Powolniak

Para tańcząca powolniaka podczas weselnej zabawy gonienie po zastolu

Powolniakpolski taniec ludowy należący do tańców regionalnych kurpiowskich.

Charakterystyka

Jest jednym z bardziej znanych i najtrudniejszych tańców z Puszczy Zielonej, ale i w Polsce[1]. Jest dwuczęściowy, wykonywany w parach do muzyki instrumentalnej bez śpiewu. Tańczony jest, przeciwnie do nazwy, bardzo szybko (to jeden z najszybszych tańców ludowych w Polsce)[2][3][4]. Charakteryzuje go polirytmia – wykonywanie kroków w metrum nieparzystym do dwumiarowej muzyki[5] (dzielenie na 3/4 lub 2/4)[2][6][7]. W rezultacie, dzięki temu, że tancerka wykonuje kroki z niewielkim opóźnieniem w stosunku do tancerza, powstaje swego rodzaju taniec w kanonie[8].

Zalicza się go do tańców wirowych, choć składa się z części korowodowej i wirowej[9]. Tańczyć może dowolna liczba par. Tańczy się w kole. Na początku wszystkie pary ustawiają się jedna za drugą, drepcząc nogami w miejscu. Od tego powolnego szykowania się do tańca pochodzi nazwa tańca. Taniec składa się z kulejącego szybkiego chodu, po którym następuje dynamiczne wirowanie. Obroty są energiczne. Często tańczy jedna para, a pozostałe czekają na swoją kolej, podziwiając tańczących. Po solowych popisach wszystkie pary wirują w kole. Czasami podczas obrotu w prawo tancerz wykonuje przyklęk na jedno kolano. Taniec kończy się podwójnym lub potrójnym przytupem. Czasem zaakcentowane zakończenie połączone jest z hołubcem (uderzeniem piętą o piętę) albo obróceniem partnerki. Potem wraca się do dreptania w miejscu[3].

O kunszcie tańczących świadczy, jak twierdzono na Kurpiach, umiejętność utrzymania na głowie szklanki z wodą[2][6][10]. Mówi się, że powolniaka się fruwa, ponieważ najlepsi tancerze i tancerki tańczą go bardzo lekko i szybko[4]. Tańczono go na weselach (szczególnie podczas zabawy gonienie po zastolu) i potańcówkach[9][11]. Często grano go na koniec zabawy[1].

Taniec jest podobny do polki bez nogę z Podkarpacia. Upowszechnił się w Polsce prawdopodobnie jako zapożyczenie ze Szwecji[1].

Przypisy

  1. 1 2 3 Powolniak – Radiowe Centrum Kultury Ludowej [online], www.polskieradio.pl [dostęp 2024-10-13] (pol.).
  2. 1 2 3 Władysław Skierkowski, Muzykalność ludu kurpiowskiego, „Kwartalnik Muzyczny” (17–18), 1933, s. 47 [dostęp 2022-08-19] (pol.).
  3. 1 2 Grażyna Dąbrowska, Tańce Kurpiów Puszczy Zielonej, Warszawa 1967.
  4. 1 2 Anna Legierska, Od dzikich krzesanych do sennych kujawiaków. Panorama polskich tańców [online], 13 listopada 2014 [dostęp 2024-10-13].
  5. powolniak | Taniec Tradycyjny [online], tance.edu.pl [dostęp 2022-09-05].
  6. 1 2 Andrzej Hyra, Tańce i kapele kurpiowskie, „Kurpie” (1 (18)), 2005, s. 10.
  7. Władysław Skierkowski, Puszcza Kurpiowska w pieśni, Henryk Gadomski (red.), t. 2, Ostrołęka: Związek Kurpiów, 2000, s. 444 [dostęp 2024-09-22].
  8. Tańce regionalne – cz. 1 - Zintegrowana Platforma Edukacyjna [online], zpe.gov.pl [dostęp 2024-10-13].
  9. 1 2 Witold Kuczyński, Tańce kurpiowskie [online], zwiazekkurpiow.pl [dostęp 2024-10-13].
  10. Taniec kurpiowski – Powolniak [online], www.imagis.home.pl [dostęp 2024-10-13].
  11. Powolniak – Mały Kolberg [online] [dostęp 2024-10-13] (pol.).

Linki zewnętrzne