Pieranie
| wieś | |
![]() Kościół pw. św. Mikołaja | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (III 2011) |
174[1] |
| Strefa numeracyjna |
52 |
| Kod pocztowy |
88-133[2] |
| Tablice rejestracyjne |
CIN |
| SIMC |
0083983 |
Położenie na mapie gminy Dąbrowa Biskupia ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu inowrocławskiego ![]() | |
Pieranie – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie inowrocławskim, w gminie Dąbrowa Biskupia, przy drodze wojewódzkiej nr 252 z Inowrocławia do Włocławka.
Podział administracyjny

W latach 1954–1961 wieś należała i była siedzibą władz gromady Pieranie, po jej zniesieniu w gromadzie Radojewice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bydgoskiego.
Demografia
Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) wieś liczyła 174 mieszkańców[1]. Jest czternastą co do wielkości miejscowością gminy Dąbrowa Biskupia.
Zabytki
W Pieraniu znajduje się zabytkowy kościół pw. św. Mikołaja, zbudowany z drewna, w latach 1732-1743. Znajduje się w nim cudowny obraz Matki Boskiej.
Osoby związane ze wsią
- Franciszek Bartoszek (1910-1943), plastyk, współzałożyciel stowarzyszenia plastycznego Czapka Frygijska (istniało w latach 1934-1938), członek Polskiej Partii Robotniczej (od stycznia 1942) i żołnierz Gwardii Ludowej (od końca marca 1942).
Przypisy
- 1 2 GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 937 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 100644
Bibliografia
- Historia Pierania. dabrowabiskupia.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-30)].
- Pieranie, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 93.

_location_map.png)



