Piaszczyk opalony

Piaszczyk opalony
	Ammospermophilus nelsoni
	Merriam, 1893
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	gryzonie
Podrząd	wiewiórkokształtne
Rodzina	wiewiórkowate
Podrodzina	afrowiórki
Plemię	świstaki
Rodzaj	piaszczyk
Gatunek	piaszczyk opalony
Synonimy
	A. amplus Taylor, 1916;
	A. amplus Taylor, 1916;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; zagrożony
	Zasięg występowania

Piaszczyk opalony^[4] (Ammospermophilus nelsoni) – endemiczny gatunek świstaka zamieszkującego w południowej części doliny San Joaquin w amerykańskim stanie Kalifornia^[2]^[5]. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) wymienia gatunek w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych jako gatunek zagrożony (EN – endangered)^[3].

Tryb życia

Po ciąży trwającej 26 dni samica rodzi 6–12 (średnio dziewięć) młodych. Sezon lęgowy zbiega się ze zwiększoną dostępnością roślinności zielonej, która stanowi podstawę diety. Poród następuje w marcu. Młode po raz pierwszy opuszczają norę około pierwszego tygodnia kwietnia. Przeciętny okres życia tych zwierząt to jeden rok, choć mogą osiągać wiek 5 lat. W okresie upałów wykazuje aktywność rano i późnym popołudniem. W okresach gdy temperatura powietrza jest niższa niż 10 °C piaszczyk woli pozostać pod ziemią^[3].

Zasięg geograficzny

Gryzoń zamieszkuje endemicznie tereny w południowej części doliny San Joaquin w amerykańskim stanie Kalifornia^[2].

Ekologia

Piaszczyk opalony jest wszystkożerny, ale podstawę diety (szczególnie w okresie wzmożonej wegetacji roślin – od grudnia do kwietnia) stanowi roślinność zielona, trawy i ich nasiona oraz owady. W porze suchej piaszczyk żywi się owadami. Do głównych drapieżników polujących na piaszczyki należą łasicowate^[3].

Siedlisko

Piaszczyk opalony zasiedla suche, płaskie lub pagórkowate tereny o nachyleniu nie większym niż 10–14°. Lubi gleby aluwialne, gliniaste, piaszczyste lub żwirowe. Zwierzęta zamieszkują tereny porośnięte trawą lub niewielkimi krzewami. Połowa siedlisk jest statystycznie zajmowane przez mniej niż jedno zwierzę na hektar, a 15% siedlisk zasiedla przeciętnie 3–10 zwierząt na hektar^[3].

Przypisy

↑ Ammospermophilus nelsoni, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
1 2 3 Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Ammospermophilus nelsoni w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 14 listopada 2019]
1 2 3 4 5 Ammospermophilus nelsoni, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
↑ Kristofer M. Helgen, F. Russell Cole, Lauren Helgen, Don E. Wilson. Generic revision in the Holarctic ground squirrel genus Spermophilus. „Journal of Mammalogy”. 2 (90), s. 270–305, 2009. (ang.).

[itis-1] Ammospermophilus nelsoni, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[msw-2] 1 2 3 Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Ammospermophilus nelsoni w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 14 listopada 2019]

[iucn-3] 1 2 3 4 5 Ammospermophilus nelsoni, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[miiz-4] Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.

[Helgen-5] Kristofer M. Helgen, F. Russell Cole, Lauren Helgen, Don E. Wilson. Generic revision in the Holarctic ground squirrel genus Spermophilus. „Journal of Mammalogy”. 2 (90), s. 270–305, 2009. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]