Phalacrus grossus

Phalacrus grossus
Erichson, 1845
Rycina aut. Jakobsona
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Rodzina	pleszakowate
Podrodzina	Phalacrinae
Rodzaj	pleszak
Gatunek	Phalacrus grossus
Synonimy
Phalacrus dieckmanni Vogt, 1967

Phalacrus grossus – gatunek chrząszcza z rodziny pleszakowatych.

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1845 przez Wilhelma Ferdinanda Erichsona^[1].

Chrząszcz o owalnym, wysklepionym ciele długości od 3 do 3,3 mm. Ubarwiony jest błyszcząco czarno. Przedplecze jest trapezowate, delikatnie i stosunkowo gęsto punktowane. Powierzchnia dużej, trójkątnej w zarysie tarczki jest połyskująca. Na powierzchni pokryw brak jest mikrorzeźby, natomiast występują wyraźnie punktowane, liniowe rzędy oraz punktowane w sposób rozproszony i mniej wyraźny międzyrzędy. Rząd przyszwowy jest wyraźny i pojedynczy. Zapiersie ma półkoliste linie biodrowe. Odnóża przedniej pary mają na zewnętrznej krawędzi goleni co najmniej 20 kolców, w odcinku nasadowym szerzej rozstawionych, a dalej upakowanych w gęsty grzebień^[2].

Jest mykofagiem żerującym na zarodnikach grzybów. Larwy przechodzą w lipcu rozwój w porażonych grzybami kłosach traw z takich gatunków jak wydmuchrzyca piaskowa i piaskownica zwyczajna. Przepoczwarczają się w pierwszej połowie sierpnia w glebie. Od połowy sierpnia pojawiają się osobniki dorosłe następnego pokolenia. Stanowią stadium zimujące. Wiosną aktywne stają się w maju. Bytują na kłosach, żerując na tym samym pokarmie co larwy^[3][2].

Gatunek palearktyczny, znany z Francji, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Polski, Czech, Węgier, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Rumunii, Grecji, europejskiej^[1] i syberyjskiej części Rosji oraz Chin z Tybetem włącznie^[3][2].