Penicillium javanicum

Penicillium javanicum

Morfologia Penicillium sp.
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	workowce
Klasa	Eurotiomycetes
Rząd	kropidlakowce
Rodzina	kropidlakowate
Rodzaj	pędzlak
Gatunek	Penicillium javanicum
Nazwa systematyczna
Penicillium javanicum J.F.H. Beyma Verh. K. Akad. Wet., eerste sectie 26(4): 17 (1929)

Penicillium javanicum J.F.H. Beyma – gatunek grzybów z rodziny Aspergillaceae^[1].

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Penicillium, Aspergillaceae, Eurotiales, Eurotiomycetidae, Eurotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1929 roku J. Frederik Hessel van Beyma^[1]. Ma 8 synonimów. Niektóre z nich^[2]:

• Eupenicillium lineolatum Udagawa & Y. Horie 1977
• Eupenicillium meloforme Udagawa & Y. Horie 1973
• Penicillium indonesiae Pitt 1980

Kolonie na agarze z roztworem Czapeka rosną dość szybko, 3,5 do 4 cm w ciągu 12 do 14 dni, są lekko kłaczkowate, wyraźnie bruzdowane, przeważnie promieniście, ze środkową częścią często mniej lub bardziej uniesioną, w kolorze wykazującym stopniową gradację od żółtawych odcieni, zbliżonych do barwy oliwkowo-płowej na brzegu, do matowych żółto-pomarańczowych odcieni w centrach kolonii. Struktury konidialne drobne, ograniczone w liczbie, nie wpływające na wygląd kolonii. Perytecja wytwarzane obficie i nadające lekko ziarnisty wygląd cienkim, międzykolonialnym obrzeżom, rozwijające się w sąsiedztwie podłoża, regularnie splątane i porośnięte luźną grzybnią powietrzną, niewidoczne powierzchownie w głębszych obszarach kolonii. Wysięk obficie wytwarzany w większości szczepów, w kolorze zbliżonym do winnopłowego, czasami dominujący w centralnym obszarze kolonii. Brak zapachu lub nieokreślony. Rewers silnie zabarwiony, początkowo w odcieniach matowej żółci lub zielonkawobrązowy do czerwonawego, z wiekiem staje się ciemnobrązowy do kasztanowego^[3].

Kolonie na agarze słodowym rozprzestrzeniają się szeroko, do 5,5–6,0 cm po 2 tygodniach, są płaskie, cienkie, w matowych odcieniach zbliżonych do oliwkowopłowego, składające się z gęstej, jednolitej warstwy perytecjów przylegających do podłoża, przerośnięte, ale nie przesłonięte luźną siecią strzępek powietrznych. Penicillusy nieco większe niż na Czapeku i osadzone na konidioforach o długości do 300 µm. Perytecja dojrzewają szybciej niż powyżej, rozwijając worki i askospory po około 12 dniach^[3].

Penicillusy ściśle monowertycjalne, nieliczne, bardzo małe, wytwarzające nieliczne i rozbieżne łańcuchy zarodników o długości do 100 µm lub większej. Konidiofory powstają głównie jako odgałęzienia ze strzępek grzybni powietrznej o długości 100 µm lub mniejszej, czasami ze strzępek zanurzonych o wymiarach 150–200 × 2,2–2,8 µm, rzadko rozgałęzione, o gładkich ścianach. Ramiona powstają w grupach po 2–6, zwykle 3–4, o wymiarach 8–10 µm × 2–2,5 µm z długimi, wąskimi rurkami zawierającymi konidia. Konidia eliptyczne do prawie kulistych, przeważnie o średnicy około 2,5 µm w długiej osi. Perytecja obficie wytwarzane, podłużne do kulistych, czasami nieco kanciaste, przeważnie o średnicy 100 µm lub mniejszej, początkowo składające się z komórek o grubych ścianach przypominających miąższ, dojrzewające późno, zwykle rozwijające worki i askospory po dwóch do trzech tygodniach. Worki powstają jako boczne pąki z płodnych strzępek, w stanie dojrzałym są kuliste do podłużnych, o średnicy około 6 do 8 µm, 8-zarodnikowe. Askospory grubościenne, wykazujące ograniczone nierówności powierzchni i ślad bruzdy równikowej, soczewkowate, około 2,5–3 × 2–2,5 µm^[3].

Występuje na wszystkich kontynentach poza Antarktydą^[4]. Grzyb glebowy i endofit. W Polsce wyizolowano go wielokrotnie z gleby i pomidora (pod nazwą Penicillium indonesiae)^[5].

Penicillium javanicum wydajnie produkuje glukoamylazę podczas fermentacji resztek roślinnych takich jak łupiny orzechów ziemnych, kolby kukurydzy, słoma kukurydziana, melasa z trzciny cukrowej, słoma pszeniczna, słoma jęczmienna i słoma ryżowa^[6].

W doświadczeniach laboratoryjnych wyizolowany z rośliny Millettia speciosa szczep Penicillium javanicum MSC-R1 produkuje kwaśny polisacharyd o nazwie HP, który wykazuje działanie przeciwzapalne. HP znacząco ogranicza ilość uwalnianego czynnika martwicy nowotworu-α, interleukiny-6 i NO w RAW264.7 i może być uznane za ważny składnik korzystnej dla zdrowia żywności funkcjonalnej^[7].