Pola Raksa

Urodziła się w Lidzie, ówcześnie mieście powiatowym II Rzeczypospolitej Polskiej będącym pod okupacją ZSRR (obecnie położonym na terenie Białorusi), w rodzinie katolickiej^[10] jako córka Zofii i Edwarda Raksy^[11]. Po II wojnie światowej rodzice z niechęcią porzucili rodzinny dom, przenieśli się do nowej Polski i zamieszkali we Wrocławiu-Leśnicy^[9]. Wkrótce rodzina przeprowadziła się do Jeleniej Góry, gdzie jej matka pracowała jako krawcowa, a ojciec zajmował się czapnictwem. Apolonia Raksa wychowywała się w towarzystwie dwóch młodszych sióstr, Jolanty i Izabeli^[11], uczęszczała do jeleniogórskiej Szkoły Podstawowej Nr 4 i I Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Żeromskiego^[12]. Naukę kontynuowała w I Liceum Ogólnokształcącym we Wrocławiu^[13]. Po ukończeniu liceum, rozpoczęła studia wyższe na wydziale filologii polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim^[14][15]. Będąc studentką pierwszego roku dołączyła do zespołu kabaretu „Kalamburek”^[16], w którym debiutowała w 1960 roku w sztuce „Anioł Sterany”^[17].

Na jesieni 1959 roku w barze mlecznym we Wrocławiu fotoreporter Piotr Barącz zaproponował jej udział w sesji zdjęciowej na rzecz fotoreportażu^[18], który ukazał się w styczniu 1960 roku w czasopiśmie dla młodzieży „Dookoła Świata”^[5]. Uroda dziewczyny zwróciła uwagę Marii Kaniewskiej, reżyserki kompletującej obsadę do reżyserowanego przez siebie filmu Szatan z siódmej klasy (1960), który stał się filmowym debiutem Poli Raksy. Wkrótce dostała dość dużą rolę w filmie Rzeczywistość (1960). W rezultacie przerwała studia polonistyczne i rozpoczęła naukę na Wydziale Aktorskim PWSFTviT w Łodzi. Studia ukończyła w 1964 i do 1968 była aktorką Teatru Powszechnego w Łodzi (zadebiutowała 6 marca 1964).

W 1968 przeniosła się do Teatru Współczesnego w Warszawie, gdzie występowała do 1986 roku.

Do końca lat 80 XX w. pojawiała się też na scenie Teatru Telewizji, między innymi w sztuce Mgiełka. Po latach przerwy zagrała w 1993 roku w filmie Uprowadzenie Agaty, i – jak dotychczas – była to jej ostatnia rola filmowa. Z kolei jej ostatnim występem teatralnym był udział w 1997 roku w spektaklu Listy naszych czytelników Zbigniewa Herberta w reżyserii Zdzisława Wardejna wystawianym w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Z kina wycofała się w 1993 roku i konsekwentnie nie udziela wywiadów^[14].

Zajmuje się różnymi formami plastyki (w tym również strojami). Jej dziełem były kostiumy w recitalu Ewy Błaszczyk w Teatrze Studio w Warszawie (1999)^[14]. Od początku 1998 roku przez kilka kolejnych lat prowadziła w „Rzeczpospolitej” rubrykę o modzie.