Penicillium melinii
 Morfologia Penicillium sp. | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Penicillium melinii |
| Nazwa systematyczna | |
| Penicillium melinii Thom The Penicillia: 273 (1930) | |
Penicillium melinii Thom – gatunek grzybów z rodziny Aspergillaceae[1]. Mikroskopijny grzyb strzępkowy.
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Penicillium, Aspergillaceae, Eurotiales, Eurotiomycetidae, Eurotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1930 roku Charles Thom[1]. Synonimy[2]:
- Penicillium damascenum Baghd. 1968
- Penicillium estinogenum A. Komatsu & S. Abe ex G. Sm. 1963
- Penicillium griseopurpureum G. Sm. 1965
- Penicillium radulatum G. Sm. 1957
Morfologia i fizjologia
Grzyb glebowy[3] i grzyb wodny[4]. Występuje na całym świecie, nawet w Antarktyce[5]. W Polsce wyizolowano go z gleby, resztek roślinnych, ryzosfery i korzeni jodły i słonecznika[3].
Kolonie na agarze z roztworem Czapeka rosną raczej słabo, osiągając średnicę około 2 do 3 cm w ciągu 2 do 3 tygodni w temperaturze pokojowej, są aksamitne, o gęstej teksturze, zbudowane z filcowatej grzybni substratowej z licznymi strukturami zarodnikującymi. Kolonie silnie pomarszczone, o promienistym wzorze z centralnymi obszarami ogólnie uniesionymi, białe, szybko ciemniejące do żółtozielonych, potem szarozielonych do głęboko szarooliwkowych. Mają słaby zapach stęchlizny. U niektórych szczepów brak wysięku, u innych bardzo obfity o barwie od pomarańczowożółtej do głęboko brązowej z rdzawym odcieniem. Rewers ogólnie w tych samych kolorach co wysięk i barwiący otaczający agar, u innych początkowo szarawo-lawendowy, potem fioletowobrązowy. Penicillusy zmienne, zwykle monowertycjoidalne, ale często składające się z końcowej grupy rozbieżnych i nierównych gałęzi lub metuli, nieregularnie rozmieszczonych, rozwijających się albo na czubku głównej osi, albo wyrastających z dolnych węzłów. Konidiofory ze ściankami ziarnisto-grudkowatymi, zwykle krótsze od 100 µm, o szerokości 2–3 µm, metule zwykle 10–20 × 2–2,5 µm, ze ściankami ziarnistymi. Gałęzie w skupiskach po 5 do 10, ciasno ułożone, przeważnie 6–8 × 2–2,5 µm, najszersze w części środkowej z wierzchołkami gwałtownie zwężonymi i mającymi tendencję do rozchodzenia się, wytwarzające konidia w łańcuchach o długości do 100 µm, zwykle rozbieżne. Konidia kuliste, o średnicy około 3–3,5 µm ze ściankami wyraźnie kolczastymi[6].
Kolonie na agarze słodowym osiągają średnicę 3–4 cm w ciągu dwóch tygodni, są płaskie, aksamitne, silnie zarodnikujące, szybko stające się głęboko szarooliwkowe[6].
Badania naukowe
- Z hodowli P. melinii otrzymano enzym nukleazę, który działa na zamknięte koliste dwuniciowe DNA, aby wytworzyć otwarte, koliste DNA, a następnie liniową formę DNA poprzez cięcie pojedynczej nici[4].
- Wykorzystywany jest w procesach biotechnologicznych do produkcji lipazy. Hodowla na podłożu Raistrick’a pozwoliła na zwiększenie biosyntezy lipaz trzy do czterech razy[7].
- Przy pomocy P. melinii dokonano hydroksylacji kwasu oleanolowego, otrzymując 4 produkty tej transformacji. Jeden z nich (kwas 21α-hydroksyoleanolowy) wykazuje silniejsze działanie przeciwbakteryjne przeciwko MRSA i Staphylococcus aureus, niż kwas oleanorowy[8].
- Z przesączu hodowlanego P. melinii otrzymano specyficzną grzybiczą α-(1 → 4)-glukanazę, przydatną do produkcji nigerozy na dużą skalę[9].
Przypisy
- 1 2 3 Index Fungorum [online] [dostęp 2025-01-09] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2025-01-09] (ang.).
- 1 2 Wiesław Mułenko, Tomasz Majewski, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski, Kraków: W. Szafer. Institute of Botany, PAN, 2008, s. 448, ISBN 978-83-89648-75-4.
- 1 2 Larissa A Balabanova i inni, An Extracellular S1-Type Nuclease of Marine Fungus Penicillium melinii, „Marine Biotechnology”, 14 (1), 2011, s. 87–95, DOI: 10.1007/s10126-011-9392-5.
- ↑ Występowanie Penicillium melinii na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2025-01-09] (ang.).
- 1 2 K.B. Raper, C. Thom, A manual of the Penicillia, Mycobank, 1949, s. 331 [dostęp 2025-01-11].
- ↑ Akhmadzhan Makhsumkhanov, Iskandar Yakubov, Kakhramon Davranov, Conditions for cultivation of the fungus Penicillium melinii UzLM-4 and its biosynthesis of lipases, „Applied Biochemistry and Microbiology”, 39 (1), 2003, s. 40–43.
- ↑ Ai A.Ting i inni, Biotransformation of Oleanolic Acid by Penicillium melinii, „Applied Latin American Journal of Pharmacy”, 31 (3), 2012, s. 437–441 [dostęp 2025-01-11].
- ↑ K.K. Tung, A. Rosenthal, J.H. Nordin, Enzymes That Hydrolyze Fungal Cell Wall Polysaccharides: II. PURIFICATION AND PROPERTIES OF MYCODEXTRANASE, AN ENDO-α-d-(1 → 4) GLUCANASE FROM PENICILLIUM MELINII, „Journal of Biological Chemistry”, 246 (22), 1971, s. 6722–6736, DOI: 10.1016/S0021-9258(19)45906-1.