Pennatula
| Pennatula[1] | |
| Linnaeus, 1758 | |
 Piórówka Pennatula aculeata | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Rząd | |
| Rodzina |
Pennatulidae |
| Rodzaj |
Pennatula |
Pennatula – rodzaj półosiadłych koralowców z rzędu piórówek, w języku polskim określany zwyczajową nazwą piórówka albo pióro morskie. Piórówki tworzą piórokształtne kolonie o szkielecie rogowym[2], złożonym z niespojonych ze sobą spikul. Nasadowa część tworzonej przez najstarszy polip głównej osi kolonii (zwanej pniem)[2] tkwi w miękkim dnie morskim lub jest przymocowana do twardych obiektów. Drobne, czerwone polipy rozmieszczone są szeregami na bocznych odgałęzieniach (promieniach) kolonii.[3] Polipy dzielą się na odżywiające kolonię autozooidy[4] i regulujące przepływ wody przez kolonię małe, pozbawione ramion syfonozooidy[2].
Piórówki są zdolne do ruchu pełzającego[4]. Prowadzą nocny tryb życia. Dzień kolonia spędza w bezruchu, w stanie skurczonym. Nocą syfonozooidy pompują wodę do wnętrza kolonii, która znacznie zwiększa swoje rozmiary, a autozooidy wysuwają się i zaczynają łowić pokarm. Rekordowo długość może się zmieniać z 9 cm w dzień na 45 cm w nocy. Podobne obyczaje spotykane są u zwierząt osiadłych, jakimi są korale korkowce[4].
W Bałtyku występuje kosmopolityczny gatunek piórówka świecąca (Pennatula phosphorea). Odznacza się on zdolnościami bioluminescencyjnymi[3].
Gatunki
Do rodzaju zaliczane są gatunki[5]:
- Pennatula aculeata
- Pennatula argentina
- Pennatula bayeri
- Pennatula delicata
- Pennatula fimbriata
- Pennatula grandis
- Pennatula indica
- Pennatula inflata
- Pennatula mollis
- Pennatula moseleyi
- Pennatula pearceyi
- Pennatula phosphorea – piórówka świecąca
- Pennatula prolifera
- Pennatula rubra
Przypisy
- ↑ Pennatula, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- 1 2 3 Czesław Jura: Bezkręgowce. Zarys morfologii, systematyki, filogenezy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983, s. 89-90, 92. ISBN 83-01-04489-6.
- 1 2 Mały słownik zoologiczny. Bezkręgowce. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976, s. 238-239.
- 1 2 3 Tomasz Umiński: Zwierzęta i oceany. Popularna zoogeografia wód morskich. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1986, s. 55-56. ISBN 83-02-02680-8.
- ↑ G. Williams: Pennatula Linnaeus, 1758. World Register of Marine Species. [dostęp 2011-09-25]. (ang.).