Prosomapoda
| Prosomapoda | |
| Lamsdell, 2013 | |
| Okres istnienia: ordowik–dziś | |
 Weinbergina, bazalny przedstawiciel Prosomapoda | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| (bez rangi) | pajęczakokształtne |
| Podtyp | |
| Nadgromada | |
| (bez rangi) | Prosomapoda |
Prosomapoda – klad stawonogów z podtypu szczękoczułkopodobnych i nadgromady szczękoczułkowców.
Ciało mają podzielone na prosomę i opistosomę, aczkolwiek u roztoczy podział na pierwotne tagmy często zanika, a zamiast niego pojawiają się nieodpowiadające segmentacji pseudotagmy: gnatosoma i idiosoma[1][2]. Na prosomie znajduje się 6 par przydatków (odnóży)[1][3]. Od innych szczękoczułkowców Prosomapoda wyróżniają się tym że, przynajmniej u form dorosłych, wszystkie przydatki i odnóża prosomy są jednogałęziste. Jedynym odstępstwem może tu być obecność flabellum na przydatkach szóstej pary[3].
Takson ten wprowadzony został w 2013 roku przez Jamesa C. Lamsdella. Obejmuje wszystkie szczękoczułkowce z wyjątkiem wymarłego rodzaju Offacolus. Należą tu Planaterga i Xiphosura oraz bazalne rodzaje wymarłe: Camanchia, Legrandella, Venustulus i Weinbergina, a przypuszczalnie także Andarella i Borchgrevinkium[3].
Kladogram pajęczakokształtnych wg Lamsdella (2013)
|
Przypisy
- 1 2 Czesław Błaszak: Podtyp: szczękoczułkopodobne – Cheliceromorpha; Nadgromada: szczękoczułkowce – Chelicerata. W: Zoologia: Stawonogi. T. 2, cz. 1. Szczękoczułkopodobne, skorupiaki. Czesław Błaszak (red. nauk.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011. ISBN 978-83-01-17447-7.
- ↑ Czesław Błaszak: Rząd: roztocze – Acari. W: Zoologia: Stawonogi. T. 2, cz. 1. Szczękoczułkopodobne, skorupiaki. Czesław Błaszak (red. nauk.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011. ISBN 978-83-01-17447-7.
- 1 2 3 James C. Lamsdell. Revised systematics of Palaeozoic 'horseshoe crabs' and the myth of monophyletic Xiphosura. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 167 (1), s. 1–27, 2013. DOI: 10.1111/j.1096-3642.2012.00874.x. ISSN 0024-4082.