Penicillium herquei
 Budowa penicillusa u Penicillium; kolejno od lewej: konidia, fialidy, metule, ramiona, konidiofor | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Penicillium herquei |
| Nazwa systematyczna | |
| Penicillium herquei Bainier & Sartory Bull. Soc. mycol. Fr. 28(2): 121 (1912) | |
Penicillium herquei Bainier & Sartory – gatunek grzybów z klasy Eurotiomycetes[1]. Mikroskopijne grzyby strzępkowe.
Systematyka
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Penicillium, Aspergillaceae, Eurotiales, Eurotiomycetidae, Eurotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1912 roku Georges Bainier i Auguste Sartory na liściach Agauria pyrifolia we Francji[1]. Synonimy[2]:
- Penicillium coralligerum Nicot & Pionnat 1963
- Penicillium herquei var. lunzinense Svilv. 1941
- Penicillium luteocoeruleum Saito 1949
Morfologia i fizjologia
Kolonie na agarze z roztworem Czapeka rosną powoli, osiągając średnicę 2–3 cm w ciągu 2 tygodni w temperaturze pokojowej. Są często nieco promieniście pomarszczone, bezstrefowe lub lekko strefowe, głęboko aksamitne do prawie wełnistych, składające się z cienkiego filcu bazalnego z konidioforami wyrastającymi z filcu lub bezpośrednio z podłoża. Zarodnikowanie średnie do silnego, kolonie zarodnikujące w odcieniach żółtozielonych. Brak wysięku lub ograniczony, zapach nieokreślony lub brak zapachu, ale zwykle silny, zmienny, często podobny do czarnych orzechów, sporadycznie jabłek, a w niektórych odmianach korzenny. Rewers w odcieniach żółtozielonych (czasami prawie fluorescencyjnych), brązowiejący na brzegach lub sporadycznie pod całą kolonią. Agar otaczający kolonię silnie wybarwia się na jaśniejsze odcienie tych samych odcieni. Konidiofory o długości 200–300 µm lub więcej i średnicy 3,5–4,5 µm, pod niskim powiększeniem mikroskopu oglądane na sucho o powierzchni bardzo szorstkiej i mocno inkrustowanej, ale oglądane w preparatach płynnych często wyglądające na gładkie. Penicillusy stosunkowo krótkie, regularne, składające się z końcowego okółka metuli podtrzymującego skupiska fialid. Metule zwykle w okółkach po 4–6, ale czasami do 8–10, mające długość 10–15 µm i średnicę 4–4,5 µm, nieco poszerzone na końcach. Fialidy o wymiarach 9–12 µm × 3–4 µm, w skupiskach po 8 do 12, zwężające się gwałtownie do wąskich, dziobowatych rurek konidialnych. Konidia eliptyczne, zazwyczaj gładkie lub prawie gładkie, 3,5–4 × 2,2–3 µm, w splątanych lub luźno równoległych łańcuszkach bazypetalnych o długości do 1 mm lub większej[3].
Kolonie na agarze z ekstraktem słodowym rozrastają się, osiągając średnicę 6–7 cm po 2 tygodniach w temperaturze pokojowej, są płaskie, bardzo głęboko aksamitny do wełnistych, średnio do mocno zarodnikujące z żółtą, inkrustowaną grzybnią widoczną w całym obszarze. Mają zapach niewyraźny, zwykle nieco nieprzyjemny, czasami nieco podobny do orzechów włoskich. Rewers w odcieniach pomarańczowym lub zielonkawobrązowym, konidiofory do 1000 µm lub więcej długości, pozostałe cechy jak na agarze Czapeka[3].
Występowanie i siedlisko
Grzyb endofityczny występujący na całym świecie[4]. W Polsce podano liczne stanowiska. Wyizolowano go z ryzosfery i korzeni dębu szypułkowego i pszenicy zwyczajnej[5].
Przypisy
- 1 2 3 Index Fungorum [online] [dostęp 2020-10-22] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2020-10-22] (ang.).
- 1 2 K.B. Raper, C. Thom, A manual of the Penicillia, Mycobank, 1949, s. 1–878 [dostęp 2024-12-20].
- ↑ Występowanie Penicillium granulatum na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2020-10-22] (ang.).
- ↑ Wiesław Mułenko, Tomasz Majewski, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski, Kraków: W. Szafer. Institute of Botany, PAN, 2008, s. 446, ISBN 978-83-89648-75-4.