 roku przeszedł do Fiorentiny, z którą w 2001 roku zdobył Puchar Włoch. W roku 2002 został zwolniony z Fiorentiny, po czym występował w Bologni, Rangers F.C., Vicenzy, Akratitosie i CastelnuovoSandrà. W 2007 roku zakończył karierę piłkarską^[1].

Po zakończeniu kariery piłkarskiej pracował jako trener. W latach 2007–2009 trenował Domegliarę^[3]. W latach 2010–2013 był asystentem trenera w reprezentacji Włoch U-17, po czym objął funkcję pierwszego trenera reprezentacji Włoch U-18, którą pełnił do 2015 roku. W latach 2014–2015 był asystentem trenera w reprezentacji Włoch U-19, po czym, do 2016 roku, był pierwszym trenerem tej reprezentacji. W latach 2016–2017 był członkiem sztabu szkoleniowego reprezentacji Włoch, gdzie pracował jako trener techniczny. Następnie był asystentem Antonio Conte w Chelsea (2017–2018) i Interze Mediolan (2018–2021)^[4].